Ο Φώτης Πεχλιβανίδης παρουσιάζει τη νέα ενότητα έργων του, με τo γνωστό, χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο πλέον προσωπικό του ύφος, που από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 φέρνει κοντά την κουλτούρα των Κόμικς με τα Εικαστικά.
Του αρέσει η παρεξήγηση μεταξύ της μεγάλης-υψηλής τέχνης και της κουλτούρας του δρόμου. Κάπου εκεί ανάμεσα θεωρεί ότι βρίσκεται κι ο ίδιος. Με έμφαση στο κινηματογραφικό close-up, τα έντονα καθαρά χρώματα της παλέτας των Pop-Art καλλιτεχνών, τις πλακάτες, τέλειες, χωρίς εναλλαγές τονικότητας επιφάνειες, στους πιο έντονους, φωτεινούς τους τόνους, αντίστοιχους του φωτεινού glam κόσμου μας, δημιουργεί αλλά και σαρκάζει τα πρότυπα της νέας εποχής. Οι απλές, καθαρές, λιτές γραμμές με τα έντονα μαύρα περιγράμματα, υπογραμμίζουν τη φόρμα και δηλώνουν τη βεβαιότητα της έκφρασης, αλλά και την (φαινομενική τουλάχιστον) βεβαιότητα του ίδιου αυτού κόσμου.
Με βασικό άξονα των έργων του τον τρόπο προσέγγισης των δύο φύλων, περιγράφει καταστάσεις στις οποίες ο πειρασμός, ο πόθος, ο έρωτας, το φλερτ, η πρόκληση, το παιχνίδι των δύο, εναλλάσσονται με μία διάθεση ωμής καταγραφής των σχέσεων στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.
Η κεντρική μορφή στις εικόνες του είναι πλέον η σύγχρονη γυναίκα – προσωποποίηση ή νέο εικονογραφικό μοτίβο, στη θέση του αλλοτινού προτύπου της θηλυκής ομορφιάς, αυτού της θεάς Αφροδίτης. Είτε αναδύεται από τη θάλασσα, είτε σηκώνεται από το κρεβάτι της, θα ονομάζεται Αφροδίτη ή Luna ή οτιδήποτε άλλο, και το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Εικόνες απλές, άμεσες που μας υπενθυμίζουν την αναγκαιότητα του έρωτα στη ζωή μας.
Για τη νέα έκθεση ζωγραφικής του Φώτη Πεχλιβανίδη, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος συνέλεξε σκόρπιους στίχους και φράσεις του Ηλία Πετρόπουλου, του Γιάννη Υφαντή και του Ανδρέα Εμπειρίκου:
Μα, δεν είναι περίεργο, ένας κυνικός σαν κι εμένα, να βασανίζεται από αισθήματα; Δεν είναι άδικο; *** Η Ποίηση είναι μια απάτη, κι ο Ποιητής αρχιψεύταρος. Μόνο το Σώμα που λατρεύεις υπάρχει. *** Περνάει, τυχαίως, απ' τον δρόμο. Γυρίζω για να δω τα καπούλια της. Φαντάζεται ότι είναι αρκετά ντυμένη. Μα, τα μάτια των αντρών, τρυπάνε και τα πιο χοντρά ρούχα. *** Με ρώτησαν στο Μόναχο, αν μου αρέσουν τα γερμανικά, κι από τις γλώσσες όλες ποια μ' αρέσει τελικά... «Όλες οι γλώσσες μου αρέσουν» τους απάντησα, «αρκεί να τις ακούω από γυναίκες». *** Μ' αρέσει η σκόνη πού 'μαστε, μ' αρέσει κι ο ιδρώς, Τα πόδια σου, η διχάλα σου κι ο μαύρος της αφρός. *** «Τι είναι για σας ο έρωτας;» -Ταρκόφσκι: «Καταστρόφ». *** Θυμάμαι που σε ρώτησα: «Κουκλί μου εσύ πιστεύεις, σε ύπαρξη Θεού;» και μου απάντησες: «Και βέβαια πιστεύω, αυτό που βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια σου, μαζί μ' αυτό που βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια μου, αυτό είν' ο Θεός». *** Με το σπερματοβριθές, εκ της πρώτης ριπής του ψωλοχύματος τού ναύτου στόμα της ανοικτόν, και δεχομένη τον υπόλοιπον θερμόν ερωτικόν του χείμαρρον επάνω της, αισθμαίνουσα δε και αυτή από την καύλα της και από την ζέσιν με την οποίαν είχε ενεργήσει το μινέττον, η χαρίεσσα θεραπαινίς εκοίταζε κατάπληκτη τον συνεχίζοντα την εκσπερμάτισίν του εις τον αέρα ναύτην. *** Τον παλιό καιρό ρωτάγανε στα σοβαρά: «Καλύβην μετ' Εκείνης, ή, Ανάκτορον άνευ Εκείνης;» Είμαστε στην μικροσκοπική σοφίτα, όπου δεν υπάρχει ειμή ένα κρεβάτι, και γαμιόμαστε τρυφερά. Το Ανάκτορον σάς το χαρίζω. *** Η Γυναίκα είναι πιο έξυπνη από τον Άντρα, γιατί σκέφτεται με την επιδερμίδα της. *** Με ρωτάς: «Γιατί είσαι τόσο σκληρός;» Σου απαντώ: «Από τρυφερότητα». *** Οι όμορφες γυναίκες γερνούν. Φρονώ πως αυτή η απίστευτη αδικία, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη, της ανυπαρξίας του Θεού. ***
17°
