Λευκά χάρτινα υποστρώματα. Επικαλύψεις του γκρίζου. Συνθέσεις αυτοτελείς, αόριστες, αχαρτογράφητες, σαν αναπτυγμένες τοπιογραφίες του αφηρημένου με αφή, all-οver απροσδιόριστα απτικά μα και μνημονικά αρχεία, που μόνον ο ίδιος γνωρίζει περισσότερα για το μήνυμα που κρύβουν. Σαν θεατής καλείσαι μα και μπορείς να τα αγγίξεις ή να επινοήσεις δικές σου ιστορίες.
Παρακολουθώ αρκετά χρόνια τον Δημήτρη Εφέογλου καθώς χαράσσει, ξύνει και φτιάχνει οπτικά πεδία, στη συγκεκριμένη δε έκθεση το πώς επιτοιχογραφεί και προκαλεί τη διέγερση του βλέμματος: σαν πνευματική άσκηση, σαν διαλογισμός, σαν κρυπτικές γραφές-εξωτερικοί χώροι, σαν απρόβλεπτα πειράματα, ρυθμικά, στοχαστικά, επαναλαμβανόμενα. Δεν ξέρω γιατί, μα συνεχώς κοιτάζοντας τη νέα του δουλειά «Facsimile», στην γκαλερί της Λόλας Νικολάου, σιγοψιθυρίζω το «40 Days» των Slowdive. Απολεπισμένο χιόνι. Επισκόπηση λευκότητας. Προσευχητικά αποκυήματα φαντασίας, παράθεση έργων χωρίς ειρμό, αρχή, μέση και τέλος, άσπρο, γκρίζο, άσπρο, γκρίζο, σαν μάντρα, σαν διαλογισμός.
Να ένας καλλιτέχνης εν Θεσσαλονίκη που περισσότερο δείχνει πως θέλει να μείνει αόρατος και αδιαφανής, όπως η ομίχλη που κάθε απόγευμα χωρίς ήλιο τουλουμιάζει την πόλη, κρύβοντας φώτα και κάθε άλλη εικόνα.
22°
