Συγκίνησε η καθιερωμενή μεσημεριανή συναυλία, στο πλαίσιο του Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου, ενταγμένη στη θεματική της «Ελευθερίας»
Στη μεσημεριανή συναυλία της 18ης Αυγούστου που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου, πηγαίνεις σχεδόν πάντα με τη βεβαιότητα ότι θα σου αποκαλυφθεί ένας θησαυρός.
Φτάνεις στο Συνεδριακό Κέντρο Μολύβου, εκεί που κάποτε στεγαζόταν το τζαμί, ανοιχτός να εισπράξεις ό,τι θα σου προσφέρει η μουσική, ήδη προετοιμασμένος. Είναι η ράθυμη διάθεση της ώρας (μεσημέρι καλοκαιριού στις 12μ.μ.), είναι που για να πας μέχρι εκεί έχεις ανηφορίσει τα γραφικά δρομάκια του χωριού κοιτώντας κλεφτά μέσα στα μαγαζιά και τα σπίτια, έχεις «πιάσει» κουβέντες περαστικών, έχεις απολαύσει μία σχετική πρωινή ηρεμία και εκεί, στην αυλή του Κέντρου, συναντάς τους ακροατές των βραδινών συναυλιών με την πρωινή τους διάθεση, που θα σταματήσουν για μία ώρα εδώ και μετά θα χαθούν κάπου στο νησί…
Η φετινή Μεσημεριανή συναυλία, ενταγμένη στη θεματική της «Ελευθερίας», διαπραγματεύονταν την «Επανάσταση», με έργα του Μπετόβεν («Τα ερείπια των Αθηνών»), του Ραβέλ («Σονάτα για βιολί και βιολοντσέλο») και το έργο του Νικόλα Αστρινίδη , «Επανάσταση από τη Συμφωνία ≪1821».
Οι περισσότεροι περιμέναμε με ενδιαφέρον να ακούσουμε το έργο του Αστρινίδη που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1971 στα Δημήτρια της Θεσσαλονίκης, επετειακό για τα 150 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Στο πρόγραμμα έγραφε πως «ο Αστρινίδης αποθεώνει(..) τη διττή ≪ανάσταση πίστεως και πατρίδας≫.
Το έργο ερμήνευσαν μουσικοί που εμφανίζονται στις σπουδαιότερες σκηνές του κόσμου και τα τελευταία καλοκαίρια κάνουν στάση στο Μόλυβο, στο ελληνικό, βορειοανατολικό άκρο της Ευρώπης, για να συμμετάσχουν στο Φεστιβάλ. Ανάμεσά τους και ο Julian Pregardien, ένας από τους πιο σημαντικούς τενόρους της γενιάς του.
Η εκτέλεση του έργου υποδειγματική. Και η συγκίνηση που εμείς οι λίγοι τυχεροί (λίγοι λόγω των περιορισμών της πανδημίας) αισθανθήκαμε, αυτή η απροσδόκητη μέθεξη που μας κατέλαβε μεθυστικά όταν τα λόγια και η μελωδία από το Χριστός Ανέστη και τον Εθνικό Ύμνο ακούστηκαν στην αίθουσα, μας βρήκαν μετόχους μίας μοναδικής στιγμής, μία ματιά μόνο της οποίας θα πάρετε στο παρακάτω βίντεο. Ο ενθουσιασμός μας δε μπορεί να αποτυπωθεί στο κείμενο αυτό και δε μπορείτε να δείτε τα μάτια μας βουρκωμένα από συγκίνηση. Την κρατάμε εμείς, θα τη φυλάμε για πάντα στην καρδιά μας, τυχεροί κοινωνοί μία σπουδαίας «στιγμής» της μεγάλης Τέχνης.
19°
