Εικαστικα

Όταν έκλαψε το Φεγγάρι

Αδιαπραγμάτευτο σύμβολο του πολιτισμού της καθημερινότητας

stavros-konstantinidis.jpg
Σταύρος Κωνσταντινίδης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
121245-271558.JPG

«Ανασύρθηκε απο τον βυθό του Θερμαϊκού το "Φεγγαράκι" της Θεσσαλονίκης απο την ομάδα εθελοντών δυτών». Ήταν μία από τις συγκινητικότερες ειδήσεις μέσα στο ζόφο των ημερών. Σε μία χώρα που πνίγεται και η ίδια καθημερινά, στα μικρά και μεγάλα δράματά της, ενίοτε λάμπει η ελπίδα.

Ο δημόσιος χώρος είναι όλων μας, αλλά του συμπεριφερόμαστε σαν να μην είναι κανενός. Η δημόσια σφαίρα είναι με την ευρεία έννοια η άλλη μισή μας ζωή, η πολιτική, η εθνική οικονομία, οι δρόμοι τα πάρκα, τα γλυπτά. Η περιφρονητική συμπεριφορά εκδηλώνεται κατά βάση με ένα ισχυρό μηδενιστικό αίσθημα υποτίμησης, απαξίωσης και ενίοτε βαρβαρότητας. Δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η προάσπιση και αναβάθμιση της δημόσιας σφαίρας, γυρνάει πάντα σαν γενναία και πολλαπλασιαστική αντιπαροχή στη ζωή μας. Σαν συλλογικό δώρο στην ατομική ευημερία.

Το «Φεγγάρι» της Θεσσαλονίκης, γλυπτό του Παύλου Βασιλειάδη του 1997, είτε πιθανώς σαν εύκολος χουλιγκανικός στόχος στο άκρο του κρηπιδώματος της θάλασσας είτε ως εθνικιστική διέγερση μιας άρρωστης φαντασίωσης της ημισελήνου, είτε ακόμη ως ελεεινός, εντυπωσιθηρικός ακτιβισμός ανεγκέφαλων «αποκεφαλίστηκε» και με δύο διαδοχικές ενέργειες πετάχτηκε και πνίγηκε στη θάλασσα. Τραγική ειρωνία. Απο τη θάλασσα ξεκίνησε το ταξίδι του όταν πρωτοτοποθετήθηκε πριν χρόνια μέσα στο νερό στο ύψος της πλ. Αριστοτέλους. Ισως σωστότερα, αφού εκεί διατηρούσε αχνοφωτισμένο την φυσική απροσπέλαστη μυθολογία του ως φεγγάρι που δεν αγγίζεται ποτέ από ανθρώπινο χέρι. Το επιβεβαίωσε και το σαρκαστικό σχόλιο του καλλιτέχνη κατά τις ημέρες που το φεγγάρι ήταν βυθισμένο στον πάτο του Θερμαϊκού: «Ταιριάζει περισσότερο μέσα στη θάλασσα, ας μείνει εκεί»

Το «Φεγγαράκι» της Θεσσαλονίκης μετά την περιπέτειά του ανασύρθηκε και ξαναστάθηκε στη φυσική του θέση. Έτσι αναβαπτίστηκε στη συλλογική συνείδηση της πόλης. Από καταφρονεμένο γλυπτό έγινε κάτι σαν αδιαπραγμάτευτο σύμβολο του πολιτισμού της καθημερινότητας και του δημόσιου χώρου. Δεν χρειάζεται προστασία πλέον. Θα το περιφρουρεί από εδώ και πέρα η αγάπη και το άγρυπνο μάτι των χιλιάδων ενεργών πολιτών.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ