Η κατάρρευση του πολιτικό-οικονομικού στάτους της μεταπολίτευσης συνέπεσε να ανταμώσει στην εξουσία με έναν γόνο από τα μεγαλύτερα πολιτικά τζάκια της μεταπολίτευσης. Ένας πολιτικός γόνος που πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί την επόμενη μέρα της κατάρρευσης ενός συστήματος που ανέθρεψε αυτόν και τα άλλα πολιτικά τζάκια εδώ και πολλές δεκαετίες.
Ο Γιώργος Παπανδρέου αποτελεί ίσως τον εν δυνάμει πιο άτυχο -τυχερό πολιτικό της μεταπολίτευσης. Απολαμβάνει την εμπιστοσύνη ενός κόσμου που είναι όμως έτοιμος να τον αποκαθηλώσει με το πρώτο στραβοπάτημα. Αυτό ειναι και το μεγαλύτερο στοίχημα αλλά και το μεγαλύτερο ρίσκο του
Παπανδρέου. Μια κοινωνία εθισμένη στην μετριότητα, στο να παρασιτεί με όλα αυτά που δεν της ανήκουν και στον μικροαστικό κανιβαλισμό. Και ένας Παπανδρέου που οφείλει την κυριαρχία του σε έναν διεφθαρμένο κομματικό μηχανισμό να προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να διαπράξει αυτό που δεν τόλμησε ποτέ στην πολιτική του καριέρα- την κατά τα φροϋδικά δεδομένα πατροκτονία. Μια πατροκτονία που πρέπει να στραφεί πρωτίστως ενάντια στον κομματικό μηχάνισμό . Έναν κομματικό μηχανισμό ανίκανο να
αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εποχής και να αποτελέσει τον κυρίαρχο μηχανισμό επιβολής ρηξικέλευθων πολιτικών.
Αν δεν το κάνει σήμερα θα έχει χάσει εδώ, για πολλές δεκαετίες, το παιχνίδι με το μέλλον. Γιατί η κρίση που μαστίζει την εποχή μας δεν είναι μονοδιάστατα κρίση οικονομική αλλά κυρίαρχα και βαθιά πολιτική και κοινωνική. Κρίση κουλτούρας του πολίτη και νοοτροπίας. Μια νοοτροπία στην οποία γαλουχήθηκε ο Έλληνας από την μεταπολίτευση και έπειτα ίσως απο τύψεις του πολιτικού συστήματος, ίσως από δόλο.
Και σε αυτό το πεδίο το παιχνίδι έχει χαθεί εδώ και δεκαετίες , ίσως γιατί ποτέ κανείς δεν προσπάθησε να παλέψει.
12°
