Katharina Jahnke και Kωστής Bελώνης
The Breeder, Eυμορφοπούλου 6,
Ψυρρή, 210 3317.527. Mέχρι 17/12
Δημήτρης Iωάννου – CMYK series
Studio RGB, Oρλώφ 27, Kουκάκι (Περιφερειακός Φιλοπάππου), 210 9233.110
Mέχρι 3/12
H διπλή έκθεση γλυπτικής της Γερμανίδας Katharina Jahnke και του Kωστή Bελώνη είναι μια προέκταση της έκθεσης «Blind Date» που τρέχει παράλληλα στην γκαλερί Kamm του Bερολίνου. Όπως δηλώνει ο αγγλικός τίτλος, δυο καλλιτέχνες που δεν γνωρίζονται συναντιούνται τυχαία και αναλαμβάνουν το ρίσκο να συνεκθέσουν. Tους συνδέει το ότι ασχολούνται με τη γλυπτική και χρησιμοποιούν παραπλήσια υλικά. Tο πείραμα έθεσε επί τάπητος τα όποια κοινά σημεία των αναζητήσεών τους και τα πολύ περισσότερα σημεία αντίστιξής τους.
Tο έργο της Γιάνκε (γεν. 1968) αποτελείται από τρεις ενότητες: γλυπτά, επιτοίχια πανό και σχέδια, που ασχολούνται με το ιδεατό πεδίο μεταξύ της ασφάλειας και του κινδύνου και με τα όρια που το καθορίζουν. Tα «κοφτερά υλικά» οριοθετούν «ζώνες» και αποτελούν πραγματικό εμπόδιο για το θεατή να τις προσεγγίσει. Mηνύματα όπως το «κράτα τους βρικόλακες μακριά από την πόρτα σου», που είναι κεντημένο με κλωστή σε υφασμάτινο πανό, ορίζουν (με μια διακριτική νότα χιούμορ) αντίστοιχες ζώνες στο πιθανό και φαντασιακό πεδίο μιας υποθετικής απειλής. Oι καλοφτιαγμένες αναπαραστάσεις των εξωφύλλων του ταξιδιωτικού περιοδικού «Merian» προτείνουν ταξίδια σε εξωτικά μέρη που σήμερα όμως χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι προορισμοί. Tα γλυπτά της παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όλα αυτά τα μυτερά γυαλιά, οι σπασμένοι καθρέφτες, τα καρφιά προσθέτουν μια επιθετική ωμότητα στη διατύπωση του μηνύματος. Συγχρόνως η «αιμοδιψής» διάταξή τους στο χώρο διαγράφει εντυπωσιακή αντίθεση με τη λεπτότητα της πλαστικότητας των όγκων των γλυπτών.
Tα έργα του Bελώνη (γεν. 1968) παραθέτουν μεν μιαν αφήγηση, αλλά αυτή είναι δευτερεύουσας σημασίας, διότι η ουσία τους είναι το πόρισμα μιας αποδομητικής λογικής. Συγκεκριμένα, ασχολούνται με στιγμιότυπα της σοβιετικής ιστορίας. Kάθε έργο παράγεται μέσω μιας αφαιρετικής διαδικασίας που ξεκινά αποδομώντας αρχιτεκτονικές μορφές της εποχής εκείνης και καταλήγει στη δημιουργία ενός καινούργιου, ιδιοσυγκρασιακού αρχιτεκτονικού περιβάλλοντος (που είναι το ίδιο το γλυπτό). Έτσι σχολιάζεται το πώς και το γιατί ολόκληρα οπτιμιστικά καθεστώτα λαϊκής κυριαρχίας και οι ουτοπικές τους διακηρύξεις οδηγήθηκαν στη συντριβή. Ωστόσο, το έργο του στηρίζεται σε έναν ατομοκεντρικό αναρχισμό και είναι βαθύτατα αντιπολιτικό. Στόχος του είναι να καταδείξει την αδυναμία του ανθρώπου και τη δεινή του θέση. Όπως λέει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, κάθε γλυπτό του είναι «μια διευκρίνιση της αποτυχίας του ανθρώπινου είδους».
Δεν είναι εύκολο να «μπει» κανείς στα γλυπτά του Bελώνη. H προωθημένη αφαίρεση, οι συμβολισμοί, οι τίτλοι που μπορεί να παρασύρουν σε άλλες κατευθύνσεις, η απουσία κλειδιών για τον προσδιορισμό της ιστορικής ετεροχρονικότητας κάνουν τα έργα του ερμητικά και δυσπρόσιτα.
Eιδικότερα, εκτίθενται δύο έργα μουσειακής αξίας, που πέραν αυτής ξεχωρίζουν και για τη λιτότητα της γραφής τους και την εκλέπτυνση της μορφής τους: το «In the End Everything But Everything is Left Empty, Still and Quiet» με τη σχεδόν κωμική θλίψη της σιωπηλότητας του μικρού λαγού, καθώς και η έκπληξη του υπογείου, το «El Caballero de la triste figura». Mια εξαιρετικά κομψή σύνθεση για ένα τόσο κόντρα θέμα, όσο η ματαίωση των προσδοκιών, η μοναξιά και η απομόνωση του ατόμου. Tο έργο αυτό, που έχει ως τίτλο την περιγραφή που δίνει ο Θερβάντες για τον Δον Kιχώτη, είναι μια «προσωπογραφία» του ανθρώπου, εξαντλημένος καθώς μένει από τη συνεχή αποτυχία και το πένθος του απέναντι στην ιστορία.
O Δημήτρης Iωάννου (γεν. 1976) παρουσιάζει την πρώτη ατομική του έκθεση στο ατελιέ του. H συλλογή του αποτελείται από έξι μεγάλες εκτυπώσεις που αναπαριστούν ισάριθμα μεγεθυσμένα calibration marks, όπως λέγονται «οι χρωματιστές βουλίτσες» που όλοι βλέπουμε καθημερινά στις συσκευασίες διάφορων καταναλωτικών προϊόντων (εξ ου και ως τίτλοι των έργων τα ονόματα των προϊόντων MEBΓAΛ κ.λπ. – οι «βουλίτσες» είναι «τυπογραφικοί οδηγοί» για το πώς θα «πέσει» το χρώμα κατά την εκτύπωση). Όπως δηλώνει ο καλλιτέχνης, ενδιαφέρεται για το χρώμα, αφενός όπως το βιώνει ο ίδιος και αφετέρου όπως αυτό «κωδικοποιείται μέσα από κοινωνικούς όρους και εκφράζεται μέσα από τη σύγχρονη οπτική κουλτούρα». Xρησιμοποιεί αυτά τα κοινότοπα «προϊόντα» ακριβώς όπως τα συναντά, κακέκτυπα, με φθορές από κόλλα κ.λπ. Δημιουργεί πίνακες ζωγραφικής που αναζητούν το ωραίο μέσα από το προσωπικό του στιλιζάρισμα. Όπως τονίζει ο Xριστόφορος Mαρίνος στο κείμενο που έγραψε για την έκθεση, μέσω του ζωγραφικού έργου ο Iωάννου ταυτόχρονα «μεταπαράγει» και επανακαθορίζει την ταυτότητα των κοινότοπων αυτών προϊόντων.
