Το σαγόνι μου έχει ερεθιστεί από τα μούσια του Φώτη. Ο Φώτης δε ξέρει να φιλάει βάζει βίαια το πρόσωπο του πάνω στο δικό μου και με γλύφει αφήνοντας σάλια που έχουν γεύση από πετροκέρασα. Βίαια εισέρχεται μέσα μου και μετά, για κάποια δευτερόλεπτα, όπως τραβιέται από πάνω μου νιώθω πώς ξεψυχώ. Ύστερα όλα επανέρχονται στην πραγματική τους διάσταση, η φωτογραφία του εσταυρωμένου στέκεται τελικά στην άκρη του μικρού γραφείου που ακουμπά η ταμειακή μηχανή, τα ζύγια σκοντάφτουν σε μια γωνία, τα άδεια καφάσια στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο, οι μπανάνες άγουρες κοιτούν τον ήλιο και από τα καρπούζια σταματούν να κατρακυλούν οι ζωμοί πάνω στο μωσαϊκό. Μόνο το γουρουνάκι κουμπαράς ραγισμένο πια στέκεται πάνω στο ψυγείο με τα αυτοκόλλητα από μπύρες Φιξ και Άλφα.
Ο Φώτης ξέρει λίγα πράγματα, να πηδάει, να διαλέγει τα καλά καρπούζια και να είναι ντόμπρος. Τώρα πια βλεπόμαστε κάθε μέρα. Ανεβαίνω στο δίκυκλο του και πάμε βόλτα στα Πολιτικά. Πίνουμε ουζάκι στον Αμερικάνο, και μετά καθόμαστε στην παραλία και μετράμε τα άστρα. Πριν δυο μέρες υπήρχαν 150 άστρα στον ουρανό, τόσα πρόλαβα να μετρήσω πριν με πάρει ο ύπνος στην αγκαλιά του. Ο Φώτης ξέρει ακόμα ένα πράγμα, να αγαπά.
Ο Μηνάς το ξέχασε δίπλα στα άπλυτα του κάτω από το κρεβάτι, στις μπαγιάτικες εφημερίδες πάνω στο τραπεζάκι του καφέ, στους ατέλειωτους μονολόγους με τα κανάλια της τηλεόρασης, στα αυτιστικά τραπέζια των ανύπαρκτων Κυριακών, στις διακοπές στο χωριό με τα πεθερικά και μέσα στα βυζιά της Καίτης.
Φέτος, θέλω να κάνω μόνη το γύρο των νησιών, να σταματώ κάθε φορά σε λάθος πάντα προορισμό και να στέλνω μια καρποστάλ στο Μηνά. Θα του γράφω για τις βουκαμβίλιες των στενών που σε βγάζουν στη θάλασσα, για το απέραντο γαλάζιο, για τα μακροβούτια μέσα του που σου κόβουν την αναπνοή, για τον αγέρα που σε ακουμπά στην βρεγμένη πλάτη, για τα πανηγύρια της Παναγίας, το άφθονο κρασί και για τα πρώτα φιλιά των εραστών κάτω από τα τραπέζια. Φέτος θα κάνω το γύρο των νησιών και θα στέλνω τα αντίο μου ένα ένα.
22°
