Κωνσταντίνε Πάτσιε, ποια είναι η «Θεωρία των Κωδικοποιημένων Χαρτιών»;

The scrambled papers theory! Η νέα δουλειά του Κωνσταντίνου Πάτσιου είναι ένας καλός λόγος για να ανηφορίσετε ως το Κολωνάκι, καθώς κλασική τέχνη και αποδομημένη ζωγραφική συνθέτουν ένα εντυπωσιακό εικαστικό παλίμψηστο του μυαλού και της «πράξης» του ζωγράφου. Αν θέλετε να πάτε στην έκθεσή του «διαβασμένοι», να μερικά κλειδιά για να «διαβάσετε» έναν καλλιτέχνη που εμμένει ρομαντικά και συνειδητά... ασυνείδητα. 

Χαρτιά ή χάρτες; Μιλάω για τα έργα της έκθεσης: κωδικοποιημένα σήματα ή συγκεκριμένες σημάνσεις; 
Σημαινόμενα κρυπτογραφημένα σε σημαίνοντα της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας. Ημερολόγιο εαυτού, που συγκροτείται από ντοκουμέντα της ζωής, της καθημερινότητας, των ταξιδιών μου. Χαρτιά που γίνονται χάρτες προσωπικών και συλλογικών διαδρομών και ξετυλίγονται με καλειδοσκοπική δομή σαν ένα πολυστρωματικό οικοδόμημα προοπτικών σχέσεων, καταρρίπτοντας την κρατούσα ιδέα μιας απλής ένταξης των γεγονότων μέσα στο απόλυτο του γραμμικού χωροχρόνου.

Η δουλειά μου είναι χαοτική, συμβαίνει αυθόρμητα, αυτόνομα κι αναπάντεχα, ενίοτε κι εντελώς αντίθετα στις προθέσεις μου.
Ο θεατής είναι ελεύθερος να κάνει τη δική του αποκρυπτογράφηση. Η εικόνα άλλωστε έχει τη δική της ζωή και η γλώσσα δεν μπορεί πάντα να την ερμηνεύσει με την ευθεία μέθοδο.

Δομώντας το τυχαίο; Αποδομώντας κάτι γνωστό μέσω «ενίσχυσής» του με λίγο περισσότερο χάος ακόμα; Ποιο από τα δύο; 
Πρόκειται για μια παλίνδρομη διαδικασία δόμησης και αποδόμησης. Δομώ μέσα από την αποδόμηση. Στόχος μου είναι μια νέα αινιγματική στρουκτούρα, που να μου προκαλεί έκπληξη. Ο Ντε Κίρικο κάτω από την αυτοπροσωπογραφία του σημείωνε: «Quid amabo nisi quod aenigma est?» (Τι άλλο μπορώ να αγαπώ, αν όχι το αίνιγμα;») Επιδιώκω συνθέσεις με πληθωρική γεωμετρικότητα, όπου το φως και το σκοτάδι, το ευθύγραμμο και το καμπύλο θα συνθέτουν μια πραγματικότητα που συμφιλιώνει τα αντίθετα, θα γεφυρώνει το λογικό με την απόκλιση. Η τέχνη είναι μια αλχημιστικη αναζήτηση της φιλοσοφικής λίθου, και κατά την παρακέλσια αρχή συναιρεί το αρσενικό και το θηλυκό στοιχείο και εξαλείφει τις αντιθέσεις.

Γιατί έχεις εμμονή με την αυτόματη γραφή; Αλλά και πόσο «αυτόματη» μπορεί να είναι μια «γραφή» που πρόκειται να παρουσιαστεί σαν δουλειά σε μια γκαλερί;
Ψυχαναλυτικά ok, τα έργα μοιάζουν με όνειρα, όλα είναι άναρχα και η υπερπραγματικότητά τους καταργεί τη σύμβαση του ρεαλιστικού μας περίγυρου. Τεχνικά όμως και χρονικά; Δεν δουλεύτηκαν με συγκεκριμένη φόρμα αλλά και λογική σκέψη- πράξη και μεθόδευση; Υπάρχει μεθόδευση και πλαίσια που ορίζουν αυτή την παραγωγή χωρίς να αναιρούν την ελευθερία και τον αυτοματισμό. Η αυτόματη γραφή δεν είναι εικαστικό έμεσμα, είναι συγκεκριμένο παιχνίδι που οργανώνεται με κανόνες. Προτού αφεθείς να εκφραστείς σ’ αυτό το παιχνίδι, πρέπει να γνωρίζεις τα υλικά και τις μεθόδους. Η ελευθερία διαμορφώνεται μέσα από δεσμεύσεις, υπευθυνότητα και αυτογνωσία, δεν είναι απλώς μια άναρχη και διασκεδαστική εκτονωτική διαδικασία.

Κολάζ, μεικτές τεχνικές και επιζωγραφίσεις πάνω σε μοτίβα κλασικών έργων, όπου εσύ «σχολιάζοντας» και μπολιάζοντάς τα με προσωπικά σύμβολα, προσπαθείς να καταγράψεις τι ακριβώς; Υπάρχει κάποιο statement ή μια από πλευράς σου προσπάθεια να οδηγήσεις κάπου τον θεατή; 
Σαφώς υπάρχει μια πρόθεση να πάω κάπου τον θεατή, εξάλλου τα έργα μου έχουν θεατρική οργάνωση, με θίασο, πρωταγωνιστή, δευτεραγωνιστές, κομπάρσους, υπάρχει ιεράρχηση προσώπων και πραγμάτων. Θέλω να πάω τον θεατή σε έναν άλλο κόσμο, σε μια ονειρική κατάσταση, μιαν αντιστροφή της πραγματικότητας. Στα έργα μου διατυπώνονται πράγματα που στην πεζή καθημερινότητα δεν μπορούν να ειδωθούν, ακόμα και οι όνοι ίπτανται.

Αν υπάρχει, ποια είναι η ιδανική μουσική υπόκρουση για τον επισκέπτη που θα σταθεί μπροστά από τους πίνακες; Κι αν δεν υπάρχει, ποια θα μπορούσε να είναι; 
Κοιτώντας ένα έργο αρκείσαι στη σιωπή. Θα πρέπει να είναι μια εικόνα που να σου απομυζεί της αισθήσεις, να μη χρειάζεται κανένας ήχος για να κινητοποιήσει έναν εσωτερικό καταιγισμό. Ένα καλό έργο τέχνης είναι από μόνο του μια ενσυναισθητική εμπειρία. Οι γραμμές και τα χρώματα υπονοούν και εμπεριέχουν τον ήχο. Αν πάντως πρέπει να διαλέξω, αυτό θα ήταν ένα ξεκούρδιστο ηλεκτρικό βιολί. Νομίζω θα συνόδευε ιδανικά τα έργα μου.

Πού κυκλοφορείς στην Αθήνα και ποια σημεία της πόλης πιστεύεις πως έρχονται εγγύτερα και ταιριάζουν σαν εικόνα με τα όνειρά σου; Αλλά και την αληθινή σου ύπαρξη, όπως περιφέρεται στο άστυ και πιθανόν να ελκύεται από τη σχέση «συμβατότητας»; 
Διαφορετικά σημεία της πόλης ξυπνούν διαφορετικές αναμνήσεις της ζωής μου. Από τα βόρεια, όπου και κατοικώ, και δεσπόζουν πυργίσκοι και αρχιτεκτονήματα με βαυαρική αύρα, μέχρι τον εξπρεσιονισμό του κέντρου, που έχει αλωθεί από εμάς τους ίδιους, σαν βάρβαρους, η πόλη είναι γεμάτη έντονες αντιφάσεις, όπως γίνεται και στα όνειρα. Με γοητεύει το ότι περικλείεται από το υγρό στοιχείο, τη θάλασσα, την αρχέγονη μήτρα. Το πού επιλέγω κάθε φορά να περιπλανηθώ είναι ζήτημα εσωτερικής διάθεσης.

Το μαύρο σε κυρίαρχο φόντο και πάνω του ένας κυκεώνας από πρόσωπα, υπαινικτικά ή αναγνωρίσιμα σύμβολα και αλληγορίες, ένα προσωπικό ημερολόγιο δηλαδή, εμβαπτισμένο στο μεγάλο ημερολόγιο του κόσμου. Αυτοβιογραφία ή παγκοσμιογραφία, με βάση τη δική σου ανάγνωση της ζωής και του θανάτου; 
Όσο πιο αυτοβιογραφικό τόσο πιο παγκόσμιο. Ο πλουραλισμός των εικόνων στις συνθέσεις μου νομίζω πως τελικά απελευθερώνει το κάθε έργο από τα στενά όρια της αναπόφευκτης υποκειμενικότητας που το δημιούργησε ώστε να γίνεται πανανθρώπινο, να εκτινάσσεται σε καινούργια σύμπαντα, πέρα και πάνω από τα κλειστά σύνορα του ατομικού βιώματος.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση στο Guide της Athens Voice

---

Ο Κωνσταντίνος Πάτσιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε Οικονομικά και Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά και στην Grand École de Commerce του Poitiers στη Γαλλία. Έπειτα σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ζωγραφική με τους Γ. Ψυχοπαίδη και Μ. Σπηλιόπουλο, γλυπτική με τον Ν. Τρανό και στη συνέχεια στο Rhode Island school of design, Providence, U.S.A. Έχει πραγματοποιήσει 8 ατομικές και συμμετείχε σε πληθώρα ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επιλεκτικά αναφέρονται: "The lost Parthenon", ατομική έκθεση, επιμέλεια Λεώνη Γαβρία, Gallery Melkart Paris, (Aπρίλιος 2016). "Μedea" ατομική έκθεση, Positions art fair Berlin, Alma gallery (Oκτώβριος 2015). "The Twisted Odyssey", ατομική έκθεση Underdog gallery, επιμέλεια Μικαέλα Βεργώτη, Λονδίνο (Ιούνιος 2015), Blender gallery, Αθήνα (Απρίλιος 2015), "The Divine Comedy ", Fizz Gallery, ατομική έκθεση, επιμέλεια Αλέξιος Παπαζαχαρίας, Αθήνα (Απρίλιος 2010. ReMap 2, "Sugar Mao" επιμέλεια Μαρίνα Φωκίδη, Αθήνα (2011).