Ο κόσμος μου, η φυλή μου, το σύμπαν μου, οι δρόμοι μου, όλα είναι εδώ.Όσα έζησα και ονειρεύτηκα, όσα είδα και άκουσα, όσα τόλμησα και φοβήθηκα. Εδώ είναι η μηχανή μου, η δισκοθήκη μου, το αμάξι μου, η στέκα μου του μπιλιάρδου, οι συναυλίες που πήγα, τα δισκάδικα που τυμβωρύχισα, τα σινεμά που χώθηκα για μια απογευματινή προβολή. Ως τελειωμένο junkie της pop κουλτούρας αισθάνομαι εδώ οικεία και φιλικά, σαν να είμαι στο δωμάτιό μου και κρεμάω αφίσες που αναφέρονται στο βιβλίο, σαν να μπαίνω στη συναυλία και είναι εκεί (όπως πάντα) ο Χρήστος, ο Νίκος, η Κατερίνα, ο Αργύρης, ο Τόμας, ο Χάρης, ο Ντάνυ, ο Μανώλης, η Χαρά (της χαράς)…Τα gadgets των βιβλίων αυτών έχουν περάσει κι απ’ τα χέρια μου, τα πρόσωπα τα έχω γνωρίσει (κι ας είναι φανταστικά), κάποιες απ’ αυτές τις ιστορίες θα μπορούσα να τις πω κι εγώ ή να τις ακούσω να λέγονται τριγύρω μου. Εδώ περιγράφεται η ζωή που έζησα, που είδα, που γνώρισα.
Έξι βιβλία που χωρίς να έχουν την ίδια αξία (κάθε άλλο) έχουν τον ίδιο κώδικα. Σήματα Μορς της pop κουλτούρας… Αν δεν ξέρεις τον κώδικα θα δυσκολευτείς να τα διαβάσεις. Καλύτερα να πω: δεν μπορείς να τα απολαύσεις. Είναι που μυρίζουν άκαυτη βενζίνη, χαρτί εξωφύλλων, άφιλτρα τσιγάρα, μπριγιαντίνη, είναι που στο βάθος ακούγεται πάντα κάτι να παίζει, είναι οι στίχοι των τραγουδιών που τα κάνουν ποιητικά, είναι αυτή η απόχρωση του νουάρ που έχει βάψει τη ψυχή μου. Είναι σαν κόμικ χωρίς εικόνες, αλλά οι εικόνες είναι ήδη μέσα στο μυαλό μου. Το μόνο που χρειάζομαι είναι να γεμίσουν με λέξεις τα συννεφάκια, πάνω απ’ τα κεφάλια των ηρώων...
Οι Τυμβωρύχοι - Νίκος Νικολαΐδης
(Athens Voice Books) Πρώτη έκδοση
«Εκεί ήρθαν τα φώτα και με βρήκαν. Όταν πέθανε η πόλη, ήρθαν τα φώτα στο σκελετωμένο σταθμό και μου παραστάθηκαν…». 1962-1965. Μια τρελαμένη Ελλάδα. Ο Νικολαΐδης γράφει σύντομες αλλόκοτες ιστορίες γεμάτες ποίηση και βία. Σουρεαλιστική διάθεση, κομμάτια κι αποσπάσματα, δαίμονες και χαμόγελα, εικόνες μιας πόλης όπως θα είναι… Ένα προσωπικό ημερολόγιο σημειώσεων, κάτι σαν ιδέες για τις ταινίες που θα ακολουθούσαν. The lost album…
Ο οργισμένος Βαλκάνιος - Νίκος Νικολαΐδης (Athens Voice Books)
Το βιβλίο που τον γνώρισα, που τον γνώρισε η γενιά μου. Ξαφνικά είχαμε το δικό μας punk, τι κι αν ο Φάνης άκουγε Simon and Garfunkel. Ήταν ο δικός μας συνοικιακός Τσε Γκεβάρα. Το τρέμουλο της Machules το έχω αισθανθεί κι εγώ κάτω απ’ τα πόδια μου (ακόμη έχω μια καρφίτσα με το σήμα της στο πέτο του μαύρου μου παλτού), τα Lee τα ψάχναμε στην αμερικάνικη αγορά, η αφίσα του «Ατίθασου» Μάρλον Μράντο ήταν στον τοίχο μου απ’ τα 17 ως τα 35, η ντισκοτέκ ήταν στην Πατησίων (στο ύψος της Κεφαληνίας) κι ο φίλος του ο Σπύρος έπαιζε σ’ ένα γκρουπ που το έλεγαν Lonely Rebels. Πολλοί συμμαθητές μου ήταν απ’ την Πετρούπολη, πηγαίναμε στα νταμάρια (εκεί που είναι τώρα το θέατρο Πέτρας) και παίζαμε μπάλα. Και η φιλοσοφία του Φάνη για τη ζωή; «Ξύπνα, ρε, αυτή η χώρα που ζούμε είναι το πιο ανώμαλο ρήμα του κόσμου… Βούρλο!... Ξυπνήστε, λιγούρια, γιατί θα ’ρθει η μπόμπα και θα μας κάνει όλους χαλκομανίες… Σκατά θα γίνουμε… Έχει γεμίσει ο κόσμος κομπιναδόρους και κρατικά δάνεια… Πού τα βρίσκουνε, ρε; Για πες μου… Κλέβουν… Αυτός είσαι… Κλέβουν».
Γουρούνια στον άνεμο - Νίκος Νικολαΐδης (Athens Voice Books)
Έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε που ο Νικολαΐδης ήταν «οργισμένος», ο Τσε έχει γίνει μπλουζάκια και η επανάσταση μούσια και αμπέχονα. Αποστρέφει το βλέμμα. Η απόχρωση γίνεται νουάρ. Το πικάπ παίζει Τίμι Γιούρο, ο Μπόγκαρτ με την Μπακόλ ερωτεύονται αιώνια, το αμάξι είναι ανοιχτό MG ή Jaguar με ταμπλό από ξύλο τριανταφυλλιάς. Ο Τζακ Λόντον αφηγείται ιστορίες για ήρωες με μειωμένες αντιστάσεις και τάσεις φυγής.
Για μια χούφτα βινύλια - Χίλντα Παπαδημητρίου (Μεταίχμιο)
Αν έχεις διαβάσει το «High Fidelity» είσαι στο πνεύμα, μόνο που εδώ η απόχρωση είναι πάλι νουάρ. Η δολοφονία γίνεται με μια σιδερένια μινιατούρα της Pink Cadillac του Έλβις, το δισκάδικο είναι στο μεταίχμιο: Εξάρχεια-Κολωνάκι και οι αφίσες είναι του Λένον, του Μπάντι Χόλι, του Νικ Ντρέικ, του Τιμ Μπάκλεϊ. Τσουρέκια απ’ τον Ασημακόπουλο, άφιλτρα Gitanes, o Χάντερ Τόμσον και ο Τσίρκας, τα βινύλια και τα cd είναι πάνω από 10.000, το ταξίδι κλασικό: Αθήνα-Λονδίνο, η συναυλία στο Πεδίον του Άρεως. Μπορεί να μη με δεις, αλλά ήμουν κι εγώ εκεί…
Το βιβλίο των ηρώων του τρόμου - Μανώλης Νταλούκας (Οξύ)
Με αφορμή τη σχέση του Παύλου Σιδηρόπουλου και της Γιόλας Αναγνωστοπούλου, ο συγγραφέας τσαλαβουτάει στην εποχή –μετά τη μεταπολίτευση– που ξεκινάει η ροκ φάση στην Ελλάδα. Εξάρχεια, ναρκωτικά (όπως τα ονομάζει ο ίδιος «η σκοτεινή ιδεολογία του Κίτρινου Σούρουπου(sic)» και αβάσιμες υποθέσεις. Παρότι μελετητής (όπως αυτοπαρουσιάζεται) της pop κουλτούρας (αλλά όχι και φίλος της, απ’ ό,τι φαίνεται), περισσότερο βάζει θέματα παρά δίνει απαντήσεις: Ο Σιδηρόπουλος πήγε με τον Μαρκόπουλο επειδή είχε κομμουνιστική παιδεία και τον θαύμαζε; Η Γιόλα είναι πίσω από κάποιους στίχους του Παύλου; Ο Χρηστάκης επηρέασε πολλούς ώστε να γίνουν jankie; Ο Σιδηρόπουλος ήταν ένα «ξενέρι» που η Γιολάντα του πρόσφερε rock attitude;
Αλλά και όταν βγάζει συμπεράσματα είναι του τύπου: «Τη μεγάλη αρρώστια, τη λεγόμενη Ηρωίνη, την προκάλεσαν τα ίδια τα φρικιά, γιατί φορούσαν το μαλακομαγνήτη που έλκυε πολλούς και διάφορους…». Και για να μας τρομάξει, σημειώνει: «…Γιατί το πρόβλημα παραμένει. Οι αλυσίδες κροταλίζουν και σήμερα καθώς σειρές τρομαγμένων συνεχίζουν να οδηγούνται στο λευκό κατώφλι που το λένε άαααααααα»... Τι βολικό που έχουν πεθάνει και οι δύο.
Ο Σπούτνικ ταξιδεύει ακόμα - Γρηγόρης Καγγελάρης (Μοντέρνοι Καιροί)
Ημερολόγιο, προεφηβικές αναμνήσεις από το Παγκράτι της δεκαετίας του ’60, οι Βeatles και η «βρετανική εισβολή», συναυλίες Κυριακή πρωί, Animals και Kinks, μαθητικές σκανταλιές από την εποχή της αθωότητας, σχολικό λεξιλόγιο εποχής. Ένας μουσικός και εκπαιδευτικός θυμάται, με εξαντλητικές λεπτομέρειες, τα αθηναϊκά 60s και τα πρωτόλεια της pop κουλτούρας, λίγο πριν έρθει η χούντα και τα κάνει ρημαδιό.
