Είδα πάλι τον εαυτό μου μέσα στο πλήθος, με άλλη άλλοτε ηλικία και φύλο, «έχω υπάρξει θάμνος και πουλί, αγόρι και κορίτσι», ο Εμπεδοκλής πριν τρεις χιλιάδες χρόνια στη Σικελία, μιλώντας για τον νομαδισμό της ψυχής από μορφή σε μορφή, εδώ μιλώ για την ταύτιση που επιτρέπει στο συναίσθημα να εκτείνεται σαν άυλο, διστακτικό πλοκάμι και να ακουμπά επάνω σε μια εικόνα –δυο μεσήλικες γυναίκες αγκαζέ, έκθαμβες σαν μικρά παιδιά/ δυο μελαχροινά κορίτσια στα 18 με πανομοιότυπα ταγιέρ φτιαγμένα από τη σημαία του ουράνιου τόξου/ ένας νέος άντρας, μόνος, με την έκφραση μοιρασμένη ανάμεσα στην αβεβαιότητα και την ελπίδα– και να επιστρέφει ως αναγνώριση του κόσμου και του πόθου για τον κόσμο, της αστείρευτης ανθρώπινης όρεξης για συσχέτιση με άλλους που έχουν επίσης περάσει χρόνια επιθυμώντας να δώσουν και να πάρουν άδεια για να εκφράσουν αυτό που νοηματοδοτεί τις ιδιωτικές μέρες και νύχτες τους, να δώσουν και να πάρουν, επιτέλους, ένα φιλί στον δρόμο.
Ή να διακηρύξουν ότι, επιτέλους, το θέμα δεν τους αφορά καθότι αυτοπροσδιορίζονται ως ασεξουαλικοί και βρίσκουν την επιταγή να κάνουν μία οποιαδήποτε σεξουαλική επιλογή καταπιεστική.
Ή που αναγνωρίζοντας την πολιτική διάσταση του έρωτα, τον έρωτα σαν δικαίωμα, ήρθαν φέρνοντας μαζί και τα παιδιά και τον σκύλο και τα ανήψια, προσθέτοντας και άλλες και άλλες ψηφίδες σε αυτό το ανθρώπινο μωσαϊκό μέχρις ότου το αίτημα του ερωτικού αυτοπροσδιορισμού να βρεί την κοινή του κοίτη με ζητήματα κοινωνικής και φυλετικής ταυτότητας.
Είδα πάλι τον εαυτό μου, ήμουν ο νέος άνδρας μόνος, με το βλέμμα να αναμετρά το παράφορο, ετερογενές πλήθος, θέλοντας να συμμετέχει αλλά και σκανδαλισμένος, ένα ορθάνοιχτο ερώτημα για το αν υπήρχε θέση για αυτόν εδώ, «Καλωσήρθες» σκέφτηκα, και ήταν τόσο θερμή η προαίρεσή μου να βρεί αυτό που έψαχνε, τέτοια η προστατευτική παρόρμηση να τον καθησυχάσω, που σκέφτηκα, «Μεγάλωσα».
21°
