Μια πρόβα θεατρικής παράστασης φαίνεται παιχνίδι μπροστά σε μια πρόβα για το ανέβασμα ενός λυρικού έργου – στο προκείμενο της «Εύθυμης χήρας» του Φραντς Λέχαρ με τόσους καλλιτέχνες πάνω και κάτω από τη σκηνή. «Είναι δύσκολο αλλά και συνάμα πολύ συναρπαστικό», μου ψιθυρίζει ο Δημήτρης Λιγνάδης. «Λειτουργώ καλύτερα όταν υπάρχουν περιορισμοί. Δεν μπορείς ας πούμε να ξεπεράσεις τις συμβάσεις που απαιτούνται για το πώς θα παίζονται τα λυρικά μέρη. Ή ότι πρέπει να δουλέψεις με αποφασισμένο κάστινγκ. Όμως και πάλι σκέφτομαι: Ωραία, δεν θα ανθίσω στο χώμα, θα ανθίσω στο μπετό», και διακόπτει την πρόβα που διαδραματίζεται επί σκηνής, ζητώντας από τις γυναίκες του θιάσου να σταματούν συντονισμένα τις βεντάλιες τους. Παρακολουθούμε μια δεξίωση σε παριζιάνικο σαλόνι. Όλοι περιμένουν την άφιξη της βαθύπλουτης χήρας Άννα Γκλάβαρι (Μαρία Μητσοπούλου). Στόχος τους να την παντρέψουν με συντοπίτη της, κάτοικο του κρατιδίου του Ποντεβέρντο, ώστε να σωθεί το κρατίδιο από τη χρεοκοπία. «Δεν μπήκα σε πειρασμό να κάνω αντιστοιχίες με τη σημερινή οικονομική μας κατάσταση. Είναι ένα ευφρόσυνο έργο κι έτσι ήθελα να μείνει». Επί σκηνής όλοι είναι ντυμένοι στα κόκκινα, εκτός της χήρας που είναι ντυμένη στα μαύρα. Αυτή η χρωματική αντίθεση θα διατηρηθεί και στις επόμενες πράξεις με άλλα ρούχα. Η χήρα θα μπει στο σαλόνι μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο. «Θέλησα να φέρω χιούμορ σ’ ένα παλιό έργο». Στη Β’ πράξη μέσα από ένα χρυσό κλουβί θα βγει ένας χορευτής-παγόνι. «Δεν υπάρχει στο έργο, αλλά μου αρέσουν απίστευτα τα παγόνια έτσι όπως κρώζουν “Θε-ά! Θε-ά!”». Η «Εύθυμη χήρα» συνδυάζει πρόζα, λυρικό τραγούδι και χορό. Χαζεύω τις χορευτικές ικανότητες, εκτός των φωνητικών, της Κάτιας Πάσχου (Βαλεντίνη) καθώς χορεύει με τις χορεύτριες του μπαλέτου καν-καν. Τις ερωτικές «καντρίλιες» του Αντώνη Κορωναίου (Καμίν ντε Ροσιγιόν). «Η οπερέτα είναι κάτι σαν πρόδρομος του μιούζικαλ. Σκηνοθετώντας τη νιώθω σαν το άτακτο παιδί που ζωγράφισε μουστάκια σε μια φωτογραφία εποχής».
12°
