Μια ελλειψοειδής αφήγηση, αρθρωμένη σε πέντε μέρη, για μια αινιγματική γυναίκα, ένα απειλούμενο πλήθος, έναν κλονισμένο άντρα. Ένα μυθιστόρημα για τον στροβιλιζόμενο εαυτό σε ερωτήματα, ενύπνια, παραμιλητά, σιωπές – μια «κωμωδία της κούρασης» για τον σύγχρονο άνθρωπο. Ο συγγραφέας με το παρόν βιβλίο, επιμένοντας σε μια πρόζα ληθαργική, παροξυσμική, θραυσματική, ολοκληρώνει μια τριλογία που άρχισε με το μυθιστόρημα «Από το πουθενά» (2015) και συνεχίστηκε με τη νουβέλα «Lady Cortisol» (2016). Το «Όπως ποτέ» θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο από τις εκδόσεις Πατάκη.
«Όπως ποτέ»
(...)
Κοιμόσαστε. Κάποιες φορές νιώθετε πως είστε ο χαρακτήρας σας. Το νιώθετε. Σαν το χιόνι στη μύτη σας, σαν το χαστούκι στο μάγουλό σας, σαν το άγγιγμα της απουσίας στον ύπνο σας. Είστε αυτό που νιώθετε. Αναμφίβολα. Είστε από πάνω μέχρι κάτω. Aπό την κορυφή του κρανίου ως το πέλμα των ποδιών. Νυχθημερόν νιώθετε και φέρεστε ως κάτι ενιαίο, συμπαγές, κάτι πολύ παλιό, δοκιμασμένο και ανθεκτικό. Κάτι κατάκοπο. Δηλαδή, ταυτόχρονα, η κόπωση του να είσαι μόνος με τους άλλους, μόνος με τον εαυτό σου, μόνος με κανέναν. Αλλά και κάτι πριν από εσάς, κάτι σχεδόν λησμονημένο. Κάτι πεταμένο από το πουθενά. Κάτι ριγμένο από το χάος. Κάποιες φορές, πάλι, νιώθετε απλώς αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα σας, λειτουργικό του εξάρτημα, αλλά δεν νιώθετε αυτός καθαυτόν ο χαρακτήρας σας. Κοντολογίς, νιώθετε πως σας ανήκει μόνο ένα κομμάτι, ένα μέρος του, μικρό ή μεγαλύτερο, μεταβλητό πάντα, μετατοπιζόμενο και ποτέ, μα ποτέ, αρτιμελές, ατεμάχιστο, συμπαγές. Βεβαίως, υπάρχουν και φορές, όχι και τόσο σπάνιες, που νιώθετε τελείως αποκομμένος, ξένο σώμα, μετανάστης, παρίας, λιθοβολημένος, βομβαρδισμένος, εξόριστος από τα σύνορα του χαρακτήρα σας. Γι’ αυτό και δεν σας ενοχλεί, δεν σας απωθεί, τουναντίον σας βρίσκει σύμφωνο η άποψη που υποστηρίζει πως χαρακτήρας είναι αυτό, αυτό ακριβώς που μας διαφεύγει, αυτό που μας λείπει, αυτό που ξεχνάμε, αυτό που αναζητούμε συνεχώς, από το πρώτο ως το έσχατο βλεφάρισμα. Και παρ’ όλ’ αυτά υπάρχουν στιγμές που, μπροστά στις αντιδράσεις, στα χούγια, στα ξεσπάσματα του χαρακτήρα σας, σουφρώνετε τα χείλη, ξύνετε το μέτωπο, διαστέλλετε τις κόρες των ματιών. Ναι, δεν το κρύβετε, σας πνίγει το δίκιο, νιώθετε προδομένος, σαν τον εξαπατημένο σύζυγο που πιάνει στο κρεβάτι τη γυναίκα του μ’ έναν τύπο που του μοιάζει, μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, με την κρίσιμη διαφορά ότι δεν είναι αυτός. Τότε αποκαλύπτεται κάτι ενοχλητικά αποκαλυπτικό, δεν αναγνωρίζετε τον χαρακτήρα σας στον χαρακτήρα σας, αλλά στον χαρακτήρα ενός τρίτου, όχι κατ’ ανάγκη συγγενούς ή φίλου. Κι αυτό σας οδηγεί άλλοτε στη μανία κι άλλοτε στην παραίτηση. Άλλοτε, δηλαδή, θέλετε να βγείτε μ’ ένα μαχαίρι στον δρόμο και να ξεκοιλιάσετε ό,τι θυμίζει τον χαρακτήρα σας, αυτόν τον διπρόσωπο, τον χαμαιλέοντα, τον κανάγια χαρακτήρα, κι άλλοτε να πάρετε τα βουνά, να χωθείτε σε μια τρύπα, να μη βλέπετε ψυχή, κανέναν απολύτως, κι έτσι να σωθείτε από τα συνεχή καθρεφτίσματα του κωλοχαρακτήρα σας στον οποιονδήποτε, στο οτιδήποτε. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση θεωρείτε εφιαλτικό, εξωπραγματικό, αδιανόητο να μην κατέχετε αυτό που είστε, αυτό που υποτίθεται ότι σας δόθηκε, να κινδυνεύει η ιδιοπροσωπία σας, το χνάρι σας, η φωνή σας, το δέρμα σας, τα σπλάχνα σας, το ψυχικό σας αποτύπωμα, να αισθάνεστε σκόρπιος, διάχυτος, θρυμματισμένος. Τότε μιλάτε γι’ αυτό που δεν είστε, σαν να μιλάτε γι’ αυτό που είστε, όταν κατά βάθος αποστρέφεστε, μισείτε, βδελύσσεστε αυτό που είστε, εξίσου, αν και κάποιες φορές περισσότερο, από αυτό που δεν είστε. Τότε είναι που νιώθετε πως ενθουσιάζεστε σαν ψαράς, χωρίς να είστε, απογοητεύεστε σαν γεωργός, χωρίς να είστε, αδιαφορείτε σαν φούρναρης, χωρίς να είστε, γελάτε σαν δικηγόρος, χωρίς να είστε, κλαίτε σαν αρχιτέκτονας, χωρίς να είστε, παραμένετε ανέκφραστος σαν ψυχίατρος, χωρίς να είστε, περπατάτε σαν κτηνίατρος, χωρίς να είστε, κοντοστέκεστε σαν κηπουρός, χωρίς να είστε, λουφάζετε σαν κληρικός, χωρίς να είστε, φοράτε το παλτό σας σαν σκακιστής, χωρίς να είστε, βγάζετε το παλτό σας σαν φιλοτελιστής, χωρίς να είστε, δένετε τα κορδόνια των παπουτσιών σας σαν τενίστας, χωρίς να είστε, δένετε τη γραβάτα σας σαν ξιφομάχος, χωρίς να είστε, πίνετε τον καφέ σας σαν πυγμάχος, χωρίς να είστε, πίνετε το τσάι σας σαν μαραθωνοδρόμος, χωρίς να είστε, πλένετε τα χέρια σας σαν κορνιζοποιός, χωρίς να είστε, πλένετε το πρόσωπό σας σαν συλλέκτης έργων τέχνης, χωρίς να είστε, πλένετε το κεφάλι σας σαν πλαστογράφος ζωγραφικής, χωρίς να είστε, πλένετε τα αχαμνά σας σαν ζωγράφος, χωρίς να είστε, χύνετε σαν θεολόγος, χωρίς να είστε, κλάνετε σαν πολιτικός, χωρίς να είστε, κατουράτε σαν δημοσιογράφος, χωρίς να είστε, χέζεστε πάνω σας σαν εργολάβος δημοσίων έργων, χωρίς να είστε, χασμουριέστε σαν έμπορος όπλων, χωρίς να είστε, αλλά και διαβάζετε ποίηση σαν κατά συρροή δολοφόνος, χωρίς να είστε, ακούτε όπερα σαν σεσημασμένος κλέφτης, χωρίς να είστε, επισκέπτεστε εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας σαν παιδόφιλος, χωρίς να είστε, βλέπετε παραστάσεις και ταινίες σαν αιμομίκτης, χωρίς να είστε, αγναντεύετε το τίποτα, σαν τι; Σκοτεινιάζει ολοταχώς. Κοιμόσαστε; Όχι, αυτό δεν αντέχεται. Από κανέναν. Όσο περνάει ο καιρός, νιώθετε αντίγραφα αντιγράφων. Κι αυτό σας ανακουφίζει. Απίστευτα. Σας αποδεσμεύει. Tρομακτικά. Είναι τόσο, δεν ξέρετε πώς να το πείτε. Κάτι που όσο περισσότερο το πλησιάζετε τόσο πιο απροσπέλαστο γίνεται. Δεν υπάρχει λέξη να το ― πώς γίνεται να μιμείστε κάτι που δεν είστε; Κάτι που αγνοείτε. Κάτι που αμφιβάλλετε αν υπήρξε ποτέ. Από τη στιγμή που το πρωτότυπο είναι μια χαμένη υπόθεση. Λες κι έχει σπάσει το ερεθισμένο, το τεντωμένο και ξανατεντωμένο νεύρο του χρόνου. Οπότε πλέον όλα είναι πιθανά. Μια ιστορία χωρίς χαρακτήρες, μια καθημερινότητα χωρίς συμβάντα, ένας ύπνος χωρίς ύπνο, ένας θάνατος χωρίς νεκρό. Τα πάντα μπορούν να συμβούν. Συμβαίνουν. Χωρίς καλούπι, χωρίς μήτρα, χωρίς αναγωγή. Τυχαία. Σπασμωδικά. Συμβαίνουν. Η εντροπία του εαυτού. Εαυτότητες χωρίς εαυτό. Κοιμόσαστε;
22°
