Με φόντο τις ημέρες της Παρισινής Κομμούνας, μεταξύ 18/3/1871 (όταν στρατός και εργάτες επαναστατούν εναντίον της κυβέρνησης «Εθνικής Άμυνας» της 3ης Γαλλικής Δημοκρατίας του Λουί Τιερ/Θιέρσος) και 27/5/1871 (καταστολή της επανάστασης και σφαγή των επαναστατών), εξελίσσεται μια ιστορία εκδίκησης και φόνων, που φλερτάρει με τους «Άθλιους» του Βίκτορα Ουγκό (εκδ. Δωρικός), αλλά και την «Ταβέρνα» και το «Ορυχείο» του Εμίλ Ζολά (εκδ. Ζαχαρόπουλος), καθώς παρακολουθεί τη ζωή στις φτωχογειτονιές του Παρισιού.
Είναι το κλείσιμο ματιού του Ζαν Βωτρέν στο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, που χρησιμοποιεί την αστυνομική ίντριγκα σαν παγίδα για να κερδίσει το ενδιαφέρον του (απολίτικου) αναγνώστη πριν τον ρίξει στα βαθιά των πολιτικών γεγονότων της ταραγμένης περιόδου. Στα οδοφράγματα εμφανίζονται ή αναφέρονται σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της εποχής: ο Προυντόν (ο θεωρητικός της Κομμούνας), ο Ραούλ Ριγκώ (στέλεχος της Π.Κ.), ο Λουδοβίκος Αύγουστος Μπλανκί (η πιο ηρωική προσωπικότητα του γαλλικού σοσιαλισμού) ή η Λουίζ Μισέλ (γνωστή ως η «Κόκκινη Παρθένα της Μονμάρτης»).
Ο Βωτρέν αποτίνει φόρο τιμής στους κομμουνάρους –“Le cri du peuple” (πρωτότυπος τίτλος) ήταν η εφημερίδα που εξέδιδε την περίοδο της Κομμούνας ο Ζιλ Βαλέ, ο οποίος και εμφανίζεται στο μυθιστόρημά του– με σύμμαχό του τον Ζακ Ταρντί. Ο τελευταίος με το ασπρόμαυρο σκίτσο του προτιμά ν’ απεικονίσει νατουραλιστικά τους χώρους παρά τα πρόσωπα. Τα καρέ του αναπαριστούν φωτογραφικά στιγμιότυπα της εποχής, ενώ είναι εμφανείς οι επιρροές από πίνακες του Delacroix, του Goya, ακόμα και του Velazquez.
(Προσοχή: Το βιβλίο δεν διαβάζεται στο κρεβάτι, λόγω όγκου, καθώς συμπεριλαμβάνει ενοποιημένους και τους 4 τόμους που εκδόθηκαν στη Γαλλία.)
Η κραυγή του λαού, ιστορίες από την Παρισινή Κομμούνα Κείμενο: Ζαν Βωτρέν - Σκίτσο: Ζακ Ταρντί, Μτφ. Γιάννης Καυκιάς, εκδ. ΚΨΜ, σελ. 324
11°
