«Υπάρχουν στιγμές που ακόμα και οι λέξεις σε εγκαταλείπουν...»
Samuel Beckett, «Ευτυχισμένες μέρες»
O Μπέκετ γράφει για όσα δεν μπορούν να ειπωθούν. Για την ακρίβεια, δεν γράφει ακριβώς. Αφήνει τη γλώσσα να μιλήσει – ακροβατώντας, κομπιάζοντας, γυρνώντας χωρίς σταματημό γύρω από τον εαυτό της, ελλειμματική και ασθμαίνουσα. Ό,τι απομένει είναι απόηχοι, θραύσματα, εικόνες μεταξύ ονείρου. Οι ήρωες του Μπέκετ κινούνται αέναα παραμένοντας στην απραξία και εμπνέουν τη ζωή, ή αυτό που απομένει από τη ζωή.
Η παράσταση χορού«Ό,τι απομένει /WHAT REMAINS» εμπνέεται από τον Μπέκετ και από τρία κείμενά του: το «Λίκνισμα» (Rockaby), «Όχι Εγώ» (Not I) και τις «Ευτυχισμένες Μέρες» (Happy Days). Τρεις γυναικείοι μονόλογοι δίνουν τη βάση και εμπνέουν ένα κινητικό υλικό, χτίζοντας μια κινητική αλφάβητο που διερευνά την αίσθησης της κανονικότητας σε συνθήκες μη κανονικές. Η έννοια του παραλόγου του Beckett δίνει μορφή στην κίνηση ως αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί, στο άρρητο και σε όσα αφήνει να εννοηθούν όταν οι λέξεις σωπαίνουν.
Σημείωμα χορογράφου
«Βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν – τη στιγμή μετά την έκρηξη και το απόλυτο σκοτάδι. Σαλεύουμε και πάλι, μέσα από ένα σωρό σκουπίδια, και μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Επανα-συναρμολογούμε τις ψυχές μας. Καλύπτουμε τις πληγές μας με ό,τι έχει απομείνει. Παρασιτούμε για να επιβιώσουμε.
Ανασυγκροτούμε ένα καλοκουρδισμένο χάος, και βιαιοπραγούμε σαν να είναι αναπόφευκτο να διαφύγουμε από όποιο αναίτιο φόβο και μίσος χαρακτηρίζει τη φύση μας.
Εκεί, σ’ αυτό το τρομακτικό σημείο μηδέν, εκεί θα μπορούσαμε να τα αλλάξουμε όλα. Ακόμα και τώρα, ακόμα και με όλα όσα ζούμε σε αυτούς τους απάνθρωπους καιρούς… νιώθω ότι αργεί τόσο πολύ να έρθει φέτος το καλοκαίρι, γιατί η γη μας θρηνεί ακόμα τους νεκρούς της, τα παιδιά που χάθηκαν σε πολέμους και σε θάλασσες, τα παιδιά που χάνονται μες την ίδια τους τη πόλη.
Κι όμως, σε αυτό το σημείο, σε αυτή την άνω τελεία, εμείς ορίζουμε το επόμενο βήμα. Καθαρίζουμε το βλέμμα με τα δάκρυά μας και προχωράμε. Με ό,τι (μας) απομένει».
ομάδα SOYUZ (Σογιούζ)
Μανιφέστο
«Να είμαστε παρόντες και σε επαγρύπνηση, για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε, για να ζούμε μαζί με την κοινωνική μας πραγματικότητα, έχοντας επίγνωση της πραγματικότητάς μας, που θέλουμε να αλλάξουμε. Η ομάδα με τα έργα της επιδιώκει μια συνομιλία με την πραγματικότητα, μια κριτική επανατοποθέτηση απέναντι στη σχέση χορού και κοινωνίας, μέσα από τις δυνατότητες που δίνουν οι θεατρικές συμβάσεις και η δύναμη της εμπειρίας ενός σκηνικού γεγονότος».
21°
