Είναι μια «άβολη κατάσταση» –όπως εξηγούσε ο Ντόναλντ Τζαντ– που ωθεί και τον Ανδρέα Κάργστεν να επεξεργάζεται κάθε φορά νέες μορφές. Το ξύλο είναι το κυρίαρχο υλικό στα έργα που παρουσιάζονται σε αυτήν την έκθεση. Ξεχωρίζουν δύο ομάδες.
Στην πρώτη ομάδα, διακρίνονται η τονισμένη απτική αξία, οι στρογγυλευμένες μαλακές φόρμες, οι προσεγμένες ενώσεις που διαχειρίζονται θαυμάσια τις νευρώσεις των ξύλων σε σχηματισμούς και που δημιουργούν συνέχειες πολλαπλών μορφών μέσα σε μία. Το χρώμα προστίθεται είτε για να ακολουθήσει το παιχνίδι των ενώσεων, τονίζοντας ή κρύβοντάς τες, είτε για να καλύψει και να απομονώσει τα μέρη που παραμένουν εκτός αυτής της διαδικασίας. Ένα νέο είδος μορφών προκύπτει που προτρέπει, ενίοτε, στην εύρεση νέας χρήσης από τη μεριά του κοινού. Προτρέπει επίσης στο άγγιγμα, καθώς πολλά από τα γλυπτά είναι δουλεμένα για να «χωράνε στην παλάμη» -σύμφωνα με τον καλλιτέχνη- με μαλακή υφή, γυαλισμένες κάποιες από τις όψεις τους και με επεξεργασία που αφήνει ίχνη από την διαδικασία παραγωγής τους.
Η δεύτερη ομάδα γλυπτών που παρουσιάζεται στην έκθεση συνδιαλέγεται με την πρώτη ως alter ego. Το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη «να δημιουργεί συνέχειες» παράγει μορφές με οργανικές σχέσεις ή αντιθετικές. Εδώ, η φόρμα είναι ενιαία, γωνιώδης, δυσδιάστατη, διάτρητη, καλυμμένη με χρώμα, χωρίς να επιθυμεί να αποκαλύψει απαραίτητα το υλικό της. Απαλλαγμένη από οποιαδήποτε απτική διεκδίκηση, σχετίζει τον εαυτό της με τη σκιά της –ή τη σκιώδη σιλουέτα της- δημιουργώντας συνέχειες στον περιβάλλοντα χώρο, μέσα από ένα παιχνίδι με το φως και το βλέμμα που τις διαπερνά. Μοιάζουν να λειτουργούν στο χώρο ως τοτεμ-τοπόσημα.
Τα έργα αυτής της έκθεσης, όσον αφορά κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τους, δεν διακρίνονται από τα υπόλοιπα έργα του καλλιτέχνη, που στο σύνολό τους χαρακτηρίζονται από την παιγνιώδη διάθεση, τον πειραματισμό σε σχέση με την φόρμα, τους συνδυασμούς των υλικών, και την προτίμηση για την αόριστη μορφή.
