Όταν διάβασα το αυτοβιογραφικό βιβλίο του, «Ο Χορός των Ρόδων» μπήκα σε έναν καινούργιο κόσμο. Ήμουν τότε 27 ετών και είχα όλη την αισιοδοξία (και την αφέλεια) της νεότητας. Σπουδές και στρατιωτική θητεία ήδη τελειωμένες, κάμποσα λεφτά στην άκρη από τα ιδιαίτερα φροντιστηριάκια που έκανα από τα 18 μου, μια χαρά. Ζούσα την ζωή μου έντονα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Μέχρι που διάβασα τον Σουρούνη. Αυτή είναι ζωή, σκέφθηκα. Περιπέτεια, απίστευτες μεταπτώσεις, την μία χρονιά ζει στη μία μεριά του πλανήτη, την επόμενη στην απέναντι. Την μια μέρα με λεφτά, την άλλη ταπί. Και όλα αυτά τα περιγράφει με έναν τρόπο λυρικό και απλό ταυτόχρονα. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί δεν ήταν λόγιες, ούτε επιτηδευμένες. Ο τρόπος γραφής όμως έδειχνε βαθύτατη μόρφωση, που ο ίδιος έλεγε ότι δεν είχε. Όπως ανέφερε αργότερα σε μία συνέντευξή του, «όταν πιάνει να γράψει δεν διαθέτει τις αναγκαίες λέξεις, μόνες τους βγαίνουν». Ως αναγνώστης το καταλάβαινες αυτό. Ένιωθες ότι γράφει με την καρδιά του, απλώνει μόνον τις εμπειρίες της ζωής του πάνω στο χαρτί. Εσύ αφηνόσουν να σου τις διηγηθεί και να τις ζηλέψεις. Που δεν μπόρεσες να τις έχεις, ή για την ακρίβεια που δεν τόλμησες να τις γυρέψεις.
Χωρίς να έχω ξαναπιάσει το βιβλίο του για 22 χρόνια, νιώθω ακόμα την αισιοδοξία που έβγαζε η διήγηση. Θυμάμαι μία λεπτομέρεια, ότι διαχώριζε τους άντρες σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με το πώς (και πότε) πλένουν τα χέρια τους! Διάβασα και ορισμένα επόμενα βιβλία του, τον Γκας τον γκάνγκστερ και μία συλλογή διηγημάτων του. Αυτόν τον ανεπανάληπτο παφλασμό της ζωής που μεταδίδει με τον Χορό των Ρόδων, δεν τον αισθάνθηκα ξανά.
Πέθανε στα 74 του, δεν μπορείς να πεις ότι έφυγε σε ιδιαίτερα μεγάλη ηλικία. Αλλά είχε ζήσει τόσες ζωές, που εμάς θα μας έπιανε ίλιγγος ακόμα και να τις φανταστούμε.
Καλή ξεκούραση Αντώνη Σουρούνη, θα την χρειαστείς πια.
17°
