Ο ταλαντούχος κύριος Πέτρου... Ή πώς μια όπερα, χωρίς σκηνικά, χωρίς −σχεδόν− κοστούμια, μπορεί με το ταλέντο και το διαβολεμένο κέφι των συντελεστών της να απογειωθεί και να χαρίσει στιγμές σπάνιας μουσικής απόλαυσης.
Ο «Κουρέας της Σεβίλλης» του Ροσσίνι, θεωρείται −δικαίως− η δημοφιλέστερη κωμική όπερα όλων των εποχών. Αν ζητήσετε από κάποιον άσχετο με το μουσικό αυτό είδος να σας πει τι γνωρίζει από όπερα, το πιθανότερο είναι να σας τραγουδήσει το «Φίγκαρο! Φίγκαρο! Φίγκαρο!». Για τους γνώστες πάλι, είναι ένα σπουδαίο μουσικό δείγμα «opera buffa», ένα έργο υψηλών φωνητικών απαιτήσεων που παραμένει αγέραστο παρά τα 200 χρόνια του.
Την περασμένη Παρασκευή, ο Γιώργος Πέτρου −από τους πλέον ειδικούς στη μουσική του συνθέτη− και οι εξαιρετικοί Μουσικοί της Καμεράτας-Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής έδωσαν μια νέα διάσταση στην πολυαγαπημένη όπερα. Κάνοντας ένα άλμα στο χρόνο, μετέφεραν με όργανα εποχής της κλασικής περιόδου τους αυθεντικούς ήχους της Ιταλίας των αρχών του 19ου αιώνα στο σήμερα και μας πρόσφεραν −για πρώτη φορά στην Ελλάδα− έναν «Κουρέα της Σεβίλλης», όπως ακριβώς θα τον άκουγαν οι φιλόμουσοι του Teatro Argentina της Ρώμης το 1816.
Κατά κανόνα, οι όπερες σε συναυλιακή μορφή ακόμα κι όταν διαθέτουν εξαιρετικούς μουσικούς και σολίστ είναι κάπως αμήχανες − και μεταξύ μας, μάλλον βαρετές. Με την παράσταση όμως που έστησε ο Πέτρου −μια συμπαραγωγή Pure Art και MMA− απέδειξε ότι όταν το ταλέντο και το κέφι περισσεύουν, ακόμα και μια όπερα γυμνή, χωρίς σκηνικά και κοστούμια μπορεί να είναι απλά συναρπαστική.
Η συνταγή τα είχε όλα, αλλά πάνω από όλα ένα εξαιρετικό καστ, μια σπάνια συνύπαρξη κορυφαίων σολίστ, που επί δυόμισι ώρες απέδειξαν όχι μόνο το αδιαμφισβήτητο μουσικό τους ταλέντο αλλά και την κωμική τους στόφα! Είδαμε έναν απολαυστικό Τάση Χριστογιαννόπουλο, στο ρόλο του δαιμόνιου Φίγκαρο, να αλωνίζει τη σκηνή με το κόκκινο πουκάμισο, την τσάντα του, τις βούρτσες και τα ψαλίδια του.
Μια εντυπωσιακή Μαίρη-Έλεν Νέζη, στο ρόλο της πονηρής και χαριτωμένης Ροζίνα, να ερωτοτροπεί με τον Κόμη Αλμαβίβα, του έξοχου μικροκαμωμένου ισπανού τενόρου Juan Sancho. Έναν πληθωρικό Χριστόφορο Σταμπόγλη ως Ντον Μπαζίλιο να βγάζει γέλιο με το −ελάχιστα μακιαβελικό− ύφος του και έναν αφελή Μπάρτολο του Μάριου Σαραντίδη να ενθουσιάζει με τις κινήσεις, τις εκφράσεις και... το τσουλούφι του.
Σπάνια ακούς το κοινό του Μεγάρου να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Συνέβη στον «Κουρέα της Σεβίλλης». Και μόνο γι' αυτόν τον λόγο, η παράσταση αυτή θα άξιζε να επαναληφθεί. Μια μόνο βραδιά δεν φτάνει...
22°
