Με στοιχεία από την αρχαιοελληνική μυθολογία, φιλοσοφία και ιστορία, με λοξές αναφορές στην οικονομική κρίση, μ΄ έντονα προσωπικά στοιχεία, με υποδόρια διακειμενικότητα και με πολλή φύση- όλα αφομοιωμένα και ξαναπαρουσιασμένα σε αξιοσημείωτους στίχους.
Αυτό είναι το δυνατό έντυπο ποιητικό ντεμπούτο της νεαρής Μαριάννας Πλιάκου, ποιήτριας που μέχρι τώρα δημοσίευε σκόρπια ποιήματα στο ίντερνετ και ανθολογίες, τόσο στα ελληνικά, όσο και στ΄ αγγλικά.
Η «Σιωπή» έπεσε στα χέρια μου σχεδόν τυχαία. Επιδίωξα να επικοινωνήσω με την ποιήτρια, της έγραψα, την έβγαλα στο ραδιόφωνο, της ζήτησα και τη φωτογραφία που βλέπετε. Τώρα την παρουσιάζω κι εδώ- και θα πρέπει να ΄ναι, όσο ξέρω, η πρώτη γραφή που την αφορά.
Το βιβλίο αποτελείται από 23 όλα κι όλα ολιγόστιχα ποιήματα, το καθένα με σαφές το επίκεντρό του, πυκνογραμμένα και καλοδουλεμένα (αυτό «ακούγεται» στο ρυθμό), χωρισμένα σε δυο μέρη. Επιτέλους σε κανονική δημοτική γλώσσα, επιτέλους με συνιζήσεις, επιτέλους σε μονοτονικό: γιατί θα ΄λεγε κανείς πως μορφικά η ποίησή μας τελευταία -τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της- δεν είναι παρά μια μισοπεθαμένη μούμια της νεοκαθαρεύουσας. Bonus: η ωραιότερη χρήση τού «και» που έχω δει σε αρχή στίχων εδώ και χρόνια.
Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (ενώ εγώ δεν είμαι κριτικός, παρά ένας συγγραφέας - αναγνώστης που παρουσιάζει και βιβλία, και νιώθω μάλιστα πως παραέγραψα πολλά μέχρι τώρα), ιδού πέντε από τα ποιήματα της «Σιωπής»:
2/6
Κι εγώ, που τόσο ανήμπορη το χέρι σου κρατούσα
κι έβλεπα τα γραμμόφωνα της λέξης σου να λιώνουν,
δε μπόρεσα να σβήσω τη σελήνη αυτή του Χάροντα.
Γιατί το τάμα είχε γίνει από καιρό
και η φωνή του γέροντα γεμάτη κοπριά έφερε τα σκουλήκια.
Γιατί ανέμελος δεν είν’ ο χρόνος,
και το καράβι του Μαγιού γεμάτο τρύπες μάς κοιτά.
4/6
Μα ο λυγμός είναι ανώφελος,
και τούτο το πηγάδι μου άρχισε να γεμίζει άμμο.
Κι απόμεινε μόνο αυτό το μαύρο δάσος,
στους ώμους μου να λιώνει και το ποτάμι των χεριών σου να ρουφά.
ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΤΡΙΓΩΝΟ
Το Χθες κρατά βασιλικό,
η φλέβα του ματώνει και πρασινίζει ένα βουνό.
Το Σήμερα γινάτι,
που καίει, με χαλασμένα δόντια, στους ώμους μας βουβό.
Κι εμείς εδώ,
ακροβατούμε στη γραμμή που τα ενώνει.
ΕΡΕΙΠΙΑ
Γεμάτο φλόγες το ποτάμι μες στα σπίτια χίμηξε.
Και βγαίνουμε κάθε πρωί να δούμε,
τι θα ξεβράσει το νερό.
Φωτογραφίες έγχρωμες, βέρες με σκαλισμένα αρχικά
και ζωγραφιές για ήλιους και βαρκούλες.
Τραπεζομάντιλα που ήτανε στα νιάτα τους λευκά,
μισά τσιγάρα κι άγραφα τετράδια.
Κουφάρια όσων ξέραμε κι άλλων που δε γνωρίσαμε.
Μες στα ερείπια αυτά,
ερείπια κι εμείς,
βιβλία λειψά,
με τις σελίδες τους μουτζουρωμένες.
Η ΜΕΡΑ
Δεν είναι η αδελφή της Νύχτας.
Ούτε το άλλο της μισό.
Και τίποτα δεν είναι ανάμεσά τους.
Μόνο ο ήλιος,
που καίγεται απ’ τα σωθικά του και πεθαίνει.
Κι από το θάνατο αυτό η Μέρα ανασταίνεται.
Μόνο εμείς,
που σκουντουφλούμε, τέλος κι αλήθεια ψάχνοντας.
Και στην αρρώστια αυτή χανόμαστε.
Υ.Γ. Το βιβλίο κυκλοφόρησε φέτος (2015) από τις εκδόσεις «Πολύτροπον» (Αραχώβης 35, τηλ. 2103634780) και υπάρχει σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία.
23°
