Ο Ισραηλινός Jason Danino-Holt μιλάει στην Athens Voice για την παράσταση του με τίτλο "Not Letting It In" η οποία θα ανέβει στις 22 Μαΐου στο Ρομάντσο.
Ο Ισραηλινός καλλιτέχνης Jason Danino Holt, το 2015 εμπνεύστηκε και δημιούργησε το "Not Letting It In", μια πεντάωρη παράσταση η οποία από τότε που πρωτοανέβηκε στο Τελ Αβίβ ερευνά την απρόσμενη αλλά και βαθειά τέχνη της εξομολόγησης. Από τότε έχει ανέβει σε πολλές χώρες και στις 22 Μαΐου, η παράσταση θα ανέβει στην Αθήνα, στο Ρομάντσο, στο πλαίσιο του Queer Archive Festival.
Τρεις καλλιτέχνες από το Ισραήλ και άλλοι τόσοι από την Ελλάδα, θα καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και θα ανταλλάσουν προσωπικές εξομολογήσεις. Όμως ίσως το πιο σημαντικό ρόλο τον έχει το κοινό. Καλλιτέχνες και κοινό δημιουργούν έναν «χώρο» στον οποίο ο καθένας μπορεί να αποκαλύψει πλήρως τον εαυτό του, σε μια παράσταση που παραμένει πάντα ένας χώρος «παιχνιδιού» στον οποίο δεν υπάρχουν σχόλια ούτε κρίσεις. Οι θεατές μπορούν να έρχονται και να φεύγουν όποτε θέλουν από την παράσταση.
O Jason θα είναι στην Αθήνα για οντισιόν από 24 έως 28 Απριλίου, για να επιλεγούν οι Έλληνες καλλιτέχνες της παράστασης που θα συμμετέχουν μαζί με τους τρείς καλλιτέχνες που θα έρθουν τον Μάιο από το Τελ Αβίβ. Γι’ αυτή την οντισιόν, ο Jason είναι ήδη σε επαφήμε «το Θέατρο των Αλλαγών», τη θεατρική σχολή με τους περισσότερους φοιτητές στηνΕλλάδα. Για αυτή την εντυπωσιακή ως σύλληψη παράσταση, μίλησα με τον Jason Danino Holt στο Τελ Αβίβ που ζει λίγο πριν έρθει στην Αθήνα…
Από όσα έχετε δει μέχρι τώρα, ποιος είναι ο βασικός λόγος για να συμμετάσχει κάποιος ως κοινό στην παράσταση, και με κάποια εξομολόγηση;
Αυτό που συμβαίνει στην παράσταση είναι ότι ακούγοντας άλλους να μιλούν καταλαβαίνεις ότι έχουν περάσει από παρόμοια πράγματα και θέλεις να συμπληρώσεις και τη δική σου εμπειρία, να γίνεις μέρος της διαδικασίας, να ακουστείς. Οι περισσότεροι έρχονται με το σκεπτικό ότι δεν θα πουν τίποτα, όμως τελικά λένε κάτι.
Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Πώς προέκυψε; Ποιου ιδέα ήταν;
Δική μου. Επτά χρόνια πριν, το 2015, ήμασταν με τους φίλους μου και επινοούσαμε παιχνίδια που διασκεδάζαμε να παίζουμε μεταξύ μας, ενώ αναζητούσαμε και φορμάτ μελλοντικών παραστάσεων. Έτσι σκεφτήκαμε το project με τις εξομολογήσεις, το οποίο θα ξεκινούσε σαν μία επτάωρη παράσταση στο στούντιο του σπιτιού μου, όπου καλεσμένοι θα ήταν φίλοι μας και όποιος άλλος επιθυμούσε να παρευρεθεί. Είπαμε να το κάνουμε και να δούμε τι θα συμβεί. Εξελίχθηκε σε μία πολύ ειδική στιγμή και τελικά πήρε σάρκα και οστά σαν κανονική, πια, παράσταση.
Μια τέτοια παράσταση βασίζεται απόλυτα στην ειλικρίνεια, όσοι συμμετέχουν πρέπει να είναι ειλικρινείς, αλλιώς δεν λειτουργεί.
Ναι, αλλά αυτή είναι μία παράσταση με πολύ ξεκάθαρο φορμάτ και πολύ ξεκάθαρους κανόνες. Οπότε νομίζω ότι είναι εμπειρία να βρίσκεσαι σε έναν τόσο ειλικρινή χώρο.
Οπότε θα έρθετε στην Αθήνα σε αναζήτηση ηθοποιών;
Όταν δουλεύω στο εξωτερικό, προσπαθώ να δημιουργώ ένα «διεθνές τραπέζι». Φέρνω κάποιους ανθρώπους από το Τελ Αβίβ και στη συνέχεια βρίσκω performers από την κάθε χώρα και παίζουμε μαζί, οπότε αυτή τη φορά το τραπέζι θα αποτελείται από Ισραηλινούς και Έλληνες performers.
Τι είδους άτομα θα αναζητήσετε;
Καλούς αφηγητές που έχουν μία ενδιαφέρουσα οπτική για τη ζωή και είναι γενναίοι. Μέρος της παράστασης είναι ότι και το κοινό μπορεί, αν θέλει, να κάνει την εξομολόγησή του.
Το κάνει συνήθως;
Ω, ναι, πάντοτε. Η παράσταση είναι πολύ διαδραστική, δεν αναγκάζουμε κανέναν να μιλήσει, όμως αν κάποιος το επιθυμεί, είναι ευπρόσδεκτος, αυτό είναι το νόημα, άλλωστε. Δεν έρχεται κάποιος για να ακούσει μόνο αυτούς που παίζουν, έρχεται για να πει κάτι για αυτό που συζητείται ή για να μην πει τίποτα ή για να σκεφτεί «θεέ μου, τι ήταν αυτό που μόλις ξεστόμισα.»
Όταν κάποιος από το κοινό σηκώνεται και μοιράζεται κάτι, το κάνει περιμένοντας μία γνώμη, μία συμβουλή, οτιδήποτε;
Η δομή αυτής της παράστασης είναι ότι δεν επιτρέπεται να αντιδράσεις, να κάνεις ερωτήσεις ή να σχολιάσεις μία εξομολόγηση. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσθέσεις μία ακόμα εξομολόγηση». Μπορεί κάποιος να πει «πιστεύω ότι είμαι μία πολύ καλύτερη εκδοχή από την αδελφή μου και οι γονείς μου μού το αναγνωρίζουν» και μετά άλλος να πει «οι γονείς μου άφησαν περισσότερα στην αδελφή μου ή στον αδελφό μου όταν πέθαναν και αυτό με θύμωσε» και αυτό να συνεχίζεται. Είναι μια συνειδητή ροή, βασισμένη στην ειλικρίνεια, στην εχεμύθεια, στην εξομολογητικότητα.
Είναι πολύ ωραία ιδέα, σκέφτομαι πώς τελειώνει όλο αυτό.
Δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει αρχή, έρχεσαι, φεύγεις, επιστρέφεις όποτε το επιθυμείς. Δεν υπάρχει κατάλληλο τέλος ή αρχή, μπορείς να είσαι εκεί τα πρώτα είκοσι λεπτά και μετά να ξανάρθεις για την τελευταία ώρα ή να μείνεις και τις πέντε ώρες, Ο καθένας αποφασίζει την προσωπική έναρξη και το τέλος.
Μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ως ψυχολογική παράσταση;
Θα έλεγα όχι, γιατί το γεγονός ότι δεν σχολιάζουμε ό,τι κι αν πει κάποιος δεν το κάνει θεραπευτική συνεδρία. Μετά την παράσταση σίγουρα το κοινό αισθάνεται μια κάθαρση, αισθάνονται καλύτεροι και απελευθερωμένοι, αλλά πρόκειται για την κάθαρση που σου προσφέρει το θέατρο.
Είμαι αληθινά περίεργος πως θα συμπεριφερθεί το ελληνικό κοινό. Από την άλλη, αυτό που κάνετε στην παράσταση, ο κόσμος το κάνει κάθε μέρα, κάθε ώρα, στο διαδίκτυο. Γράφουν, μιλούν, εκτίθενται στα κοινωνικά δίκτυα. Φυσικά αυτά συνήθως δεν εμπεριέχουν ειλικρίνεια αφού πρόκειται για έναν όχι τόσο ειλικρινή ψηφιακό εαυτό.
Διδάσκω ένα μάθημα περί ειλικρίνειας της γραφής στα κοινωνικά δίκτυα, κάτι που με απασχολεί πολύ, και μιλάω για αυτήν την πιθανότητα μερικοί να είναι πολύ ειλικρινείς και ευάλωτοι και άλλοι καθόλου. Στην παράσταση, σε αντίθεση με τα κοινωνικά δίκτυα, όσα λέγονται είναι ειλικρινή. Από αυτήν την άποψη είναι αναζωογονητικό. Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει με τους Έλληνες γιατί δεν τους γνωρίζω καθόλου, θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Ελπίζω να μιλήσουν μερικοί, γιατί, αν δεν το κάνουν, δε θα φανεί η ομορφιά της παράστασης. Θα δούμε πώς θα πάει.
Ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο σχόλιο που είχατε για την παράσταση;
Το καλύτερο είναι ότι στο Τελ Αβίβ υπάρχει φαν κλαμπ. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται ξανά και ξανά και μένουν για επτά ώρες. Είναι εμπειρία αυτή η κοινότητα θαυμαστών της παράστασης. Όταν κάποιοι σκέπτονται ότι το σόου είναι χειριστικό, αυτό με στεναχωρεί, γιατί γνωρίζω ότι οι προθέσεις μας είναι πολύ ειλικρινείς. Είμαστε καλλιτέχνες, είμαστε αφηγητές, βρισκόμαστε εκεί για να διηγηθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που θέλουμε, και αυτό είναι μορφή της Τέχνης.
Άλλωστε ο άνθρωπος δεν είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης;
Σίγουρα και πάντα.
Οι ενδιαφερόμενοι για την οντισιόν που θα γίνει 25 με 28 Απριλίου μπορούν να στείλουν στο shaharandjason@gmail.com βιογραφικό με πρόσφατη φωτογραφία, και λίγες λέξεις για τους λόγους που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην παράσταση. Επίσης πρέπει να στείλουν ενα social media link. Εφόσον επιλεγούν, πρέπει να είναι διαθέσιμοι για συνομιλία μέσω Zoom και μια προσωπική συνάντηση με τον Jason από 19 έως 22 Μαΐου, για 3 εργαστήρια και την παράσταση.
Η οντισιόν είναι ανοιχτή σε όλους και ειδικότερα σε απόφοιτους και σπουδαστές θεατρικών σχολών στην Ελλάδα.
Η παράσταση διοργανώνεται με την υποστήριξη της Πρεσβείας του Ισραήλ
20°
