Ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης μιλάει για το έργο του «Historia de un amor ή Τα Μυρμήγκια» που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Πέμης Ζούνη και Κώστα Φιλίππογλου, οι οποίοι και πρωταγωνιστούν.
Ένας άντρας, ο Ν, υποδέχεται μια γυναίκα, την Ο, σε μια απομονωμένη εξοχική κατοικία χτισμένη μέσα στο δάσος. Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνουμε πως είναι μια πόρνη πολυτελείας που ειδικεύεται σε σαδομαζοχιστικά δεσίματα, και την οποία ο Ν έχει κλείσει και προπληρώσει μέσω του Internet. Ο άντρας, αλλόκοτα ευγενής, της ζητάει να τον αποκαλεί με τη συζυγική προσφώνηση “αγάπη μου” και να δεθεί με τις χειροπέδες της στο παλαιικό σιδερένιο κρεβάτι-αντίκα των τεσσάρων μέτρων που δεσπόζει στη σκηνή.
Η Ο, αφού του εξηγεί τους κανόνες, αρχίζει το σεξουαλικό παιχνίδι της λεκτικής πρόκλησης. Μα στη συνέχεια, σε μια φαινομενικά αψυχολόγητη προσπάθειά του να μπει στη θέση της, ο Ν δένεται κατά λάθος απέναντί της στο αντικρινό κεφαλάρι του τεράστιου κρεβατιού.Δύο άνθρωποι γυμνοί, δεμένοι ο ένας απέναντι στον άλλον: αυτή είναι η δραματική συνθήκη του έργου. Ένα άγριο παιχνίδι διανοητικής χωροκατάκτησης απλώνεται (: μολύνει) στη σκηνή και στο μυαλό των ηρώων.
Είναι στ’ αλήθεια ο Ν ένας διεστραμμένος δολοφόνος, όπως υποψιάζεται η γυναίκα; Ετοιμάζεται πράγματι να σκοτώσει τελετουργικά την Ο, αφού εξασφαλίσει την ομολογία της ότι δεν θα την αναζητήσει κανείς; Ή είναι απλώς ένα θύμα της απροσεξίας του, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος; Εντέλει, τι μπορούν πλέον να περιμένουν οι δυο τους, εγκλωβισμένοι όπως είναι; Γιατί δεν μπορούν να αγγιχτούν; Ποιο αναγκαίο ή και ολέθριο πεπρωμένο εκπληρώνουν;
Έγραψα το “Historia de un amor ή τα μυρμήγκια” προσπαθώντας να σκεφτώ πάνω σε αυτό ακριβώς το ερώτημα: κατά πόσο οι άνθρωποι μπορούμε να στραφούμε απέναντι στο αναγκαίο πεπρωμένο μας. Οι δύο δεμένοι ήρωες αποφασίζουν να φτιάξουν με τα λόγια το δρόμο τους, το ένδοξο δειλινό τους, την ένωσή τους. Πέρα από το ψυχολογικό θρίλερ ή τη θεολογική παραβολή (ή ακόμη και το παιχνίδι με τα όρια του θεάτρου) αυτό είναι τα “μυρμήγκια”: το παροντικό θαύμα που, κόντρα στην εφιαλτικά οριστική αιωνιότητα, μπορούμε να γεννήσουμε ανάμεσά μας».
22°
