Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον: Η νέα παράσταση των C. for Circus στο Σύγχρονο Θέατρο

Για πρώτη φορά στα δεκαπέντε χρόνια της συμπόρευσής τους, οι C. for Circus (παρέα με νέους και παλαιότερους συνεργάτες), καταπιάνονται με ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο, γραμμένο από μέλος της ομάδας.

Το έργο πραγματεύεται ένα τρομακτικά επίκαιρο θέμα, μία από τις ισχυρότερες μορφές έμφυλης βίας, το sex trafficking. Υπερεξουσία ανθρώπων στις ζωές άλλων με μόνο κίνητρο το κέρδος, σωματική και ψυχολογική βία, κυκλώματα, οργανωμένο έγκλημα που επεκτείνει διαρκώς τη δράση του και ζωές που χάνονται, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά - με το να ζουν υπό τη σκιά και τον φόβο του θύτη.

Έντεκα ρόλοι, έντεκα ηθοποιοί, λειτουργώντας σαν ένα σώμα και καταθέτοντας ο καθένας από την σκοπιά του το δικό του κομμάτι, συνθέτουν σταδιακά το παζλ της ιστορίας, ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν τη δράση με τη μουσική που παίζουν ζωντανά επί σκηνής.

Σημείωμα της Βαλέριας Δημητριάδου:

Δεν ξέρω ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω αυτό το έργο. Ίσως ήταν η ανάγκη μου να μιλήσω για κάτι που νιώθω πως αποσιωπάται μεθοδευμένα και συστηματικά από τους «από πάνω».  Ή ίσως η ανάγκη μου να ερευνήσω όσο μπορώ περισσότερο αυτό το άγνωστο μέχρι τώρα για μένα πεδίο. Αυτή η βιαιότητα, με την πλήρη αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου σώματος - κατά κύριο λόγο του γυναικείου - είναι κάτι που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους μου. Είναι φορές που νιώθω σαν να υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι με αυτόν που ζει ένας μέσος άνθρωπος, με μια σχετικά φυσιολογική ζωή. Οι traffickers, οι μαφίες και τα κυκλώματα, είναι σαν να μην υπάρχουν φαινομενικά. Σαν να μην κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να ξετρυπώνουν μόνο τη νύχτα. Πας ας πούμε στο σούπερ μάρκετ, να ψωνίσεις κάτι για το μωρό σου και μπορεί πίσω σου στη σειρά να περιμένει κάποιος σωματέμπορας που αγοράζει κάτι, ο,τιδήποτε. Ή μπορεί στη διπλανή πολυκατοικία απ’ αυτή που μένεις να ακούς ένα «ζευγάρι» που μαλώνει, αλλά να πρόκειται για κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο. Δε θα πάει ποτέ όμως ο νους σου σε κάτι τέτοιο. Δε θα σκεφτείς ποτέ κάτι τέτοιο, γιατί έχεις την πεποίθηση τρόπον τινά ότι όλα αυτά αποτελούν εξαιρέσεις κι ότι τα βλέπεις μόνο στις ειδήσεις. Κι όμως, χιλιάδες άνθρωποι πέφτουν καθημερινά θύματα του οργανωμένου εγκλήματος της σωματεμπορίας. Χάνουν το παρελθόν τους, τις οικογένειές τους και παλεύουν με τα θηρία για να καταφέρουν να ξεφύγουν. Τρομάζω όταν συνειδητοποιώ ότι το μέγεθος αυτού του κυκλώματος ξεπερνά κατά πολύ τη φαντασία μου, εξυπηρετώντας ακόμη και κρατικά συμφέροντα και θυμώνω που δεν υπάρχει απόδοση δικαιοσύνης. Οπότε είπα να διοχετεύσω τον θυμό μου σε κάτι που μου είναι γνώριμο και οικείο, την τέχνη. Και ίσως -ποιος ξέρει;- μ’ αυτό τον τρόπο να δώσουμε κι εμείς λίγη παραπάνω ορατότητα σε όλο αυτό.