ΉΤΑΝ 5 ΙΟΥΛIΟΥ ΤΟΥ 1971: δεν ήταν 3 Ιουλίου· θα το θυµόµουν· στις 3 πέθανε ο Τζιµ Μόρρισον. Θα το θυµόµουν. Ήταν 5 Ιουλίου, Δευτέρα, είµαι σχεδόν σίγουρη, αν και το καλοκαίρι, όταν δεν πηγαίναµε στο σχολείο, όλες οι µέρες έµοιαζαν. Όµως εκείνη η µέρα διέφερε. Να τι συνέβη· να τι παραλίγο να συµβεί.
Στις δύο το πρωί ο µπαµπάς δεν είχε γυρίσει ακόµη· τον περιµέναµε ξάγρυπνοι· ο µπαµπάς δεν αργούσε ποτέ. Εκτός από µια φορά που τον συνέλαβε η αστυνοµία, τις πρώτες µέρες µετά το πραξικόπηµα· πέρασε µια νύχτα στην Ασφάλεια χωρίς να µπορεί να µας ειδοποιήσει: «καψόνι» είπε την εποµένη· «πόλεµος νεύρων»· τον απείλησαν ότι θα του διέκοπταν την τηλεφωνική σύνδεση για να τον καταστρέψουν επαγγελµατικά· είχαν ήδη κόψει τα τηλέφωνα πολλών αριστερών. Το πρωί τον άφησαν ελεύθερο αφού έστειλαν στο σπίτι έναν µπασκίνα να πάρει το διαβατήριό του· αφαίρεση διαβατηρίου, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν είχε διάθεση για ταξίδια στην Ευρώπη· ούτε για µέσα στη χώρα· ούτε για αναψυχή ούτε για αυτοεξορία: η οικογένεια Μπότσαρη –εµείς– είχαµε αποφασίσει να επιζήσουµε, όπως-όπως, στην Αθήνα· στο κέντρο της. Αργότερα, έναν χρόνο αργότερα, τα ταξίδια επιτράπηκαν· ίσως αυτό που έπαθε ο µπαµπάς στις 5 Ιουλίου του 1971 να οφειλόταν σ’ ένα ταξίδι.
Τα εξηγώ όλα παρακάτω.
Στις 5 Ιουλίου του 1971, ο µπαµπάς δεν είχε γυρίσει µέχρι τις δύο το πρωί –δηλαδή, τώρα που το καλοσκέφτοµαι, ήταν κιόλας 6 Ιουλίου– και η µαµά τηλεφώνησε κάµποσες φορές στα διανυκτερεύοντα νοσοκοµεία και στη θεία Σόνια· στο ΙΚΑ, στην αστυνοµία (κι αυτό παρότι φοβόταν την αστυνοµία· φοβόταν όλους τους ένστολους κι όσους φορούσαν κράνη και πηλήκια)· αργότερα, τηλεφώνησε πάλι στη θεία Σόνια και στον θείο Αντώνη, που, στο µεταξύ, είχε γυρίσει στο σπίτι· αντίθετα από τον µπαµπά, που ήταν, όπως έλεγε, «επαγγελµατίας οικογενειάρχης», ο θείος Αντώνης έβγαινε µόνος τα βράδια· η θεία Σόνια τον περίµενε µονίµως καχύποπτη και εκνευρισµένη, καµιά φορά κραδαίνοντας ένα τηγάνι και απειλώντας ότι θα του το φέρει στο κεφάλι.
Ενώ η νύχτα προχωρούσε, η µαµά κάθισε σε µια άβολη καρέκλα φερ φορζέ στη βεράντα για να παρακολουθεί τον δρόµο· δεν ήταν εύκολο· από το ρετιρέ µπορούσες να δεις κάτω µονάχα αν διπλωνόσουν στα δύο πάνω από τα κάγκελα. Έτσι όπως διπλωνόταν η µαµά πάνω από τα κάγκελα, σκέφτηκα να τη σπρώξω.
Όµως, από εκείνο το βράδυ άρχισαν να τυχαίνουν συµφορές – χειρότερες απ’ όσες είχαν ήδη τύχει.
Πάντως εγώ τη γλίτωσα από µερικές – όχι απ’ όλες: µε έσωσαν οι twisters, το καινούριο άλµπουµ των Creedence και δυο τρία ακόµα πραγµατάκια. Τα εξηγώ όλα παρακάτω µε λεπτοµέρειες, κάνοντας αναδροµές στον χρόνο. Μέσα στο κεφάλι µου όλα βρίσκονται σε τάξη· όµως όταν τα διηγούµαι µπερδεύοµαι πολύ.
Ο αδερφός µου ο Τόυ έπαψε να µιλάει από τη µέρα που ο µπαµπάς χτύπησε τη µαµά όπως είχε χτυπήσει εµένα κι είχα λιποθυµήσει µέσα στο αίµα. Δεν θυµάµαι ποια ήταν η µέρα: θυµάµαι πως ήταν Ιανουάριος εκείνης της ίδιας παράξενης χρονιάς που ήταν γεµάτη γεγονότα –το 1971–, πως είχαµε γράψει διαγώνισµα στη γεωµετρία (εγγεγραµµένα σχήµατα: «κάθε εγγεγραµµένη γωνία ισούται µε το µισό της επίκεντρης γωνίας που βαίνει στο ίδιο τόξο») και πως άκουγα ξανά και ξανά στο πικάπ το Cosmo’s Factory των Creedence· ήµουν προσκολληµένη στους Creedence. «Ανθυγιεινό» έλεγαν οι φίλοι µου οι twisters· τους είχα κιόλας απογοητεύσει· εκείνοι χόρευαν µε τον Τσάµπυ Τσέκερ, ήξεραν όλες τις ποικιλίες του τουίστ κι όλες τις φιγούρες, ντύνονταν µε στιλ· ήταν groovy και hip· εγώ δεν είχα στιλ, φορούσα ρούχα από δεύτερο χέρι που έβρισκα στην Αµερικανική Αγορά· αγόραζα µπλουτζίν και καρό πουκάµισα από εκείνο το παζάρι στην οδό Αθηνάς όπου, όταν ήµουν τυχερή, έβρισκα δίσκους 33 στροφών, εισαγωγής, µε σκληρό εξώφυλλο· αυτή ήταν η ζωή µου – η µικρή µου ζωή. Το Cosmo’s Factory το αγόρασα δυο φορές: το πρώτο χάλασε από τη χρήση· το δεύτερο έζησε περισσότερο. Το ’72 συνήλθα κάπως από την αφοσίωση στους Creedence· µε βοήθησε η αµερικανική περιοδεία των Stones· τους ακολουθούσα νοερά από το Βανκούβερ µέχρι το Madison Square Garden βάζοντας πινέζες πάνω στον χάρτη: 11 Ιουνίου Λος Άντζελες, 15 Ιουνίου Αλµπουκέρκη, 19 Ιουνίου Σικάγο…
24 δίωρα σεμινάρια με θέμα «Αναζητώντας το τρεμάμενο σώμα - Σχεδίασμα για μια ιστορία του δυτικού πολιτισμού από το 12o μέχρι τον 21ο αιώνα» θα πραγματοποιήσουν ο –αιρετικός κατά πολλούς– συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης και οι εκδ. Ευρασία. Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει ότι τα σεμινάρια αυτά μπορούν να έχουν δύο όψεις. Εκείνοι που αναζητούν μια θεωρητική σύνδεση ανάμεσα στην ανθρώπινη τέχνη και την ιστορική συνέχεια μπορούν να τα δουν ως ένα σχεδίασμα της ιστορίας της Δύσης και των ακαταλόγιστων αντιφάσεων που κουβαλά, ενώ οι πιο ευφάνταστοι σαν μια μακρά ψυχαγωγική αφήγηση, κάτι ανάμεσα σε μια επική ταινία και ένα playstation game. Από 4/11, στον Πολυχώρο «Άνεσις» (Κηφισίας 14). Πληροφορίες: 210 3614.968, tremamenosoma.wordpress.com
18°
Στις 5 Ιουλίου του 1971, ο µπαµπάς δεν είχε γυρίσει µέχρι τις δύο το πρωί –δηλαδή, τώρα που το καλοσκέφτοµαι, ήταν κιόλας 6 Ιουλίου– και η µαµά τηλεφώνησε κάµποσες φορές στα διανυκτερεύοντα νοσοκοµεία και στη θεία Σόνια· στο ΙΚΑ, στην αστυνοµία (κι αυτό παρότι φοβόταν την αστυνοµία· φοβόταν όλους τους ένστολους κι όσους φορούσαν κράνη και πηλήκια)· αργότερα, τηλεφώνησε πάλι στη θεία Σόνια και στον θείο Αντώνη, που, στο µεταξύ, είχε γυρίσει στο σπίτι· αντίθετα από τον µπαµπά, που ήταν, όπως έλεγε, «επαγγελµατίας οικογενειάρχης», ο θείος Αντώνης έβγαινε µόνος τα βράδια· η θεία Σόνια τον περίµενε µονίµως καχύποπτη και εκνευρισµένη, καµιά φορά κραδαίνοντας ένα τηγάνι και απειλώντας ότι θα του το φέρει στο κεφάλι.
