Το καλοκαίρι είναι μια ψευδαίσθηση. Όλα ξεχνιούνται μες στη θάλασσα, μέσα στο άπειρο του απέραντου μπλε, ακόμα και η κρίση. Κάπου είχα διαβάσει κάποτε, ότι οι βουτιές είναι σαν τα πρώτα φιλιά, σου κόβουν την ανάσα. Μου αρέσει να διαβάζω εικόνες και να τις βλέπω ζωντανές σχεδόν τρεμάμενες να αναπαριστούνται μπροστά στα μάτια μου.
Πεταμένα τα σανδάλια στο χόλ, το μαγιό κρεμασμένο με ένα μανταλάκι να ξεβάφει κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού, το αλάτι να είναι μπλεγμένο στα μαλλιά του, το σώμα γυμνό πάνω στο κρεβάτι να αποζητά μόνο τον έρωτα. Βότσαλα μέσα σε μια σακούλα σούπερ μάρκετ, το τελειωμένο αντηλιακό με το χαμένο μέσα στην τσάντα θαλάσσης καπάκι, τα κύματα να σπρώχνουν το καρπούζι στη στεριά, ο Γιάννης Μαρής να σου μιλάει για την Αθήνα του 60 και ο Μηνάς να κολυμπάει στα βαθιά.
Μου αρέσουν οι ζυγοί αριθμοί που γίνονται τα καλοκαίρια μονοί. Μόνη. Φέτος δε θα πάω διακοπές, θα μείνω στη Χαλκίδα. Θα κοιτάξω τις φωτογραφίες μας από τα περασμένα μας καλοκαίρια, θα γελάσω με τις κοκκινισμένες μας μύτες και θα κλάψω τρώγοντας παγωτό, θα ξεχαστώ φτιάχνοντας μαρμελάδα βερίκοκο και ψήνοντας πάστα φλώρα, θα πάρω τηλέφωνο τον Φώτη τις μέρες που θα έχει καύσωνα, θα κάθομαι στη δουλειά μέχρι αργά το βράδυ, τα απογεύματα λίγο πριν τη δύση θα πίνω καμπάρι με σόδα και λίγο χυμό πορτοκάλι, τις Τετάρτες θα πηγαίνω για μπάνιο στη Δάφνη, τις νύχτες θα ακούω Γαλάνη στη διαπασών μέσα στο αυτοκίνητο πίνοντας μπύρες και λίγο πριν το ξημέρωμα θα βλέπω στην τηλεόραση σε επανάληψη το “Ρετιρέ”, ξέχασα όμως ότι φέτος δε θα προβληθεί. Κάθε όμως μέρα που περνά, θα περιμένω να γυρίσει ο Μηνάς.
19°
