Ένα φωτογραφικό λεύκωμα-περιήγηση στα κολαστήρια της Μεταξικής δικτατορίας, του Εμφυλίου, της Χούντας και μια μελέτη για τα παιδιά φυλακισμένων μητέρων στα χρόνια του εμφύλιου μάς βυθίζουν στο παρελθόν.
«Ξεκίνησε σαν ένα φωτογραφικό ταξίδι και κατέληξε σε ένα προσκύνημα» γράφουν στον πρόλογo του λευκώματος «Τόποι εξορίας» οι δύο φωτογράφοι. Τόποι εξορίας και εγκλεισμού. Κάποιοι, κάποτε, έζησαν εκεί, βασανίστηκαν, άφησαν την τελευταία τους πνοή. 92 ασπρόμαυρες φωτογραφίες στοιχειωμένες από την αβάσταχτη ερημιά, κτίρια εγκαταλελειμμένα, παράθυρα που χάσκουν, ραγισμένοι σοβάδες, συρματοπλέγματα, σιωπή. Μια σιωπή όμως εκκωφαντική, που έχει τη δύναμη να αποκαλύπτει το δράμα που έζησαν εκεί πραγματικοί άνθρωποι.
Το ίδιο δυνατές με τις εικόνες και οι μαρτυρίες στο βιβλίο της παιδοψυχιάτρου Μ. Νταλιάνη «Παιδιά στη δίνη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου». Μια ολοκληρωμένη επιστημονική μελέτη σχετικά με τη μακροχρόνια εξέλιξη των παιδιών που έμειναν στη φυλακή με τις κρατούμενες μητέρες τους, την περίοδο του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Η Νταλιάνη, που υπήρξε και η ίδια πολιτική κρατούμενη στις φυλακές Αβέρωφ την περίοδο 1948-1950, φρόντιζε κατά τη διάρκεια της φυλάκισής της τα ανήλικα παιδιά των φυλακισμένων μητέρων, πολιτικά κρατούμενων. Τη δεκαετία του ’80 αναζήτησε αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν στα ιδρύματα και τις παιδουπόλεις και ήταν πια 35-45 ετών, όπως και τους επιζώντες γονείς, συζύγους, φίλους. Τα αποτελέσματα της συγκλονιστικής έρευνας δημοσιεύτηκαν το 1994 στα αγγλικά, στη Σουηδία. Το βιβλίο αυτό αποτελεί τη μετάφραση στα ελληνικά της διδακτορικής της.
