Ένα περίεργο βιβλίο: ενώ είναι κανονικά γραμμένο και διαβάζεται σα νεράκι, δεν λέει κανονικά πράγματα… δηλαδή λέει σουρεαλιστικά, εξωπραγματικά, επιστημονικοφανταστικά και απίστευτα πράγματα που απέχουν έτη φωτός από οποιαδήποτε κανονικότητα. Κι επειδή, έτσι όπως πάω, μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι το θάβω… το «Λυκόφως» είναι μία συλλογή από γρήγορα, έξυπνα και ολοκληρωμένα διηγήματα, που αν ο Βαγγέλης ζούσε στην Αμερική θα τα έκανε κάντρο ο Στίβεν Κινγκ.
Το να ζεις στην Ελλάδα και να γράφεις περίπου-επιστημονική-φαντασία, περίπου-φανταστικό, περίπου-μεταφυσικό διήγημα… φαντάζομαι ότι είναι ζόρικο – εδώ περίπου-ρεαλιστικά πας να γράψεις και περνάς τον παθών σου τον τάραχο. Οι ιστορίες του Βαγγέλη σε πάνε τόσο αλλού που κοιμάσαι με το φως αναμμένο: αυτό είναι κάτι που καταφέρνουν ο Λάβκραφτ, ο Κινγκ στα ντουζένια του, ο Τόλκιν και μερικοί ακόμα. Και οι ήρωες που κάνουν στις ιστορίες μη-κανονικά πράγματα (χρησιμοποιούν κούκλες βουντού, π.χ., ή σε μασουλάνε, άμα λάχει), οι ήρωες λοιπόν είναι τόσο κανονικοί άνθρωποι που νομίζεις ότι τους ξέρεις. Θα μου πεις, μήπως ο κανονικός άνθρωπος είναι μύθος τελικά; (Γιατί, όσο το σκέφτεσαι, τόσο λιγότεροι σού ’ρχονται στο μυαλό…) Η καλύτερη ιστορία είναι το «Μετά το ηλιοβασίλεμα» – ο Γεωργάκης παίζει waterpolo και «τον έχει» τον κόσμο της πισίνας μέχρι τελευταίας ρανίδας, έστω και για να τον κάνει με επιτυχία γης μαδιάμ.
Το ενδιαφέρον πάντως εκτός από την ωραία γραφή, τα στρωτά plot και τη δρακουλίστικη ατμόσφαιρα… είναι το μιξ-γκριλ σκληρού ρεαλισμού (ναι! στο βάθος) και ρομαντισμού. Όσοι παραδίδονται στο πυρ το εξώτερον καλά να πάθουν – καθόλου δεν χολοσκάς που έγιναν σουβλάκι. Γενικά το κλείνεις ως πολύ ευχαριστημένος πελάτης το βιβλίο. Και… απλώς ρίχνεις μια ματιά κάτω απ’ το κρεβάτι, μπας και κρύβεται κανένας λυκάνθρωπος, ας πούμε, μια και το ’φερε η κουβέντα…
17°
