O Μηνάς δεν πήρε ποτέ του το καράβι για την Αστυπάλαια. Μπήκε μέσα στο μπλε του βόλβο και οδήγησε μέχρι τη νότια Εύβοια για να προλάβει να δει το τελευταίο φεγγάρι του Αυγούστου.
Στο δρόμο πάνω λύνονται όλα τα μυστήρια της ζωής, του έλεγε ο πατέρας του, ενώ η θάλασσα τα πνίγει. Απότομες στροφές, κοπάδια από κατσίκια, άσπρες ανεμογεννήτριες που μοιάζουν με τους ανεμόμυλους που πολεμούσε ο Δον Κιχώτης, πέτρινα σπίτια φτιαγμένα από δράκους που βγάζουν ανάσες φωτιάς και πίσω από όλα αυτά το απέραντο Αιγαίο. Μια καντίνα στην άκρη της παραλίας, ένα ψαρόσπιτο κρυμμένο πίσω από τα βράχια, ένας τεμπέλης γλάρος να τρώει φρούτα μέσα από πλαστικές σακούλες σούπερ μάρκετ, μέδουσες να σε τσιμπούν και δύτες με αναπνευστήρες.
Ούτε μπρος ούτε πίσω μόνο στο παρόν. Εδώ δεν υπάρχει η Καίτη, ούτε η μπλε τηλεφωνήτρια της νυκτερινής βάρδιας που δεν είδε ποτέ το πρόσωπο της, ούτε η μικρή Μυρτώ που διάβαζε Νερούδα, ούτε και η Πανδώρα. Μέσα σε ένα καλοκαίρι μεγαλώνεις απότομα. Τα μετωπιαία χτυπήματα των γονάτων πάνω στα βράχια, τα τσιμπήματα από τα κουνούπια, το παγωτό που σου παγώνει τα ούλα, το κρύο νερό που προσπαθεί να σε πνίξει, οι μοιραίες συναντήσεις με αχινούς μες στη θάλασσα, το βαθύ κόκκινο πάνω στην πλάτη σε κάνουν προσεκτικό εκτιμητή της ζωής σου.
Τώρα πια τα βράδια δεν τρέχει πίσω από τους φόβους του, ξέγνοιαστος πια ανεβαίνει στην πλατεία του χωριού και παίζει πρέφα πίνοντας ρακή με τα γερόντια. Αργά το πρωί μόνο περιμένει τον ήλιο να φανεί μέσα από τη θάλασσα.
11°
