Γράψε, Νικ! Γράψε!
Ο Τόπος κυκλοφορεί στα ελληνικά τον «Θάνατο του Μπάνι Μανρό», ήτοι το δεύτερο μυθιστόρημα του Νικ Κέιβ. Πρόκειται για ένα μαύρο μυθιστόρημα «του δρόμου», που περιέχει γενναίες δόσεις από σεξ, ναρκωτικά και αλκοόλ, αλλά και που συνάμα είναι γραμμένο με ένα χιούμορ που αγγίζει τα όρια της (αυτο)παρωδίας. Με δεδομένη τη δημοτικότητα του Αυστραλού τραγουδοποιού στην Ελλάδα, η επιτυχία του θα πρέπει να θεωρείται σίγουρη. Μεταφράζεται εξάλλου σε 30 διαφορετικές γλώσσες ανά τον κόσμο.
Ο Τόπος κυκλοφορεί στα ελληνικά τον «Θάνατο του Μπάνι Μανρό», ήτοι το δεύτερο μυθιστόρημα του Νικ Κέιβ. Πρόκειται για ένα μαύρο μυθιστόρημα «του δρόμου», που περιέχει γενναίες δόσεις από σεξ, ναρκωτικά και αλκοόλ, αλλά και που συνάμα είναι γραμμένο με ένα χιούμορ που αγγίζει τα όρια της (αυτο)παρωδίας. Με δεδομένη τη δημοτικότητα του Αυστραλού τραγουδοποιού στην Ελλάδα, η επιτυχία του θα πρέπει να θεωρείται σίγουρη. Μεταφράζεται εξάλλου σε 30 διαφορετικές γλώσσες ανά τον κόσμο.
ΟΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ
Ο μυθικός κύριος Τόμας Πίντσον
Δεν εμφανίζεται ποτέ δημόσια. Φωτογραφίες του υπάρχουν μόνο από την εποχή που πήγαινε γυμνάσιο. Έχει πάνω από 40 χρόνια να παραχωρήσει συνέντευξη... Μαζί με τον Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, ο Τόμας Πίντσον είναι ο μεγάλος «αναχωρητής» της αμερικάνικης λογοτεχνίας και ως εκ τούτου το κάθε βιβλίο του είναι γεγονός. Πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για δύο.
Καταρχάς, το νέο του μυθιστόρημα με τον πρωτότυπο τίτλο “Inherent Vice” κυκλοφορεί στα αγγλικά από την Penguin Press. Αυτή τη φορά το τρομερό παιδί της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας, ο «Τζόις της δικής μας γενιάς», σκάρωσε ένα ψυχεδελικό μυθιστόρημα με φόντο την Καλιφόρνια του ’60, γεμάτο sex, drugs & rock’n’roll. Στα ελληνικά, δε, τον Δεκέμβριο αναμένεται από τον Καστανιώτη το βιβλίο του «Τη μέρα εκείνη» (2006), ένα ιστορικό road novel που διατρέχει μια περίοδο από το 1893 έως τις αρχές του 20ού αιώνα και στο οποίο η δράση τοποθετείται στο Σικάγο, τη Νέα Υόρκη, τη Βιέννη, τα Βαλκάνια, τη Σιβηρία, το Μεξικό κ.α.
Η επιτυχία του “Logicomix” (Ίκαρος στα ελληνικά/Bloomsburry στα αγγλικά) σε Ελλάδα και Ευρώπη (τριπλό μπεστ σέλερ στη λίστα με τα graphic novels του Amazon) είναι βεβαίως ένα γεγονός που δεν μπορεί να αγνοηθεί και που λογικά θα δώσει ώθηση και σ’ άλλους εγχώριους δημιουργούς του είδους. Εξάλλου, η ανοδική τάση της αγοράς και του ενδιαφέροντος του κοινού για τα κόμικ πιστοποιείται και από άλλα παραδείγματα – την επιτυχημένη λειτουργία της πρώτης ελληνικής Λέσχης Φίλων Κόμικς (Αγίας Ειρήνης 5, Μοναστηράκι, http://greekcomics-co.blogspot.com), το φεστιβάλ Comicdom κ.λπ.
Γουίλιαμ Μπάροουζ & Τζ. Γκ. Μπάλαρντ
Οι μεγάλοι αιρετικοί της αγγλόφωνης λογοτεχνίας του προηγούμενο αιώνα θα μας απασχολήσουν κι αυτό το φθινόπωρο. Σε ό,τι αφορά τον Μπάροουζ, ο Τόπος επανεκδίδει το θρυλικό “Junkie”, εμβληματικό έργο της γενιάς του μπιτ – που τόσο είχες αγαπήσει σ’ εκείνη την παλαιά έκδοση της Απόπειρας. Υπόψη ότι η έκδοση του Τόπου ακολουθεί πιστά την πολύ πρόσφατη, οριστική έκδοση του “Junkie” που εκδόθηκε με την αφορμή των πενήντα χρόνων από την πρώτη του εμφάνιση. Υπομονή έως τον Νοέμβριο…
Από τις εκδόσεις Οξύ κυκλοφορούν τα «Θαύματα της ζωής», ήτοι το κύκνειο άσμα του Τζέιμς Γκράχαμ Μπάλαρντ, το οποίο ολοκληρώθηκε λίγο πριν το θάνατό του (19/4/09). Ο συγγραφέας του “Crash” και του “Atrocity Exhibition” καταθέτει σε τούτες τις σελίδες την αυτοβιογραφία του, η οποία χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια στη Σαγκάη, όπου και έζησε έως την ιαπωνική εισβολή του 1937, ενώ το δεύτερο αφορά τη μεταπολεμική περίοδο, οπότε και εγκαταστάθηκε στην Αγγλία.
IΝ ΑTHENS, SHORTLY
Ο Ίαν Ράνκιν στην Αθήνα
Ο αγαπημένος σου Σκοτσέζος συγγραφέας του αστυνομικού ταξιδεύει από το Εδιμβούργο στην Αθήνα, προσκεκλημένος των καταστημάτων Public και των εκδόσεων Μεταίχμιο, από τις 9 έως τις 12 Νοεμβρίου. Αφορμή είναι βεβαίως η έκδοση στα ελληνικά του τελευταίου του μυθιστορήματος με τον τίτλο “Doors Open” («Με τις πόρτες ανοιχτές»;), που είναι συγχρόνως το πρώτο του στη μετα-Ρέμπους εποχή. Η A.V. θα είναι εκεί για να τον κεράσει ένα γύρο Lagavulin.
Βιβλία + μουσική + αλκοόλ
Οι λογοτεχνικές βραδιές που διοργανώθηκαν πέρσι στο Das Ein και στο Black Duck άνοιξαν το χορό, το Café Floral μπήκε εδώ και μερικούς μήνες δυνατά στο παιχνίδι, ενώ το ίδιο αναμένεται να κάνει σύντομα το Feriale αλλά και άλλα στέκια. Το τρίπτυχο «λογοτεχνία + μουσική-που-να-ταιριάζει-με-το-θέμα + αλκοόλ» είναι άλλωστε πιο ζωντανό από τις τυπικές και πιο «συντηρητικές» παρουσιάσεις βιβλίων. Ακόμη και η επιτυχία των εκδηλώσεων του Ιανού οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι το café του είναι «ζεστό» και νεανικό.
ΜΕΓΑΛΑ ΔΡΑΜΑΤΑ
Χαμένοι στο ρομάντζο
Η εμπορική επιτυχία της Μαντά, της Δημουλίδου, της Ομηρόλης κ.λπ. έχει αναγκάσει τους περισσότερους από τους Έλληνες εκδότες (τουλάχιστον τους «μεγάλους») να αναζητήσουν τη/το δική/ό τους «εκλεκτή/ό», ήτοι το δικό τους μερίδιο από την αγοραστική πίτα. Έρευνα δε του περιοδικού “Time” έδειξε ότι, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, οι μόνοι εκδοτικοί οίκοι που δεν έχουν απώλειες σε τεράστιες αγορές όπως οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία είναι αυτοί που ειδικεύονται στην «αισθηματική» (παρα;)λογοτεχνία και τα συναφή. Στην Αμερική ειδικότερα, το ένα στα τέσσερα βιβλία που πουλήθηκαν πέρσι ήταν ρομάντζο. Κάποια στιγμή βεβαίως η αγορά θα κορεστεί και το «κακό» θα περάσει, αυτό όμως δεν αναμένεται να συμβεί σύντομα.
Οι πωλήσεις δείχνουν ότι το κοινό θέλγεται από την εκλαϊκευμένη φιλοσοφία και επιστήμη –μελέτες, δοκίμια, βιογραφίες, ψυχολογία, ψυχανάλυση κ.λπ. Η μαγική συνταγή εδώ είναι η εξής: μικρού ή μεσαίου μεγέθους βιβλία με μαλακό εξώφυλλο και λίγες σχετικά σελίδες, γραμμένα σε όσο το δυνατόν πιο απλή γλώσσα, τα οποία λειτουργούν περισσότερο ως μια εισαγωγή στο έργο του α ή του β διανοητή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σειρά «Αναγνώσεις» του Πατάκη, με έργα αφιερωμένα στους Φρόιντ, Νίτσε, Χάιντεγκερ, Λακάν κ.λπ., που περπάτησε καλά στην αγορά και επιβεβαιώνει την τάση.
Αυτό το Όσκαρ ποιος θα το πάρει;
Εν αναμονή της ανακοίνωσης των εκλεκτών της σουηδικής ακαδημίας, οι μπούκηδες έχουν πιάσει δουλειά. Πρώτο φαβορί για το φετινό βραβείο θεωρείται ο Ισραηλινός Άμος Οζ, ενώ ακολουθούν οι Αζία Τζέμπαρ, Λούις Γκοϊτισόλο, Τζόις Κάρολ Όουτς, Φίλιπ Ροθ, Άδωνις, Αντόνιο Ταμπούκι, Κλάουντιο Μάγκρις, Χαρούκι Μουρακάμι και Τόμας Πίντσον. Μολονότι οι κριτές του θεσμού είναι συνήθως απρόβλεπτοι στις επιλογές τους και παραδοσιακά ψιλο-σνομπάρουν τους Αμερικανούς λογοτέχνες, οψόμεθα ότι έφτασε η ώρα του Πίντσον ή έστω του Ροθ.
Στέφανος Δάνδολος
Η A.V. διαβάζει πρώτη το καινούργιο βιβλίο του
Μέχρι να μας χωρίσει ο μεγάλος θυμός ήμασταν μια πολύβουη αγέλη από παιδιά και η Σου μεσουρανούσε στον κόσμο μας, απολαμβάνοντας τις τιμές μιας βασίλισσας· η Μάγκυ ήταν η κολλητή της, ο Σμαρ ένα ιδιαίτερο αγόρι που απέπνεε την αύρα ενός σκοτεινού πρίγκιπα κι εγώ μια θολή ύπαρξη που την αποκαλούσαν Φτερό. Ύστερα όμως ξέσπασε εκείνος ο ανώφελος πόλεμος κι όλα έσβησαν τη μέρα που η Σου έκλεισε τα δεκάξι – στις 25 Ιανουαρίου του 1986. Τρεις βδομάδες νωρίτερα, η Αθήνα έμοιαζε σκεπασμένη απ’ το μαύρο πέπλο ενός πρωτόγνωρου εφιάλτη: είκοσι πέντε έφηβοι είχαν αποπειραθεί, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, να δώσουν τέλος στη ζοφερή εφηβεία τους. Εμείς έπρεπε να φτάσουμε μέχρι τις 25 του μήνα για ν’ αντικρίσουμε το μερίδιο της ταφόπλακας που μας αναλογούσε. Ήταν το Σάββατο της μεγάλης σφαγής· η Σου και η Μάγκυ είχαν γλιστρήσει άδοξα απ’ το θρόνο τους, ο Σμαρ είχε φουντάρει απ’ την ταράτσα της πολυκατοικίας του κι εγώ είχα μόλις λερώσει τα χέρια μου με αίμα. Και η παράξενη αυτή ιστορία είναι η σκλήθρα κάτω απ’ το νύχι που άγγιξε και τη δική σου ζωή, Έστερ: η ιστορία της τάξης που έμεινε στα χρονικά του σχολείου μας με το προσωνύμιο «Τα παιδιά του μεσονυχτίου».
Το γεγονός που σφράγισε την ημερομηνία στη μνήμη μου είναι ασφαλώς η αυτοκτονία του Σμαραγδόπουλου. Υπάρχει ωστόσο και κάτι ακόμα: στο μοιραίο χορό, λίγες ώρες πριν απ’ το θάνατο του συμμαθητή μας, η Μάγκυ είχε εμφανιστεί τρεκλίζοντας στη σκηνή του γυμναστηρίου και, προτού αρχίσει να γρατσουνάει την κιθάρα της, είχε προβεί σε μια δραματική αφιέρωση προς το κορίτσι που μέχρι πρότινος θεωρούσε αδελφή της. Είπε: «Αυτό είναι για τον Φιλ Λάινοτ που πέθανε πριν από είκοσι μία μέρες και για μια αδιόρθωτη τσούλα με τ’ όνομα Σου, που γεννήθηκε πριν από δεκάξι χρόνια». Το τραγούδι που θα έλεγε ήταν το “The boys are back in town” των Thin Lizzy και, όπως αποδείχθηκε, ελάχιστη σχέση είχε με την πρωτότυπη βερσιόν: στη θέση της οργιαστικής ερμηνείας του Φιλ Λάινοτ ακούσαμε ένα ακατανόητο υστερικό κλαψούρισμα, δείγμα του πόσο τσακισμένη ήταν η Μάγκυ από τα τελευταία γεγονότα.
Χρόνια αργότερα, όταν ξανασμίξαμε με αφορμή τη συμπλήρωση μιας δεκαετίας απ’ την οδυνηρή αποφοίτησή μας, δεν ήταν παρά εκείνη η αφιέρωση που υποτίθεται ότι βοήθησε τους περισσότερους να θυμηθούν πως το παγωμένο Σάββατο του Γενάρη που η Σου έκλεισε τα δεκάξι ο μήνας είχε 25 και όχι 24 ή 26. Η Οντέτ αναρωτήθηκε τάχαμου εάν θυμόμαστε πότε συνέβησαν όλα κι ο Κυπριώτης της γύρισε κοφτά: «Ο Φιλ Λάινοτ πέθανε στις 4 Ιανουαρίου, άρα όλα συνέβησαν στις 25, δηλαδή είκοσι μία μέρες μετά». Ύστερα ο Κόνσουλας μας αποκάλυψε ότι ακόμα στοίχειωνε τους εφιάλτες του ο τρόπος που η Μάγκυ είχε πει εκείνο το τραγούδι των Thin Lizzy. «Έφτυνε τ’ αγόρια που ήταν από κάτω» είπε, και όντως αυτό είχε κάνει η Μάγκυ. Ω, πόσο υποκριτές ήμασταν ώρες ώρες! Όλοι αυτοί οι σημειολογικοί κώδικες περί Φιλ Λάινοτ με ωθούν τώρα στη διαπίστωση ότι δεν κοροϊδεύαμε παρά τους εαυτούς μας. Διότι αλίμονο αν χρειαζόμασταν την ημερομηνία θανάτου ενός ροκ σταρ για να θυμηθούμε την ημερομηνία που συνέβησαν όλα. Απλώς, δεν είχαμε βρει ποτέ το κουράγιο να παραδεχτούμε ανοιχτά ότι η ζωή μας έμεινε στη σκιά της τρελής εκείνης μέρας.
15°
