Κουβανός συγγραφέας που αυτοκτονεί στο τελικό στάδιο του AIDS (Πριν πέσει η νύχτα), τετραπληγικός που μάχεται για την ευθανασία του (Η θάλασσα μέσα μου) και σχιζοφρενής γκάνγκστερ –με ακόμα πιο σχιζοφρενή κόμμωση– (Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους). Ο Χαβιέ Μπαρδέμ επιστρέφει για να βάλει ξανά τους δακρυγόνους αδένες των θεατών σε λειτουργία, απ’ ό,τι φαίνεται ασταμάτητη αυτή τη φορά. Στο Biutiful του Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ιναρίτου υποδύεται έναν απατεώνα, πατέρα δύο μικρών παιδιών και με πρώην σύντροφο συναισθηματικά ανισόρροπη, ο οποίος ανακαλύπτει ότι του απομένουν λίγοι μήνες ζωής αφού πάσχει από καρκίνο του προστάτη (κλαίτε ήδη;). Με σκηνικό την κρυμμένη από τα τουριστικά «πρέπει-να-δεις» Βαρκελώνη, sex, βία και ναρκωτικά, ο Ιναρίτου παραδίδει για πρώτη φορά στην καριέρα του μια ταινία με γραμμική αφήγηση αλλά και με δικό του σενάριο, αφού δεν το υπογράφει ο Γκιγιέρμο Αριάγα με τον οποίο τα έσπασαν. Αντίθετα ο Γκουστάβο Σανταολάγια παραμένει, υπογράφοντας και εδώ το soundtrack (αυτή τη φορά πειραματίζεται με το hercou, ένα κινέζικο βιολί). Ο σκηνοθέτης λέει ότι πρόκειται για το πιο ελπιδοφόρο του φιλμ αφού κεντρική ιδέα είναι η συγχώρεση, ενώ το Φεστιβάλ Καννών έδωσε στον Μπαρδέμ το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού. Το Biutiful είναι υποψήφιο για «Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας» και ο Σον Πεν έδωσε τη δική του ετυμηγορία: «Είναι η καλύτερη ερμηνεία που έχω δει μετά τον Μάρλον Μπράντο στο “Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι”». Έχει το ενδιαφέρον της η υπόθεση.
18°
