Ο κορυφαίος βιολονίστας με τη συνοδεία του εκλεκτού συνεργάτη του, Ενρίκο Πάτσε, στο πιάνο, ερμηνεύει τις σονάτες του Μπετόβεν: αρ. 4 σε λα ελάσσονα, έργο 23, αρ.5 σε φα μείζονα -της Άνοιξης- έργο 24 και αρ.10 σε σολ μείζονα, έργο 96.
Οι σονάτες αρ. 4 και 5 γράφτηκαν την ίδια χρονιά, το 1801, στη βασιλεύουσα της μουσικής, την Βιέννη, όπου ο Μπετόβεν είχε εγκατασταθεί από το 1794, με προτροπή του Χάιντν. Είναι και οι δυο αφιερωμένες στον Κόμητα Μόριτς φον Φράιες, τραπεζίτη, προστάτη των τεχνών και παράγοντα της καλλιτεχνικής ζωής της πόλης. Στις σονάτες αυτές τα δυο όργανα αποκτούν μια ενδιαφέρουσα ισορροπία, το καθένα έχει το δικό του χαρακτήρα, εκφράζουν σε κάθε στιγμή τις μελωδικές και τις αρμονικές επινοήσεις του Μπετόβεν και ο διαρκής διάλογος μελωδίας και ακομπανιαμέντων δίνει σε αυτά τα έργα ένα σφρίγος με ηλεκτρικά γρήγορα μέρη και στοχαστικά αργά.
Την 4η παρά τις πρωτότυπες και πειραματικές στιγμές της, πολλοί την θεώρησαν και εξακολουθούν να τη θεωρούν παράδοξη και απόμακρη, μοναχική μέσα στην οικογένεια των εννέα υπόλοιπων.
Η 5η σονάτα, της Άνοιξης, έχει μια ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στις δέκα σονάτες του Μπετόβεν. Με αυτή ο συνθέτης αρχίζει να φτιάχνει τους δικούς του κανόνες, χωρίς τους καταναγκασμούς των προτιμήσεων του κοινού και της επίσημης Βιέννης. Είναι αστραφτερή με λυρισμό, γαλήνη, πάθος στα γρήγορα και τρυφερότητα στα αργά μέρη, αφήνει μια αίσθηση πραότητας και καθησυχασμού.
Ο Μπετόβεν ήταν 42 χρονών όταν έγραψε την τελευταία σονάτα του κύκλου, το 1812, καταξιωμένος στη Βιέννη, με περιορισμένη ακοή και καθώς μεγάλωνε γινόταν όλο και πιο διαχυτικός και ταυτόχρονα όλο και πιο επίμονα εσωστρεφής. Η 10η θεωρείται η ωραιότερη, έχει μια ήρεμη, αιθέρια ομορφιά και είναι ένα στοίχημα για τους ερμηνευτές, όλα πρέπει να είναι άψογα από την πρώτη τρίλια. Το βιολί, είναι επιτέλους εδώ ο απόλυτος πρωταγωνιστής.
22°
