Απογειώνονται λοιπόν τα διαστημόπλοια; Μια νεαρή εικαστικός τα έχει αναγάγει σε σταθερό μοτίβο μιας εκφραστικής τεχνοτροπίας που παιχνιδίζει καυστικά με τα όρια του υπερκόσμιου και του συνειδητού. Το ποπ αλλόκοτο σύμπαν Μαρίνας Βελησιώτη παρουσιάζεται από τις 10 έως τις 16 Οκτωβρίου στον πολυχώρο Ρομάντσο, σε μια έκθεση την οποία μοιράζεται με την 'Ελλη Κουτσουκέλλη.
Δυο – τρία πράγματα που ξέρω για αυτήν: Σπουδές στην Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, μια ντουζίνα και πλέον εκθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μια εντυπωσιακή ομοιότητα με την Alison Mosshart των Kills και μια σταθερή παρουσία στους συναυλιακούς χώρους και τα ροκ κλαμπ της Θεσσαλονίκης: αυτές τις αναμνήσεις διατηρώ από τη Μαρίνα Βελησιώτη, προτού εκείνη προτιμήσει να ψάξει τον δρόμο της στην εικαστική σκηνή της πρωτεύουσας – και ποιος θα μπορούσε να την ψέξει για αυτό; Της στέλνω την αγάπη μου, μαζί με ορισμένες ερωτήσεις σχετικά με τη συναρπαστικά απόκοσμη δουλειά της.
Είσαι κοσμοναύτρια ενός πολύ μοναχικού πλανήτη στο στερέωμα της τέχνης. Πόσοι εικαστικοί άραγε μετατρέπουν σε εκφραστικό τους μέσο το υπερπέραν; Πώς σου ήρθε;
Πιστεύω ότι το παράδοξο δεν παύει να εμπνέει τους καλλιτέχνες. Προσωπικά, με έθελγε πάντα το άγνωστο, ίσως γιατί όντας μοναχοπαίδι έστηνα παράλληλες πραγματικότητες, ίσως γιατί μεγάλωσα με βιντεοκασέτες και σινεμά στα eighties, τότε που το sci-fi μεσουρανούσε. Ο καθένας είναι προϊόν των καταβολών του.
Υποθέτω πως τα έργα σου δεν ήταν ό,τι ακριβώς πρόσμεναν από εσένα συγγενείς και καθηγητές στη σχολή Καλών Τεχνών. Χρειάστηκε να διαψεύσεις προσδοκίες για να παγιώσεις τη ματιά σου;
Ομολογουμένως δυσκολεύτηκα να πείσω τον περίγυρο για αυτά που κάνω. Στο κάτω κάτω, από ανθρώπους μιας κάποιας κουλτούρας περιμένεις τόσο τη δυσπιστία όσο και μια ανάλογη κατανόηση.
Στη δουλειά σου τα b-movies, η pulp αισθητική, η εικονογραφία των sixties, το ροκ εν ρολ και οι φετιχιστικές υποκουλτούρες αναμειγνύονται με ντοκουμέντα του αισθητού κόσμου, για να δημιουργήσουν ένα απόκοσμο ποπ σουρεαλιστικό σύμπαν. Συμφωνείς με την περιγραφή; Εάν όχι, δώσε μου τη δική σου εκδοχή.
Όχι, δεν έχω τίποτε να προσθέσω. Με καλύπτεις απόλυτα.
Πού αποσκοπούν αυτές οι εικόνες, πέρα από το να σπάσουν πλάκα με αυτό που αποκαλούμε «πραγματικότητα»;
Το χιούμορ πάντα ομορφαίνει μια εικόνα, όσο σκληρή και αν είναι αυτή. Είναι ωραίο να παίζεις με τα όρια μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Εργάζεσαι με πλειάδα μέσων, από το σκίτσο και το κολάζ, μέχρι τη χαρακτική, τη γλυπτική και τις εγκαταστάσεις. Πώς επιλέγεις τα υλικά σου και σε ποιο βαθμό καθορίζουν το είδος του έργου;
Εξαρτάται από την ιδέα και από το πώς θα αποδοθεί καλύτερα. Υπάρχουν φορές, λόγου χάρη, που ξεκινάω κάτι σε χαρτί, αλλά δεν μου φτάνει, και τελικά η καλύτερη λύση είναι να βγω έξω από τα όρια της δισδιάστατης επιφάνειας. Στις περισσότερες περιπτώσεις σε καθοδηγεί μόνο του το έργο.
Θα έλεγες ότι εναποθέτεις περισσότερα στη μέθοδο ή στο υποσυνείδητο; Σε μεγάλο βαθμό η δουλειά σου μοιάζει αποτέλεσμα συνειρμικό και προϊόν φαντασίας που αφήνεται να οργιάσει.
Μέθοδο δυστυχώς δεν είχα ποτέ στη δουλειά, ούτε στη ζωή μου. Ένιωθα μια καταπίεση, που δεν με βοηθούσε στην τελική να δουλέψω ελεύθερα. Πολύ σπάνια δουλεύω με προσχέδια, προτιμώ να λειτουργώ ανεπηρέαστη από κανόνες. Συνήθως έχω μια εικόνα στο μυαλό μου και προσπαθώ να την αναπαραγάγω όσο πιο πιστά γίνεται. Θα μπορούσα να το περιγράψω περίπου σαν «method of my madness».
Υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να βιοποριστείς από το καλλιτεχνικό σου έργο;
Chasing the money, dreams can't come true!
Μίλησέ μας για το στούντιο που διατηρείς στον πολυχώρο «Ρομάντσο». Πώς βρέθηκες εκεί; Ποιες ανάγκες σου ικανοποιεί;
Έχοντας περάσει πολλά χρόνια δουλεύοντας στη μοναξιά του σπιτιού μου, ανακαλύπτω πως είναι πολύ ωραίο να συγχρωτίζεσαι με ανθρώπους που μοιράζονται ίδιες και ευαισθησίες και οράματα. Βρίσκομαι ήδη έναν χρόνο εκεί και η παραγωγικότητά μου έχει αυξηθεί ανέλπιστα.
Νιώθεις κομμάτι αυτού που θα αποκαλούσαμε «καλλιτεχνική σκηνή της μητρόπολης», εάν και εφόσον κάτι τέτοιο υφίσταται στην Αθήνα;
Δεν νιώθω κομμάτι καμίας σκηνής, έχω την αίσθηση ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ρομαντικά όσο πιθανόν να υπήρξαν στο παρελθόν.
Είσαι δημιουργός, διευθύντρια και εκδότρια του fanzine «Bebabebo». Γιατί επιδόθηκες σε ένα τέτοιο εγχείρημα και ποιοι φιλοξενούνται στις σελίδες του εντύπου;
Ήταν μια τρέλα της στιγμής, ήθελα πολύ να επικοινωνήσω με καλλιτέχνες που κινούνται σε παράλληλους κόσμους, ιδιαίτερα αφότου το ίντερνετ μας έδωσε τη δυνατότητα να ανακαλύπτουμε ολοένα περισσότερους καθημερινά. Το «Bebabebo» είναι ένα τετραμηνιαίο ασπρόμαυρο fanzine, το οποίο σε κάθε τεύχος φιλοξενεί έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Αυτό το διάστημα ετοιμάζω το τέταρτο τεύχος και εύχομαι να κυκλοφορήσουν περισσότερα. Είναι και θέμα χρημάτων, εύλογα.
Ποιοι καλλιτέχνες σε έχουν διαμορφώσει;
Ο Stanley Kubrick, οι Cure, ο John Hughes, o Hieronymus Bosch, η Siouxsie Sioux, ο Arthur Clarke, ο John Stezaker. Και πλέον όλοι όσοι φιλοξενούνται στα τεύχη του «Bebabebo».
Σοβαρά τώρα, πιστεύεις ότι όντως υπάρχουν εξωγήινοι;
16°
