Ο εικαστικός Γιώργος Τζινούδης σχεδιάζει ένα logo για να πείσει τους ανθρώπους να μείνουν σπίτι και γράφει για τον αυτοεγκλεισμό του εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού.
Καραντίνα.
Στο σπίτι μέχρι νεωτέρας
Μόνος στο σπίτι μέχρι νεωτέρας, θα κάνω παρέα με το τέρας
Θα ακούω μουσικές: «Θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι κι άμα με δεις στο δρόμο πέτα μου ένα αυγό», μα πιο πολύ τα νυχτερινά του Σοπέν και λίγο Καραΐνδρου.
Θα παίζω με λέξεις: καραντίνα –καραμπίνα– καπαρντίνα, μάλλον αθερίνα, οπωσδήποτε σερπαντίνα και ίσως Ελευσίνα
Μόνος στο σπίτι μέχρι νεωτέρας θα ζωγραφίζω για να βγει εις πέρας
Παραγγέλνω ιντερνετικά 26 τ.μ. λευκό καμβά αγιογραφίας, τρία τασάκια, έξι κούτες τσιγάρα, βιταμίνες, και τα άπαντα του Καίσαρα Βαλιέχο. Μέχρι να φτάσουν μπορώ να ξαναπιάσω την «Πανούκλα» ή το «Περί Τυφλότητας» και υπάρχουν πάντα, για τις δύσκολες, τα «Ρεμπέτικα» του Πετρόπουλου στο πάνω ράφι.
Ευτυχώς η μπάζα στη Μύκονο ήταν καλή, και υπάρχει λίπος μέχρι νεωτέρας.
Μέχρι νεωτέρας θα ‘χω χρόνο
Μέχρι νεωτέρας θα ‘χω χρόνο να με σκέφτομαι νεκρό
κι όταν με σκέφτομαι νεκρό
σκέφτομαι μαυραγορίτες να τα κονομάνε πουλώντας αντισηπτικά, ματζούνια και μεταλαβιές
Όταν με σκέφτομαι νεκρό
σκέφτομαι ουρές στα σουπερμάρκετ και στις εκκλησίες
Όταν με σκέφτομαι νεκρό
σκέφτομαι εκείνο το μπαρ που μας πετάξαν έξω με το ζόρι
όταν με σκέφτομαι νεκρό
σκέφτομαι την κατσαρίδα να επιστρέφει στο σιφόνι
όταν με σκέφτομαι νεκρό
λέω θα ‘ναι σαν τον πυρετό που πέφτει
και σαν την τηλεόραση που παίζει χιόνια
Όταν με σκέφτομαι νεκρό
σκέφτομαι κρεβάτια δουλεμένα στην αυπνία, το γαμήσι και την αρρώστια
Όταν με σκέφτομαι νεκρό
λέω
δεν θα ‘ναι τίποτα σπουδαίο
δεν θα ‘ναι τίποτα γενναίο
δεν θα ‘ναι καν κάτι τραγικό
θα ‘ναι κάτι κανονικό
σαν να βγάζεις τα σκουπίδια
να τηγανίζεις μπέικον
ή να καπνίζεις Καρέλια
Όταν με σκέφτομαι νεκρό
σκέφτομαι πως διψάω
Όταν με σκέφτομαι νεκρό
σκέφτομαι πως δεν θα ξαναδώ τον Άρη (Θεσσαλονίκης)
Όταν με σκέφτομαι νεκρό
σκέφτομαι πως κάποιος πρέπει να αναλάβει να κάνει έρωτα στο κορίτσι μου και να ταΐζει τη γάτα.
Μετά σκέφτομαι γυναικεία πόδια που σταυρώνουν
Τον Ζα Μοράντ να επελαύνει
Το 11 μαύρο να σκάει στη ρουλέτα
κι ένα εικοσπεντάρι Ελ Ντοράδο στο Attaboy της Νέας Υόρκης
ύστερα λέω είναι νωρίς ακόμα
Καραντίνα, λοιπόν.
Καραντίνα.
Καπαρντίνα.
Αθερίνα, οπωσδήποτε Σερπαντίνα και
μέχρι νεωτέρας
θα κάνω φίλο μου το τέρας.
