Με το πρώτο της βιβλίο, τα «Αιχμηρά αντικείμενα», ξεκίνησε ο εθισμός. Ο «Σκοτεινός τόπος» μεταφράστηκε αμέσως. Τι είναι; Οι απαγορευμένες μνήμες ενός κοριτσιού που ζει σε κάποια αμερικανική κωμόπολη και θέλει να ξεχάσει το βράδυ του Ιανουαρίου του 1985, όταν σχεδόν όλη η οικογένειά της δολοφονήθηκε μαζικά. Ο αδερφός κατηγορήθηκε για το έγκλημα και περνάει όλα τα χρόνια στη φυλακή, η υπόθεση ξανανοίγει... Η Τζίλιαν Φλιν σε παγιδεύει στήνοντας άρτια μια αστυνομική πλοκή η οποία βασίζεται στην ψυχολογία των ηρώων και στις κοινωνικές αντιπαλότητες. Βυθίζεσαι οικειοθελώς στο μακάβριο κόσμο της συγγραφέως που παραδέχεται ότι είχε μια ευτυχισμένη παιδική οικογενειακή ζωή στο Κάνσας και μια καριέρα ως τηλεκριτικός, την οποία άφησε για να γίνει πλήρους απασχόλησης συγγραφέας και σεναριογράφος του πρώτο της βιβλίου.Τα βιβλία της Φλιν βρίθουν από γυναίκες, όλων των ηλικιών και τάξεων, με πολλά κοινά χαρακτηριστικά: είναι τοξικές, εθισμένες, κακοποιημένες, βίαιες, κακές, κρυψίνους. Χειραγωγούν, αποσιωπούν, ψεύδονται και στην καλύτερη περίπτωση αυτοκαταστρέφονται και αποστασιοποιούνται. Έχει δηλώσει ότι στα καλά κορίτσια συμβαίνουν συνήθως άσχημα πράγματα... Εμείς συζητήσαμε μαζί της για να μας λυθούν ορισμένες απορίες, αλλά και γιατί πιστεύουμε ομόφωνα ότι είναι η πιο ενδιαφέρουσα συγγραφέας ψυχολογικών θρίλερ.
Για να καταλάβω... ξυπνήσατε ένα πρωί και αποφασίσατε ότι θα γράψετε τα πιομακάβρια βιβλία που υπάρχουν;
Αυτό δεν απέχει πολύ! Ήθελα πάντα να προσπαθήσω να γράψω ένα βιβλίο μυστηρίου - τα σκοτεινά ψυχολογικά θρίλερ είναι τα αγαπημένα μου. Τότε έγραφα στο Entertainment Weekly, ένα περιοδικό ποπ κουλτούρας. Ήταν ένας γρήγορος, κεφάτος, έξυπνος τρόπος γραψίματος για ταινίες, βιβλία και τηλεόραση, λαχταρούσα όμως κάτι πιο γοτθικό στα γραπτά μου.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας παιδικό παραμύθι και τι σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;
Μου άρεσαν τα παραμύθια αλλά όχι τα γλυκά, τύπου Disney. Οι αληθινά σκοτεινοί Αδερφοί Γκριμ, όπου οι σατανικές γυναίκες βασιλεύουν! Δεν ενδιαφερόμουν τόσο για την πριγκίπισσα όσο για τη μάγισσα, την κακιά μητριά, τη ζηλιάρα βασίλισσα. Πάντα αυτές αιχμαλώτιζαν τη φαντασία μου. Ακόμα και σαν παιδί μού άρεσαν οι σκοτεινές, μαύρες ιστορίες: δολοφονία και εκδίκηση!
Μικρή θα πρέπει να υπήρξατε από εκείνα τα παιδιά που βασάνιζαν τις κούκλες τους, ενδεχομένως και τις συμμαθήτριές τους...
Εκδικήθηκα μερικές κούκλες! Δεν ήμουν ποτέ τύραννος και κακό κορίτσι. Αλλά ήμουν μια από πέντε ξαδέρφες κι οι άλλες πιθανότατα να σας πουν ότι ήμουν αυταρχική, λίγο άτακτη και ότι ένα από τ’ αγαπημένα μου παιχνίδια ήταν να τις κυνηγάω και να τις φοβίζω. Δεν ήμουν κακιά, αλλά ήθελα να προσποιούμαι ότι είμαι... αν αυτό βγάζει νόημα. Ήμουν επίσης γνωστή για το ότι τάιζα τις αράχνες με μυρμήγκια, που φαντάζομαι ότι δεν είναι ακριβώς κάτι γλυκό.
Νομίζω ότι ήταν πλέον καιρός κάποιος συγγραφέας να γράψει για τη γυναικεία βία και για τη γυναικεία ευχαρίστηση. Γιατί μέχρι τώρα είναι λίγοι αυτοί που έχουν γράψει γι’ αυτά τα θέματα;
Ναι, νομίζω κι εγώ ότι είναι πλέον καιρός. Πιστεύω ότι οι γυναίκες έχουμε μια επιθετική πλευρά και είναι εντάξει να έχουμε μια επιθετική πλευρά. Μπορεί να γινόμαστε άσπλαχνες, κακές και σεξουαλικές και αυτό είναι μέρος του να είσαι ανθρώπινος. Πήρε καιρό να νιώσουμε άνετα με αυτή την πλευρά της ψυχής μας, γιατί για τόσο καιρό προσπαθούσαμε να είμαστε superwomen: έξυπνες, καλές και δυνατές και όλα αυτά τα ευγενικά πράγματα και θέλαμε να μας συμπεριφέρονται ισότιμα με τους άντρες. Αλλά τώρα είμαστε στη φάση που είναι οk να αναγνωρίσεις και να συζητήσεις τις σκοτεινότερες παρορμήσεις. Βασικά είναι υγιές.
Ακόμα και η πρωταγωνίστρια-θύμα είναι κλεπτομανής και ψεύτρα. Οι συμβατικές γυναίκες σάς προκαλούν πλήξη;
Καθόλου, βασικά προσπάθησα να της κάνω το χαρακτήρα πιο χαρούμενο, ελαφρύ και προσαρμόσιμο, αλλά δεν ήταν αληθοφανές. Μετά από τόσα τραύματα πώς θα ήταν υγιής... Μια μέρα θα γράψω για μια συμβατική γυναίκα... και γνωρίζοντάς με θα φροντίσω να της συμβεί κάτι τρομερό...
Αγαπημένα κορίτσια με κακό χαρακτήρα στη λογοτεχνία και το σινεμά;
Η λαίδη Μάκβεθ φυσικά... Λιγότερο κλασικά, η όμορφη και βασανισμένη μητέρα στο βιβλίο της Β. Άντριους «Λουλούδια στη σοφίτα». Ο χαρακτήρας της Γκλεν Κλόουζ στην «Ολέθρια σχέση». Το μοχθηρό μικρό κορίτσι στον «Κακό σπόρο». Το αγαπημένο μου πρώτο βιβλίο ήταν «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και φαντάζομαι μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε για το ότι η Αλίκη ήταν λίγο κακό κορίτσι... σίγουρα ήταν άτακτο. Αλλά τα άτακτα κορίτσια μπλέκουν σε ωραίες περιπέτειες, έτσι δεν είναι;
Γιατί τέτοια εμμονή με τις κοκκινομάλλες;
Λατρεύω τις κοκκινομάλλες, έβαφα τα μαλλιά μου κόκκινα για πολλά χρόνια. Είναι επίσης ένας φόρος τιμής στα πεθερικά μου.
Δεν γίνατε ρεπόρτερ εγκλημάτων λόγω αδυναμίας χαρακτήρα, αλλά βλέπω μια φοβερή ευκολία στην περιγραφή των πιο στυγερών εγκλημάτων...
Δεν είμαι καλή στο να είμαι σκληρή και αποφασιστική, αλλά αποδεικνύεται ότι είμαι καλή στο να γράφω γι’ αυτούς που είναι σκληροί και αποφασιστικοί.
Ο συγγραφέας που θαυμάζετε, ο Στίβεν Κινγκ, εκθειάζει τα βιβλία σας. Πώς σας φαίνεται αυτό;
Συχνά, όταν έχω δυσκολία στο γράψιμο και με πιάνει μελαγχολία εξαιτίας αυτού, πιάνω ένα από τα βιβλία μου, διαβάζω τα τόσο καλά του σχόλια στο εξώφυλλο και νιώθω ότι μπορώ να ξαναρχίσω να δουλεύω. Είναι το πιο cool πράγμα!
Οι αμερικανικές μικρές πόλεις αντιπροσωπεύουν την απόλυτη μιζέρια;
Όχι απαραίτητα. Μ’ αρέσουν οι μικρές πόλεις σαν σκηνικό, γιατί μ’ αρέσει το αίσθημα του περιορισμένου, η αίσθηση ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από ανθρώπους που φοβάσαι ή μισείς και έτσι αυτά τα συναισθήματα μένουν παγιδευμένα μέσα σου και γίνονται όλο και πιο σκοτεινά. Το να είσαι εγκλωβισμένος σε μια άσχημη κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε πολύ κακά πράγματα.
Ο άνδρας σας, που ξέρει πώς σκέφτεστε και έχει διαβάσει τα βιβλία σας, φοβάται; Κοιμάται ήσυχα τα βράδια;
Κάνει πλάκα ότι κοιμάται με το ένα μάτι ανοιχτό... για σιγουριά! Το επόμενο βιβλίο μου έχει να κάνει με μια σύζυγο που εξαφανίζεται στην πέμπτη επέτειο του γάμου της, οπότε ίσως θα έπρεπε εγώ να κοιμάμαι με το ένα μάτι ανοιχτό!
22°
