«Τρέχω κάθε μέρα 5 χιλιόμετρα περιμετρικά εντός του πάρκου της Νέας Σμύρνης. Πόσα ζευγάρια σκουλαρίκια μπορώ να φτιάξω από τον ιδρώτα μου;». Καθόλου κακή ή παράλογη ερώτηση για όποιον είδε τα έργα της Alice Potts αλλά και μυήθηκε στη δουλειά της, μέσω της έκθεσής της στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Προλαβαίνεις κι εσύ ως τις 27 Νοεμβρίου. Στον εκθεσιακό χώρο 1 μπορείς να δεις, όπως είδα τα «εκθέματα», παρέα με τον φίλο μου που έκανε την ερώτηση, κρυσταλλοποιημένο και υπό μορφή αξεσουάρ μόδας ακόμα και τον δικό σου ιδρώτα. Όπως θα τον δουν πιθανόν και όσοι Αθηναίοι, αγόρια και κορίτσια, πρόστρεξαν στο κάλεσμα της καλλιτέχνιδας, για να της χαρίσουν τον ιδρώτα τους ως πρώτη ύλη.
Τι μπορείς να φτιάξεις με τον ιδρώτα της Αθήνας, αν μετά το κλάμπινγκ ή την άθληση, το athleisure gear δεν μπει στο πλυντήριο, αλλά στο εργαστήριο της καλλιτέχνιδας; Εξ ου και στη Στέγη στήθηκαν διάδρομοι και ποδήλατα ή ηχεία που το τέκνο καλούσε σε χορευτική διέγερση. Η «πρώτη ύλη», τα ιδρωμένα δηλαδή μπλουζάκια, λύκρα ή φόρμες μπήκαν κατευθείαν στο εργαστήριο της Alice. Με επίκεντρο της δουλειάς της τη σύγκλιση της μόδας με την επιστήμη, το «Sweat» της βρετανής αποφοίτου του τμήματος μόδας και καινοτομίας του Royal College of Arts μελετά την ποίηση των ανθρώπινων υγρών και τη μετατροπή τους σε χειροπιαστή μόδα και αξεσουάρ.
Πώς το κάνει, καταρχήν; Α, αυτό είναι μυστικό που το ξέρει μόνο αυτή και οι επιστήμονες του Imperial College, που καταφέρνουν να κρυσταλλοποιούν τις εκκρίσεις και να τις «μεταποιούν» σε ένα αυθεντικό κομμάτι προσωπικής μόδας, όπως, ας πούμε, κατάφεραν να κάνουν με τις πούεντ μιας μπαλαρίνας ή τη φόρμα ενός αθλητή. Ή μήπως ήταν κλάμπερ; Χαζεύω τον ιδρώτα όπως μετατράπηκε, θαρρείς, σε αμέθυστο, να στέκεται σαν στολίδι-κολλημένος σαν στρείδι πάνω στα ρούχα και αναρωτιέμαι τι θα έλεγαν ο Μαρτζιελά και η Ρέι Καβακούμπο, μιας και η Potts θα μπορούσε άνετα να αποτελεί τμήμα της περίφημης παρέας της Αμβέρσας. Η πολυπλοκότητα και η πολυποικιλία των υλικών μόδας στον 21ο αιώνα. Μιξάροντας αισθητική και βιοντιζάιν αλλά και θέματα αειφόρων υλικών για μια μόδα που, ξεφεύγοντας από την απρόσωπη λογική του «κομματιού» μετατρέπεται σε κάτι εντελώς customized, η Potts φέρνει στην Αθήνα μια self made fashion, αλλά και μια κουβέντα περί νέων πρακτικών, όπως απασχολεί αυτή τη στιγμή, ως προς την αντοχή και την ποιότητα των υλικών, τους σχεδιαστές και τα μπραντ του πλανήτη. Ειδικά όταν το athleisure είναι πλέον ο πιο ευπώλητος κλάδος της μόδας, αλλά και ένα κίνημα που, ξεφεύγοντας από το στιλ για γυμναστήρια, μπήκε στην haute couture αναταράσσοντας τις ισορροπίες ή τις φιλολογικές συζητήσεις περί του τι είναι τι.
Συνδεδεμένη με το αισθητικό κίνημα των «εκκρίσεων», που είναι τόσο παλιό όσο και οι καλλιτέχνες που θέλησαν να συνδεθούν με την «κρήνη» του Marchell Duchamp, η Potts επανεπικαιροποιεί μια συζήτηση και μια πρακτική, όπως έκαναν με τις εκκρίσεις και τα υγρά του ανθρώπινου σώματος καλλιτέχνες όπως ο Piedro Manzoni ή οι Warholl και Marc Quinn. Ο πρώτος το 1961 έφτιαξε ενενήντα κουτιά με αρίθμηση και υπογραφή που μέσα τους περιείχαν κόπρανα εν είδει αυτογράφου του. Ο Άντι έπραξε το ίδιο με την περίφημη σειρά των Piss paints. Κι ο Κουίν παρέδωσε αυτοπροσωπογραφία του με το κεφάλι του περιλουσμένο με το ίδιο του το αίμα. Ηρεμήστε, Αθηναίοι! Οι προηγούμενοι έκαναν απλώς θεωρητικές «χειρονομίες». Η Alice Potts ξανακάνει επίκαιρη τη συζήτηση, αλλά και ταυτόχρονα μέσω του ιδρώτα της Αθήνας στοχεύει σ' αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο που είναι η πόλη και οι άνθρωποί της.
Η έκθεσή της σηματοδοτεί την απαρχή συνεργασίας της με το Ίδρυμα Ωνάση, ως Onasis Fellow, που πάει να πει πως θα μείνει για να δουλέψει με τον ιδρώτα της Αθήνας ακόμα και μετά τη λήξη της 6ης Μπιενάλε. Το μελετητικό της πλαίσιο, όπως και η έρευνά της, είναι εις βάθος. Αφορούν και τον χρόνο ζωής της πόλης και τις συνήθειες των ανθρώπων της. Το ανθρώπινο σώμα είναι η απόλυτη μηχανή. Ο ιδρώτας, όπως καλύπτει το δέρμα ντύνοντάς το στην ουσία σαν δεύτερο στρώμα, έρχεται και μένει ενδιάμεσός του, όπως τον περιβάλλουν τα ρούχα. Αυτή η τριπλή σχέση- σύνδεση γίνεται για την Potts ένα πεδίο ομοούσιο. Τα «ρούχα» της επομένως ή τα αξεσουάρ της γίνονται αδιαμεσολάβητα αντικείμενα αξίας, μιας και η κρυσταλλοποίηση του ιδρώτα επάνω τους και εντός τους προσδίδει προσωπική υπεραξία. Ο ιδρώτας μαρτυρά προσπάθεια, αλλά και παρέχει πληροφορίες για την ταυτότητα του προσώπου: υγεία, σωματική κατάσταση. Το ρούχο πάλι σαν δεύτερο δέρμα παρέχει επίσης μέσω στιλ πληροφορίες περί της ταυτότητας: ρέιβερ που χορεύει ακόμα στα πάρτι του Akylla, gym freak στις γυάλινες προσόψεις των γυμναστηρίων της Ιπποκράτους, εργάτης στο λιμάνι του Πειραιά, τμήμα φορτοεκφόρτωσης, πολύ ιδρώτας. Μέγας κάματος.
Πώς όμως μπορείς να μεταπλάσεις τον ιδρώτα της Αθήνας, εντάσσοντάς τον στην γκλόμπαλ συζήτηση περί νέων υλικών, πιο αειφόρων και απόλυτα ανθεκτικών; Και ειδικά εδώ, όπου γεννήθηκαν αθλητικά και πολιτιστικά επιτεύγματα, Ολυμπιάδες και χοροί, παθιασμένες προσπάθειες εκγύμνασης και γλυπτικής απεικόνισής τους, πόσο μπορεί η Alice Potts να παραγάγει από τον ιδρώτα της πόλης μια διαφορετική ταυτότητα για τον «χρήστη»; Αξίζει να δείτε το εργαστήρι, το κλαμπ, το γυμναστήριο και τα «κοσμήματα»- εργασία της Potts στη Στέγη. Δεν είναι ούτε εξτραβαγκάντζα ούτε επιστημονική φαντασία. «Κάποια μέρα θα είμαστε σε θέση να αναπτύξουμε τα δικά μας αξεσουάρ πάνω στο δέρμα μας», δηλώνει.
