Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει υπερβολικό τον χαρακτηρισμό. Σε μια χώρα σαν τη δική μας, που σφύζει από ταλέντο διεθνούς εμβέλειας και απαράμιλλου σφρίγους στην τέχνη του δρόμου –Βασμουλάκης, Simoni Fontana, Ser, Sonke, συμπληρώστε με όποιους προτιμάτε– είναι περίπου ακατόρθωτο να διαλέξεις την πιο καταλυτική ματιά. Εξ ου και αναφέρω τον WD ως προσωπικό μου προτιμητέο, θα χαρώ να με αντικρούσουν ή και να αντιπροτείνουν ονόματα ενδεχομένως σημαντικότερων καλλιτεχνών οι πιο ενήμεροι ανάμεσά σας.
Ο WD διαθέτει μια αφήγηση από την οποία είμαι πρόθυμος να μαγευτώ. Τα ζωηρά στο όριο του κορεσμού χρώματα, η ψυχεδελική φιλοζωία που φλερτάρει με το απόκοσμο, η αισθητική εμμονή με τα αγγελούδια και τα φτερά, οι σπασμένες κούκλες, η οργιώδης βλάστηση, το εικαστικό παιχνίδι με ιστορικούς αναχρονισμούς, τα ονειροπόλα γυναικεία βλέμματα που κάνουν τα τσιμέντα να ραγίζουν.
Γεννημένος στο Μπαλί αλλά μόνιμα εγκατεστημένος στην Αθήνα, ο ίδιος ο WD περιγράφει τον εαυτό του προπάντων ως «οπτικό καλλιτέχνη», ενώ εξηγεί το προσωνύμιο Wild Drawing ως «εικόνες που μεγαλώνουν και ανθίζουν ανάμεσα στις τσιμεντένιες ζούγκλες».
Μια τέτοια εικόνα, την οποία συνάντησα συμπτωματικά στο Instagram, ενέπνευσε τη διάθεση να επισκεφτώ τη σελίδα του στο Facebook (170.000 like! –ποιος αμφισβητεί τη δημοφιλία της street art;) και να περιηγηθώ στις τελευταίες του δουλειές. Παρακάτω, η αισθητική επέμβαση του WD σε κτίριο των Ιωαννίνων. Αμέσως μετά, δυο πρόσφατα αθηναϊκά έργα του, φιλοτεχνημένα το 2014.
Στην πλέον ιδεώδη εκδοχή της, η street art, είτε αποτυπώνεται με mural, stencil, billboard ή paste up, αποχρωματίζει συστηματικά το γκρίζο των πόλεων, κυοφορεί σκέψεις και διαποτίζει με ενέργεια και νόημα το ακαλαίσθητο αστικό υφάδι, καταλαμβάνοντας εξαπίνης τον θεατή σαν ανέλπιστο όραμα που ξεπροβάλλει μετά από κλειστή στροφή. Στο ίδιο μοτίβο, οWD είναι ένας καλλιτέχνης σε διαρκή διαμάχη με την πολεοδομική κακογουστιά της Ελλάδας. Τα πολύχρωμα σπρέι του είναι σαν τα παιχνίδια ενός άτακτου παιδιού, μπερδεύονται στα πόδια σου, υποβάλλουν οπτικές τρικλοποδιές που σε κάνουν να κοντοστέκεσαι αποσβολωμένος –ποιος ακριβώς είσαι και τι γυρεύεις εδώ;
Το ωραιότερο έργο του WD στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει πια. Κοριτσάκι με περίστροφο σε ασπρόμαυρο… Επιβίωσε για κάποιο διάστημα στη γωνία της Ναυαρίνου με την Απελλού, πλησίον του καφέ Αστόρια, σύντομα πληγώθηκε από μουντζούρες και μαρκαδοριές, αργότερα σκεπάστηκε ολότελα με κομματικές αφίσες πάρτι υποδοχής πρωτοετών σε εναλλάξ αλληλοεπικαλύψεις με πόστερ αντιεξουσιαστικών δρώμενων. Η λυπηρή βεβήλωση σε κάνει να αναρωτιέσαι για το ποιος προστατεύει και ποιος κακοποιεί την τέχνη του δρόμου σε αυτή τη χώρα. Κάτοικοι με ευγενέστερα ένστικτα θα φέρονταν αλλιώτικα σε δημόσιες εικαστικές επεμβάσεις τέτοιου είδους. Από την άλλη, εάν δεν βρισκόταν σε διαρκή κίνδυνο, δεν θα επρόκειτο για αυθεντική, εμπνευσμένη, προβοκατόρικη street art. Ευτυχώς η αιθέρια Bjork του ιδίου παραμένει άσπιλη πίσω από έναν σιδηρόφρακτο ακάλυπτο της Απελλού. Προστατέψτε τον WD της γειτονιάς σας. Η θαυμάσια τέχνη του είναι ό,τι θα απομείνει από τους ρυπαρούς καιρούς.
15°
