Τέλειο! «Η νέα δουλειά του Αλέξανδρου Ψυχούλη με τίτλο “Πρωτόκολλο συλλογικής ζάλης” παίζει και καταγράφει την ιδέα της συμβιωτικής ευδαιμονίας. Ένα ερευνητικό πλαίσιο στο οποίο ο καλλιτέχνης εργάζεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια, τόσο με την καλλιτεχνική όσο και με την ακαδημαϊκή του ιδιότητα. Γνωρίζοντας πως έννοιες, όπως η ευτυχία και η ευδαιμονία, δεν προσεγγίζονται κατά μέτωπο αλλά μέσα από φευγαλέες εκφάνσεις του βίου, ο Ψυχούλης στήνει τη νέα δοκιμιακή του έκθεση μελετώντας και τυπολογώντας στην ιεροτελεστία του βολιώτικου τσιπουράδικου».
Επιτέλους ένα δελτίο Τύπου για ένα εικαστικό συμβάν, που εύστοχα, εύγλωττα και ευθέως, προϊδεάζει και μπριφάρει το τι θα συμβεί, για να σας εξομολογηθώ και τον πόνο μου ως καλλιτεχνικός συντάκτης: καθημερινά βομβαρδίζομαι με ακατανόητες, φαιδρές πολλάκις, εικαστικές δελτιοτυποεκθέσεις. Όπου ο καλλιτέχνης ή ο κιουρέιτορας προβαίνουν σε μποντριγιαρικές και ντεριντά-χτα αναλύσεις περί σημαίνοντος και σημαινόμενου, και κοίτα βάθος, κοίτα γνώση, κοίτα νόημα, περιεχόμενο και εργάρες να σου φύγει το καφάσι/κartφάσι. Όχι όμως με το δελτίο Τύπου για τη διονυσιακή καινούργια δουλειά του Ψυχούλη. Να μου ζήσεις, «Ναυτιλιακή», φώναξα, όταν το διάβασα αλλά και είδα τα νέα του έργα! Είναι το πιο διάσημο στέκι-τσιπουράδικο του δικού μου Βόλου. Εκεί που το κίνημα του τσιπουρακισμού, συνδεδεμένο στενά με τον ευδαιμονισμό μα και τη λατρεία της εφήμερα μεθυστικής ζωής, ακόμα κι όταν είναι λυπημένη και χρησιμοποιεί το νέκταρ τούτο επικουρικώς αγχολυτικά, είναι κυρίαρχο και παρόν.
Βόλος ίσον τσίπουρα, τσίπουρα ίσον ιδιαίτερη γαστρονομικά ταυτότητα, μιας και καλό είναι κι έτσι πρέπει, να αποφεύγεται το ξεροσφύρι. Και γι’ αυτό εκεί στην Παγασητική θάλασσα έχουν ένα κάρο πιάτα, πιατούδια, πιατάκια και πιατάρες για να τα συνοδεύουν. Χταποδάκια, φλογέρες καυτερές ή με ανώδυνα τυριά, συνθήκες συμποσιακές δηλαδή και μελιτζάνες και φάβες και εκατό χρόνια παράδοσης λέμε σε τούτη την ιεροτελεστία. Στην Ισπανία σιέστας και τάπας, στη Βρετανία τσαγάκια earl grey και σοκολατάκια After Eight, στην Ιταλία πάστες και ριγκατόνια, μα εδώ είναι Βόλος, δεν είναι παίξε γέλασε.
Αν ήμουν ο Βέλτσος, ε, ναι, δεν κρατιέμαι, θα έγραφα αυτό: «Δεδομένου πως ο Αλέξανδρος συνδέεται με την Ελένη Ψυχούλη, υπό τη συγγένεια-συνθήκη του αίματος, φροϋδικώς η χειρονομία - έκθεση αυτή μαρτυρά μια κραυγή απελπισίας, που όμως μέσω του τσίπουρου ως θέμα, μεταμφιέζεται σε χαρούμενη πρόταση-πρόσκληση, ω, αδελφή μαγείρισσα, πού είσαι, καθώς μέσω της ζωγραφικής αναζητώ σε, ίνα την παιδική σαν χαμένος παράδεισος ηλικία μας επανασυστήσουμε, μιας κι ως ενήλικες πλέον βίον αφόρητον ζούμε». Χικ!
Γιατί από τη βελτσική ανάλυση έως τις συμβουλές για βαρελόφρονες που κοσμούν τους τοίχους της «Ναυτιλιακής», μα και τα νέα έργα του Αλέξανδρου, που θα επιδειχθούν στην γκαλερί Zina Athanassiadou, το μήνυμα είναι ένα: αν δεν ενωθούμε, δεν ταυτιστούμε, δεν συνυπάρξουμε, αν δεν απελευθερωθούμε από τις συμβάσεις, τα πρέπει και τις προσωπικές μας ιδιοσυγκρασίες, που μέσω ομοτράπεζης τσιπουροκατάστασης κάθε φορά που ανταμώνουν οι άνθρωποι στα τσιπουράδικα του Βόλου ανατρέπονται και έσονται σε παρέα μία, άρα επικοινωνία και κατανόηση, τίποτα δεν κάνουμε και τίποτα δεν είμαστε. Και πού 'σαι, παιδί! Ακόμα ένα τσιπουράκι και φέρε μας άλλο ένα λυτρωτικό λιτράκι.
17°
