Χριστίνα Χρυσανθοπούλου Ζοή με όμικρον, εκδ. Πάπυρος
ΣΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ Διαδικασία επίπονη, απαιτητική, γοητευτική. Η συλλογή των στοιχείων, το χτίσιμο των χαρακτήρων, η πλοκή, η συγκρότηση της ιστορίας... ένα πέλαγος, μια αντάρα! Μοιάζει λίγο με σχέση ερωτική. Στην αρχή τα δίνεις όλα, με παρορμητισμό και χωρίς φίλτρο. Όταν η κατάσταση παίρνει να σοβαρεύει, μαζεύεις, λειαίνεις, σοβαρεύεις.
Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ Το θέμα του ήρθε σχεδόν απρόσκλητο. Ο «ξένος», ο διαφορετικός, ο ανεπιθύμητος στην κοινωνία, στο μικρόκοσμο της γειτονιάς, ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό. Είναι μια πραγματικότητα που μας αφορά όλους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
ΟΙ ΕΠΙΡΡΟΕΣ Μια συνάντηση λογοτεχνικών ή άλλων αναγνωσμάτων, μουσικής… ακόμη και ο διάλογος από τη διπλανή μεσότοιχη κατοικία των παιδικών σου χρόνων μπορεί να αποδειχτεί εκ των υστέρων ισχυρή επιρροή.
ΕΝΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ (ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ) Ως γυναίκα βίωσα τη μεγαλύτερη αγωνία πλάι στη δεύτερη κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, την Ιρίνα, θύμα εμπορίας λευκής σαρκός. Η πάλη της με εντυπωσίαζε καθημερινά. Όπως με εξάγνιζε το αίσθημα δικαιοσύνης του βασικού πρωταγωνιστή, του Γιούρι. Αυτόν σχεδόν τον ερωτεύτηκα. Για την παλικαριά και την τόλμη του.
ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΤΟΥ «Μην κατηγορείς κάποιον για τις παλιές του πράξεις».
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ Ελπίζω περισσότερο πειθαρχημένο, αλλά με τον ίδιο ενθουσιασμό.
Στο μυθιστόρημά της ο Γιούρι είναι νεοπρόσφυγας ελληνικής καταγωγής από τη Γεωργία. Το όνειρο για καλύτερη ζωή στην Αθήνα θα καταλήξει εφιάλτης, συνεργαζόμενος με ένα κύκλωμα τράφικινγκ. Με τη χρήση νεορεαλιστικής αισθητικής δεν καταγράφει μόνο την πραγματικότητα (μεταναστευτικό/ξενοφοβία), αλλά και επιχειρεί να γκρεμίσει τον κανόνα: «Κανείς δεν μπορεί να παραμείνει καλός, όταν δεν υπάρχει ζήτηση για καλοσύνη».
ΣΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ Η παρόρμηση και ένα κενό αρχείο word.
Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ Αντί της μεταφυσικής της, η εμμονή ενός ανθρωποκεντρικού «γιατί».
ΟΙ ΕΠΙΡΡΟΕΣ Υπόγειες και ίσως ασυνείδητες.
ΕΝΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ (ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ) Η κλινική ψυχολόγος της ανένταχτης αριστεράς. Και για την ψυχολογία και για την αριστερά. Και για τους πιθανούς συνδυασμούς τους.
ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΤΟΥ Μια λέξη: θυμάμαι. Η μνήμη όχι ως φωτορεαλιστική απεικόνιση, ούτε μέσα από κυρτούς φακούς, αλλά ως εικόνα ψηφιακής σύνθεσης.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ Μερικώς ανοιχτό, αλλά ευτυχώς άγνωστο.
Στη νουβέλα της, δύο ανήλικες μαθήτριες σ’ ένα χωριό κατηγορούνται πως σκότωσαν έναν ογδοντάχρονο. Σε 36 μονοσέλιδα έως τρισέλιδα κεφάλαια-εξομολογήσεις το μαρξιστικό «Εγκώμιο του εγκλήματος» πραγματώνεται, καθώς μια παραγωγική διαδικασία κινείται (αστυνομία, δημοσιογράφοι, δικαστήρια, ψυχολόγοι, μια ολόκληρη κοινωνία). Μόνο που η νουβέλα δεν κατασκευάστηκε ως πολιτική απόδειξη, αλλά ως ψυχογράφημα τόσο μιας κλειστής ελληνικής κοινωνίας όσο και της εφηβικής ψυχής, δημιουργώντας ερωτήματα παρά δίνοντας απαντήσεις. Το αποτέλεσμα μοιάζει με puzzle, που η ολοκλήρωσή του εξαρτάται μόνο από τον αναγνώστη. Κι αυτό το κάνει απίστευτα ενδιαφέρον.
16°
