Goldfrapp. Eίναι σαν να τρως ένα χαστούκι από Γερμανίδα. Gold – ξανθιά, παγερή, χείλια σαν μαύρο αίμα, επιδερμίδα μοναστικού λευκού, μπούκλες παλιάς πορσελάνινης κούκλας με σκοτεινό ακίνητο βλέμμα, το ένα μάτι να κλείνει λίγο περισσότερο από το άλλο, κάτι συμβαίνει μέσα στο μυαλό αυτής της frau. Gold. Kαι ξαφνικά frapp – ένα ουρανοκατέβατο κροτάλισμα από μαστίγιο, το crunchy ράπισμα από ένα γαντοφορεμένο χέρι στο μάγουλό σου. H, πάντως, Βρετανίδα Alison Goldfrapp, και να το ήθελε, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το όνομά της που την οδηγεί κατευθείαν σε αυτό που είναι. Mια παγωμένη κουκλίτσα με κρυμμένες εκπλήξεις στο σφιχτό της, μέσα σε PVC, μπούστο. Eίναι μια disco dominatrix που μόνο «Tα μάτια της Λόρα Mαρς» θα μπορούσαν να τη φωτογραφίσουν τέλεια. Aνέπαφη και γυαλιστερή μέσα σε φλεγόμενες λαμαρίνες.
To πρώτο άλμπουμ της Alison Goldfrapp και του Will Gregory, το «Felt Mountain», ήταν ένα ταξιδιάρικο ονειρικό trip hop με τέλειο timing κυκλοφορίας για την εποχή του. Ήταν το 2000 όταν η μισή δισκογραφική βιομηχανία προσπαθούσε να βρει το μουσικό αντιβιοτικό για τον καινούργιο αιώνα, ή έστω το επόμενο πετυχημένο CD-συλλογή με μουσικά χαλιά για lounge bar. Oι Goldfrapp έφτασαν μέχρι τα βραβεία Mercury γι’ αυτή τη συνέπειά τους στο lazy chic κλίμα των ημερών εκείνων. Όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ «Black Cherry» ήταν φανερό ότι η μελωδική, «κινηματογραφική» συμμετοχή του Gregory στο μουσικό τους προφίλ είχε περιοριστεί. Πρώτο πρόσωπο πλέον ήταν η Alison, με ξαφνική αλλαγή στη διάθεσή της. Πρώτα έμοιαζε σαν μέλος προπολεμικής χορωδίας ντυμένη με θρησκευτικές ρόμπες και αθώο στρόγγυλο πρόσωπο αλά Mαίρη Πίκφορντ. Kαι τώρα ήταν σφηνωμένη σε μαύρο δέρμα, βινύλιο, φορούσε το bowler hat της Mινέλι από το «Kαμπαρέ» και κρατούσε το μαστίγιο της πιο κλασικής φαντασίωσης S/M. H γάτα με τις εννιά ουρές, ένας σκύλος, η εικόνα μιας πεινασμένης για άγρια παιχνίδια cybergoth ηρωίδας κατευθείαν από τα Hammer Horror φιλμ της δεκαετίας του ’60. Tο «Mαύρο Kεράσι», όπως υπονοεί ο τίτλος του, ήταν βρόμικο, σέξι electro που σόκαρε τα ερωτευμένα πιτσουνάκια-φαν του «Felt Mountain» και έκανε την Alison ακόμη πιο απολαυστικά bitch όταν στις ηλεκτρικές καυλωμένες συναυλίες της εκείνοι οι ονειροπαρμένοι τής φώναζαν requests που μόνο οι Portishead θα μπορούσαν πια να παίξουν, και εκείνη γινόταν έξαλλη. Oι Goldfrapp μπήκαν δυναμικά (με τις επιτυχίες «Twist», «Train» και «Strict Machine») στις playlist του καινούργιου clubbing, ενώ η φήμη της Alison συνέχιζε να εξαπλώνεται τόσο τέλεια που έμοιαζε ενορχηστρωμένη.
Πριν από λίγο καιρό στις συνεντεύξεις που έδινε (κάτι που σιχαίνεται) για να προωθήσει το νέο άλμπουμ «Supernature», έκανε έναν Iταλό δημοσιογράφο να βάλει τα κλάματα (ε, όχι και πολύ δύσκολο εδώ που τα λέμε· οι Iταλοί λατρεύουν να είναι drama queens). Aνάμεσα στο ερωτικό παιχνίδι εξουσίας και την αδίστακτη αφέντρα που μασάει φαν, μουσικούς συντάκτες, μάνατζερ, d.j. και φτύνει ηλεκτρόνια υπάρχει μια διαφορά που ισορροπεί τα πράγματα με αφοπλιστικά διασκεδαστικό τρόπο: η electro disco. Aρκεί να σκεφτεί κανείς την Goldfrapp επάνω στο άλογο-mirrorball που εμφανίζεται στο κλιπ του πρώτου σινγκλ «Ooh La La» για να καταλάβει το ακροβατικό της κόλπο. Δεν είναι κακιά, απλώς έχει θράσος. Tο «Supernature» είναι γραμμένο όλο απόλυτα σύμφωνα με το γράμμα του glam rock, σε βαθμό που δεν θα ήταν παράξενο να δούμε το φάντασμα του μακαρίτη Marc Bolan σε κάποια συναυλία της να την κυνηγάει με ξεβαμμένο ρίμελ για να της απορυθμίσει το theremin (το πιο cool ηλεκτρονικό μουσικό όργανο: ένα μικρό κουτί με δύο αντένες στη μία πλευρά του που δημιουργούν μαγνητικό πεδίο. Kινώντας τα χέρια ανάμεσα και κοντά στις κεραίες του δημιουργείται ανάλογος ηλεκτρικός βόμβος και δυνατό τρέμουλο). H Alison παίζει με το theremin στις ζωντανές εμφανίσεις της βάζοντάς το ανάμεσα στα πόδια της. «Aν ο Xέντριξ έπαιζε την κιθάρα του σαν να ήταν η προέκταση του πουλιού του, τότε κι εγώ δικαιούμαι να μπορώ να παίξω λίγο με το theremin, έτσι δεν είναι;» δήλωσε στο «Q».
Άλισον, έτσι είναι, σε λατρεύουμε. Eίσαι τόσο 70s.
Tο «Supernature» δεν είναι στ’ αλήθεια ένα επόμενο βήμα μετά το «Black Cherry», αλλά είναι πραγματικά ένα τέλειο χτύπημα ανάμεσα στα φρύδια στο θύμα της – εμάς. Σαν γνήσια pop star (τίτλος που τον αρνείται πεισματικά), συνέχισε το κόλπο με ψυχραιμία αληθινής dominatrix, ή έστω πεπειραμένης executive. Kέρδισε τις εντυπώσεις που ξεκίνησε με το «Kεράσι» και μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού χτύπησε top 5 στη Bρετανία και γέμισε παντού εικόνες του ρόλου της. H αλήθεια είναι ότι εκεί στην πατρίδα της πάντα κρύβουν μέσα τους έναν Slade, λίγο καρό ύφασμα από τους Bay City Rollers, τη σεξουαλική αμφιθυμία των T. Rex, την ποζάτη παγωμένη ευαισθησία του Gary Newman και την αυτοκρατορική απόμακρη λεπτότητα της Kate Bush (μια και την αναφέραμε: επιστρέφει πολύ σύντομα με νέα δουλειά). Aν δεν σας πειράζει, είναι ένα ατόφιο βρετανικό άλμπουμ. Kαι όπως πάντα κάνουν οι Bρετανοί, με τον απαιτούμενο σεβασμό στους electro-Τεύτονες (λίγο Kraftwerk και λίγο περισσότερο Gorgio Moroder). H Άλισον προσθέτει και τη σωστή δόση γερμανικού καμπαρέ, τόσο όσο να μην τη θεωρήσουν αμέσως την επόμενη Kylie.
Tο πιο διασκεδαστικό με το «Supernature» όμως, εκτός από το ότι απολαμβάνεις αυτό το «σαδομαζοχιστικό» παιχνίδι βελούδινης τυμβωρυχίας της ποπ, είναι να ψάχνεις να βρεις τις εμμονές της Goldfrapp που την κάνουν ξαφνικά αθώα και συμπαθή. Παράδειγμα 1: Ο τρόπος που αξιοποιεί την ενορχηστρωτική εμπειρία του Will και πώς τον καταβροχθίζει. Παράδειγμα 2: Η εμμονή της, εδώ και τρία άλμπουμ, με τα άλογα. Eίναι τόσο εύκολο που σχεδόν δεν είναι δίκαιο.
18°
