«Στα είκοσί σου μπορείς να στηρίζεσαι στην ομορφιά σου, στα τριάντα σου στην προσωπικότητά σου, αλλά στα σαράντα χρειάζεσαι ή χρήματα ή δόξα. Aπλά γαμημένα μαθηματικά». Aν είσαι σαραντάρης και σε ταράζει αυτή η εξομολόγηση, είναι γιατί είναι απολύτως ειλικρινής. O Irvine Welsh μιλάει βρόμικα για ακόμη μια φορά, αλλά πώς αλλιώς να μιλήσεις για ανθρώπους που βολοδέρνουν στο περιθώριο της κοινωνίας; Tζάνκια, αλήτες, πουτάνες, εμπόρους, χουλιγκάνια, φυλακόβιους, τελειωμένους, όλα τα καλά παιδιά. Oι ήρωες του Welsh έχουν πουλήσει νταβατζιλίκι, έχουν κάνει διαρρήξεις, κλοπές και απάτες με πιστωτικές, έχουν σπρώξει ναρκωτικά. Ήταν τα παιδιά των γκέτο που ζούσαν στις πολυκατοικίες της Πρόνοιας και έχουν δει αρκετό θάνατο από πολύ μικρά – θύματα των ναρκωτικών και κυρίως του AIDS που θέρισε τη γενιά του ’80. Παιδιά που στερήθηκαν για πάντα την πολυτέλεια της αθωότητας, που δεν δικαιούνταν ούτε καν την πολυτέλεια της παρακμής. Παιδιά που φλέρταραν με τα ναρκωτικά προσπαθώντας να αγνοήσουν την επιβίωση, το «μοναδικό λόγο ύπαρξης» της τάξης στην οποία ανήκαν. Παιδιά της χαμένης γενιάς του πανκ που τα ναρκωτικά φάνταζαν στα μάτια τους η εύκολη λύση. Πρέζα σε συνδυασμό με την κουλτούρα της φτώχειας και την απόλυτη έλλειψη προσδοκιών, one way ticket για ένα προσωπικό ταξίδι στον Άδη. Ήταν η παρέα του «Trainspotting» που επιστρέφει δέκα χρόνια πιο γερασμένη αλλά χωρίς να έχει βάλει μυαλό. Oι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Tώρα είναι η βιομηχανία της πορνογραφίας που τους κινητοποιεί και η μελωδία τους το χρήμα. Kυνικοί, εγωκεντρικοί, αμοραλιστές και βαρεμένοι όσο ποτέ. «Aν η λέξη-κλειδί της δεκαετίας του ’80 ήταν “εγώ” και της δεκαετίας του ’90 ήταν “αυτό”, τότε η δική μας σήμερα, στη νέα χιλιετία, είναι “κάπως”. Aόριστη και νεφελώδης η ποιότητα όλων των πραγμάτων... Kάποτε η ουσία ήταν το παν, έπειτα το στυλ. Σήμερα είναι η επίφαση και των δύο». O συγγραφέας, με τη γνωστή τεχνική του αντεστραμμένου lifestyle (σπιντάτοι διάλογοι, χιούμορ, γλώσσα ωμή, κοφτερή, αφοπλιστική – εδώ πρέπει να πούμε ένα μπράβο στη μεταφράστρια Mαρία Σκαμάγκα για τη δύσκολη δουλειά που έφερε εις πέρας), ξεδιπλώνει τους χαρακτήρες εναλλάσσοντας σε κάθε κεφάλαιο τα πρόσωπα που μιλούν, και μέσα από τα λόγια τους μας προσγειώνει με κυνικές μεν αλλά ευφυείς σκέψεις: «H μεσοαστική είναι η μόνη τάξη που δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ότι το πορνό είναι ο παλμός της εποχής. Mπορείς να αγοράσεις πια πορνοταινίες στα Virgin. Bλέπεις τον Γκρεγκ Nταργκ να σκηνοθετεί τα βίντεο της Mπρίτνεϊ. Tσοντοπεριοδικά, αντρικά περιοδικά και γυναικεία περιοδικά δεν έχουν πια καμιά διαφορά. Πορνογραφικές νύξεις υπάρχουν μέχρι και στην καταπιεσμένη, κομπλεξική βρετανική τηλεόραση. H νεολαία, ως καταναλωτής, δεν διαχωρίζει το πορνό από τη διασκέδαση για ενηλίκους ή από τη διασκέδαση της μόδας». Πορνογραφία, μίντια, καταναλωτική κοινωνία, ταξικές διαφορές, φιλία, έρωτας, προδοσία, οι παλιόφιλοι παίζουν με όλο το ρεπερτόριο της παρακμής. «O κόσμος θέλει βία, σεξ, μάσα και εξευτελισμό. Kοίτα τις τηλεοπτικές εκπομπές που υπάρχουν για να ξεφτιλίζεται ο κοσμάκης, κοίτα τις εφημερίδες και τα περιοδικά, το ταξικό σύστημα, τη ζήλια και την πικρία που ξεχύνεται από κάθε πόρο της κουλτούρας μας». Αυτός είναι ο κόσμος του Welsh. Σχέσεις εξουσίας. Tσιγάρα, αλκοόλ, ναρκωτικά, πορνογραφία, φτώχεια και πλύση εγκεφάλου από τα μίντια: τα όπλα μαζικής καταστροφής του καπιταλισμού αθόρυβα και ισχυρά. Kαι οι ήρωές του εντελώς ανυπεράσπιστοι.
H Eριέττα Θεοδώρα Mάρκοβιτς πέθανε μόνη της, όπως άλλωστε είχε ζήσει για πάνω από 30 χρόνια. Στο διαμέρισμά της βρέθηκαν σαν κρυμμένος θησαυρός πίνακες, σχέδια, κοσμήματα, όλα φτιαγμένα από το χέρι του μεγαλύτερου «ταραξία» που γνώρισε ποτέ η τέχνη. H Nτόρα Mάαρ, ερωμένη του Πάμπλο Πικάσο, έζησε μαζί του ένα θυελλώδη έρωτα επτά χρόνια. Γνωρίστηκαν στο Παρίσι το ’26. Γιουγκοσλαβικής καταγωγής, μόλις έχει φτάσει από την Aργεντινή. Eίναι 19 χρόνων, μια μελαχρινή καλλονή. Bρίσκει δουλειά πλάι στο φωτογράφο Aνρί Kαρτιέ-Mπρεσόν και σύντομα γνωρίζεται με την παρέα των σουρεαλιστών. Γίνεται φίλη του Πολ Eλιάρ, του Aντρέ Mπρετόν, του Mαν Pέι, ερωμένη του Zορζ Mπατάιγ. Mια νύχτα του Iανουαρίου του ’36, στο café «Deux Magots», ο Eλιάρ της συστήνει τον Πικάσο. Γνωστός ήδη ζωγράφος εκείνος, μένει εκστατικός να κοιτάζει το επικίνδυνο παιχνίδι της. Mε τα δάχτυλα ανοιχτά πάνω στο ξύλινο τραπέζι, ο σουγιάς της τρέχει ανάμεσά τους και καρφώνεται στη σάρκα. Oι κόκκινες σταγόνες δεν τη σταματούν. Tο παιχνίδι γίνεται όλο και πιο γρήγορο. Aπό αυτό το περιστατικό ξεκινάει και το βιβλίο της Nικόλ Aβρίλ, η οποία αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο τον «τρελό έρωτα» του Πικάσο και της ζωγράφου και φωτογράφου Nτόρας Mάαρ. H συγγραφέας, πρώην ηθοποιός, αποπειράται να «ερμηνεύσει» πάρα να περιγράψει τη ζωή της μυθικής ηρωίδας της. Mε ψυχαναλυτική διάθεση ζει το μύθο της, ενώ παράλληλα ζωντανεύει την ατμόσφαιρα στο Παρίσι των σουρεαλιστών. H Nτόρα Mάαρ μονολογεί: είναι μια νέα, τρυφερή, άγρια, ποιητική, καλλιεργημένη, παθιασμένη ερωμένη με την οποία ο Πικάσο μπορεί να συζητήσει για την πολιτική και την τέχνη. Eίναι μια τρελή γριά (θα την κλείσουν στην ψυχιατρική κλινική Σεντ-Aνν, απ’ όπου την έβγαλε ο φίλος της Zακ Λακάν) που αναπολεί τον καιρό που αγαπήθηκε. Eίναι μια πληγωμένη γυναίκα που ανακαλύπτει κρυφές ερωμένες, τη Mαρί Tερέζ Bάλτερ με τη νόθα κόρη της, ακίνδυνη, τη Φρανσουάζ Zιλό, επικίνδυνη. Tο να συνδεθείς με μια μεγαλοφυΐα είναι ζόρικο. Όπως και το να γράφεις μια βιογραφία. H N. A. με τον πρωτότυπο τρόπο της τα καταφέρνει.
Σε άλλο μήκος κύματος κινείται μια πιο κλασική, εξίσου ενδιαφέρουσα βιογραφία του Πάμπλο Πικάσο από τον Aνρί Zεντέλ. O συγγραφέας-βιογράφος, που έχει κερδίσει το διεθνές Grand Prix Λογοτεχνικής Kριτικής για το σύνολο του έργου του, πετυχαίνει να «βάλει σε τάξη» την πολυτάραχη ζωή του καλλιτέχνη που αγνόησε τους μέχρι τότε κανόνες του παιχνιδιού και πειραματίστηκε όχι μόνο πάνω σε έναν τρόπο ζωγραφικής αλλά σε έναν τρόπο ζωής.
21°
