Σπούδασε αρχιτεκτονική, ασχολείται πλέον με την ψηφιακή φωτογραφία, το μοντάζ, το κολάζ και τις εγκαταστάσεις. Έχει εκθέσει ήδη στο Μπρούκλιν σε συνεργασία με τη Saatchi Art, ενώ όλο το καλοκαίρι θα εκθέτει στο Άμστερνταμ. Ποιο είναι αυτό το τόσο ταλαντούχο κορίτσι; Ζητήσαμε συνέντευξη για να τη γνωρίσουμε καλύτερα.
Welcome to No Bad Days by Fei Alexeli - Mural, Brooklyn 2018
Ποια είναι η Φαίη Αλεξέλη, με τι ασχολείται, τι απαντά όταν τη ρωτούν τι δουλειά κάνει;
Θεωρώ δύσκολο να αυτοπροσδιοριστείς και να μιλήσεις για τον εαυτό σου. Αν πρέπει να βάλω ένα τίτλο, αυτός θα ήταν visual artist που επικεντρώνεται στα mixed media. Η δουλειά μου εκτείνεται σε πολλούς τομείς: ψηφιακή φωτογραφία, μοντάζ, κολάζ, ενώ πρόσφατα ασχολούμαι και με installations μεταφέροντας τα έργα μου σε τρισδιάστατη μορφή στον χώρο, χρησιμοποιώντας και neon στοιχεία. Με συγκινεί η ιδέα του να παίρνω κάτι και να το μετατρέπω σε κάτι άλλο. Γι’ αυτό και επεμβαίνω στη φωτογραφία. Προσπαθώ να επαναπροσδιορίζω τη βασική της δομή -και κατά συνέπεια την ουσία της- να της δίνω μίαν άλλη υπόσταση.
Τα κολάζ σου παρουσιάζουν ουτοπίες κάτω από τον μανδύα του σουρεαλισμού, της ποπ κουλτούρας αλλά και των απλών γεωμετρικών γραμμών σε συνδυασμό με ρεύματα αρχιτεκτονικής, όπως ο μπρουταλισμός. Πόσο και πώς βοήθησαν οι σπουδές σου ως προς την αντίληψή σου για την τέχνη;
Τελείωσα αρχιτεκτονική στην Αγγλία και άφησα στη μέση ένα μεταπτυχιακό πάνω στο design στο Ρότερνταμ. Διδάσκεσαι πολλά στην αρχιτεκτονική. Αυτό σου δίνει τη δυνατότητα και την ελευθερία να πειραματιστείς και να αντιληφθείς πραγματικά τι είναι αυτό που σε ενδιαφέρει. Κάπου στην πορεία διαπίστωσα ότι έχω αποκτήσει μια πολύ σημαντική «βάση γνώσεων» αλλά ότι το αντικείμενο ενδιαφέροντός μου έχει μετατοπιστεί. Ξεκίνησα τα κολάζ πριν τις σπουδές συνθέτοντας δικές μου εικόνες με αποκόμματα περιοδικών. Με τον καιρό αυτό άλλαξε και εξελίχθηκε σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα αισθητικής και μέσου. Πολλές αρχές και έννοιες από την αρχιτεκτονική βρήκαν εφαρμογή. Από εκεί προέρχονται οι γεωμετρικές γραμμές, οι αρχιτεκτονικές επιρροές, ακόμα και η σύνθεση. Η αρχιτεκτονική διαμόρφωσε την αισθητική μου. Χωρίς αυτή δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί η δουλειά μου σήμερα.
Σε πολλά έργα σου παρεισφρέουν το φεγγάρι, τα άστρα, το διάστημα. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Ίσως για να δοθεί ένα αίσθημα διαφυγής ή μια οικειοποίηση του εξωπραγματικού;
Το αίσθημα διαφυγής είναι όντως κάτι το οποίο με ενδιαφέρει και διέπει τα έργα μου. Οι εικόνες του διαστήματος προέρχονται από κάποια άλλη σκέψη. Όποτε κοιτάζω τον ουρανό και προσπαθώ να αντιληφθώ το μέγεθος και το μεγαλείο αυτού που αντικρίζω, μπαίνουν όλα στην πραγματική τους διάσταση. Ολόκληρη η γη και ό,τι έχει ζήσει ο άνθρωπος εδώ είναι ένας μικρόκοσμος σε σύγκριση με το μεγαλείο του σύμπαντος. Iδανικά, θα ήθελα όποιος βλέπει τη δουλειά μου να παίρνει πίσω αυτό το (συν)αίσθημα, πως όλα στο τέλος δεν έχουν τη βαρύτητα και τη σημασία που τους δίνουμε. Και αυτό είναι εντάξει.
Δεν υπάρχει κανένα ελληνικό στοιχείο στα έργα σου. Αντιθέτως, μια πλευρά της Αμερικής, ακόμα και της Κούβας, είτε ξεθωριάζουν είτε σιγοκαίνε. Για ποιο λόγο γίνεται αυτό;
Ψάχνω το σουρεάλ και το μαγικό, το μη οικείο. Υποθέτω για εμένα τα γνώριμα ελληνικά στοιχεία δεν μου δίνουν τη διαφυγή που ψάχνω. Αντιθέτως τροπικά στοιχεία όπως οι φοίνικες, στοιχεία αμερικάνα από άλλη εποχή σε συνδυασμό με το σύμπαν, συνθέτουν κάτι πιο εξωπραγματικό αλλά ταυτόχρονα νοσταλγικό.
Υπάρχουν πλευρές της δουλειάς σου οι οποίες δεν είναι δυστοπικές; Σε ενδιαφέρει να αποτυπώσεις πιο ρεαλιστικά τον κόσμο;
Όχι, προς το παρόν με ενδιαφέρει ο μαγικός ρεαλισμός και ο σουρεαλισμός σαν ένα είδος διαφυγής απ’ την αναγκαία πραγματικότητα. Αποφεύγω την αποτύπωση της πραγματικότητας, οπότε και του ρεαλισμού.
Ως επί το πλείστον, οι εκθέσεις σου πραγματοποιούνται στο εξωτερικό. Ενδεικτικά αναφέρω την τελευταία που πραγματοποιήθηκε στο Brooklyn, στο The Other Art fair, σε συνεργασία με τη Saatchi Art. Το αγοραστικό κοινό της Ελλάδας μπορεί να στηρίξει έναν σχετικά νέο καλλιτέχνη ως προς τον βιοπορισμό;
Δεν μπορώ να μιλήσω για το αγοραστικό κοινό της Ελλάδας, διότι δεν έχω προσπαθήσει να κάνω κάτι στην Ελλάδα μέχρι στιγμής. Το να είσαι καλλιτέχνης είναι δύσκολο από μόνο του, το να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα εν έτη 2018 είναι σουρεάλ. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι υπάρχουν τρόποι να ζήσεις από αυτό είτε έχοντας ως βάση την Ελλάδα και δραστηριοποιούμενος στο εξωτερικό μέσω διαδικτυακών πλατφορμών πώλησης (μεγάλων) γκαλερί, είτε συνεργαζόμενος με πιο εμπορικές πλευρές της τέχνης που μπορούν να αναδείξουν τη δουλειά σου (τουλάχιστον τη δική μου), αλλά δεν σκοτώνουν το αντικείμενο.
Δημιουργείς έχοντας μια συνεχή ενασχόληση πάνω στο αντικείμενο, πειραματιζόμενη και δοκιμάζοντας συνεχώς, ή έχεις ένα συγκεκριμένο «όραμα» το οποίο σε καθοδηγεί;
Δεν υπάρχει κάποιο όραμα. Η μόνη ιδέα είναι ότι όλα πρέπει να αλλάζουν και να εξελίσσονται. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος πληροφοριών που δεχόμαστε καθημερινά. Το τι κρατάς και τι πετάς συμβαίνει από ένστικτο, ανάλογα με την αισθητική που διαμορφώνεις σε κάθε περίοδο.
