Συνεχίζονται οι εβδομαδιαίες λογοτεχνικές συναντήσεις στο Βιβλιοπωλείο Πατάκη (Ακαδηµίας 65, www.patakis.gr, 210 3650.073). Την Τετάρτη 8/2, στις 18.30, ο Μισέλ Φάις συζητά με τον κριτικό λογοτεχνίας Βαγγέλη Χατζηβασιλείου για το σύνολο της δουλειάς του. Το κοινό συνδιαμορφώνει τη συζήτηση. Η Α.V. συμμετέχει με τη δική της ερώτηση...
Κύριε Φάις, υπάρχει κάποιου είδους «θεραπεία» μέσα από τη συγγραφή;
Προσωπικά ακολουθώ την ομοιοπαθητική «θεραπεία». Δηλαδή μπουκώνω με τόσο «κακό» τον αφηγητή και τους ήρωες των βιβλίων μου, ώστε στο τέλος ο αναγνώστης, όσο αποκαρδιωμένος ή βαρύθυμος και να είναι, αντιμετωπίζει πλέον τα οικεία δεινά πιο ανάλαφρα.
Όταν χώρισα από μια μακρόχρονη σχέση και μπήκα σ’ ένα λαβύρινθο σεξουαλικού πένθους έγραψα το «Aegypius monachus» (2001)· όταν πέθανε ο πατέρας μου βγήκα στο δρόμο, φωτογράφισα αστέγους, μετανάστες και σαλούς, λαθράκουσα τους γυμνούς μονολόγους τους κι έτσι προέκυψε «H πόλη στα γόνατα» (2002).
Πρόσφατα κυκλοφόρησε, σε αναθεωρημένη μορφή, η συλλογή διηγημάτων «Απ’ το ίδιο ποτήρι και άλλες ιστορίες» (πρώτη έκδοση, 1999). Εκεί στεγάζονται δεκατρείς πολύτροπες ιστορίες που, μέσα από το φάσμα του θανάτου, του πένθους και της απουσίας, φωτίζουν τη συλλογική μνήμη και τις αθέατες όψεις της ζωής. Είναι κι αυτός ένας τρόπος–έστω λοξός ή ανάποδος– για να μιλήσεις για την κατάφαση της ύπαρξης.
Εξάλλου αυτό δεν είναι το ιαματικό άγγιγμα της τέχνης; Να σε συμφιλιώνει με το σκοτεινό απόθεμα μέσα σου και την ωμότητα που μας περιβάλλει. Η γραφή δεν αλλάζει, ούτε εσένα ούτε τον κόσμο γύρω σου. Αλλάζει όμως την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, για τα πράγματα και του άλλους. Κι αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο.
15°
