Από την πρώτη φορά που είδα τον B. D. Foxmoor και τους ACTIVE MEMBER στη σκηνή έχουν περάσει 15 χρόνια. Τους γουστάρω όμως ακόμα. Και τους παραδέχομαι. Δύσκολα θα χρησιμοποιήσεις αυτό το ρήμα στις μέρες μας. Αφορμή για τη συζήτηση-συνέντευξη είναι το φεστιβάλ που οργανώνουν στις 26 Ιουνίου στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Από το πρωί προβολές, εκθέσεις και αφιερώματα. Από τις 17.00 dj-set και στις 21.00 το live. Εκπλήξεις της βραδιάς: Μαμά low-bap, «μπουρέκι» σε μάρσιπο και Ρούμπα Μαύρος Φύλακας Άγγελος. Η εκδήλωση συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών. Και ο B. D. Foxmoor δίνει το μήνυμα: «Παιδιά, μην πέφτετε στα mp3!!!».
Δεν έχεις κουραστεί; Ωραία αρχή, ρε! Από κάποια πράγματα έχω κουραστεί. Ευτυχώς δεν έχω βαρεθεί. Ήταν η σχέση μου με τους ανθρώπους, ειδικά με αυτούς που είχαν εμπλακεί στην υπόθεση low-bap. Είμαι κουρασμένος από τις εμμονές μου λίγο και από τον ψυχαναγκασμό μου.
Ο ερχομός του παιδιού όλα αυτά τα αλλάζει; Όχι, έρχεται απλά να σου θυμίσει ότι δεν προβλέπεται να κουράζεσαι τόσο εύκολα και ότι τα όμορφα πράγματα τελικά έρχονται έτσι παράξενα και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Είμαι ευτυχισμένος που η Γιολάντα έγινε μητέρα και πιστεύω ότι σε κάθε παιδί αξίζει μια μάνα σαν τη Γιολάντα.
Όλα αυτά που σε κουράζουν τα έκανες στίχο; Τα έκανα με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Με πίκρα, καμιά φορά με χολή και ό,τι μπορεί να σου φέρει στο στόμα μια τέτοια αναγούλα. Τους έδωσα και τίτλο: «Από της φτιάξης μας τα λάθια». Είναι αυτό από το οποίο δεν μπορούμε να γλιτώσουμε και, αν το αποφεύγεις, βλέπεις ότι στην πορεία τελικά δεν είσαι εσύ. Αν συμβιβαστείς ότι όλα βγαίνουν τελικά από τα λάθη σου, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ζεις με αυτά και να τα επεξεργάζεσαι ανά περίσταση.
Εσύ τι δεν μπόρεσες να γλιτώσεις; Από πολλά πράγματα δικά μου. Άλλαξα εγώ, ρε παιδάκι μου. Άλλαξε η υγεία μου, η μορφολογία μου, άλλαξαν όλα. Όμως είμαι πολύ ευτυχισμένος, παρ’ όλη την κούραση, γιατί τουλάχιστον αυτά που δεν έχασα ποτέ σε αυτό το μονοπάτι είναι τα όνειρα και τα κοντινά και τα μακρινά μου. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ζήσουν με τόση ακρίβεια τα όνειρά τους. Αλλά εγώ ακόμη και στα όνειρα ήμουν γήινος.
Το πιο μακρινό όνειρο πού φτάνει; Το έχω ζήσει ήδη. Ήταν το να μπορώ να κάθομαι με το γιο μου τον Σωτήρη και να συνεννοούμαστε πάνω από πράγματα που έχω διαλέξει εγώ ως ζωή. Αυτό για μένα πριν 15 χρόνια ήταν πολύ μακρινό. Ο χρόνος αυτό που σου κάνει είναι να σε φορτώνει με στιγμές. Και τα γηρατειά τι είναι; Ένα σύνολο από στιγμές. Δεν είμαι τόσο δυνατός όπως όταν ήμουν στο πρώτο παιδί, 25 χρονών. Είμαι πολύ πιο δυνατός όμως σε αυτόν το δίσκο από ό,τι ήμουν στον πρώτο! Και πιο θυμωμένος.
Είθισται ο άνθρωπος να ηρεμεί όσο μεγαλώνει… Μπορεί και να το επιθυμούσα, αλλά δεν μου το επέτρεψε το περιβάλλον μου.
Ναι, αλλά αυτό το περιβάλλον για σένα ήταν το ιερό σου. Μέσα σε αυτό μεγάλωσες, άνθισες, τσακώθηκες, απογοητεύτηκες και μέσα σε αυτό αναστήθηκες. Όλα αυτά, επειδή δεν τα έχω επιλέξει, δεν μπορώ να τα δω με θρησκευτική αντίληψη. Όσο παράξενο και αν σου φαίνεται, ήμουν ο μόνος που δεν τα έβλεπα έτσι. Όλοι οι άλλοι δίπλα μου είχαν αυτή την ανάγκη. Ανάγκη για έναν πατέρα, ένα μεγάλο αδελφό... Εγώ κυνηγούσα αυτό που θα μου προκύψει και συνεχίζω να το κυνηγάω. Και κυνηγούσα και εμένα. Γιατί ήμουν πάντα σε μια περίεργη σχέση με μένα. Στην αρχή έκανες πλάκα και έλεγες είναι ένας αλητάμπουρας που σκαρώνει ρίμες και λέει κάποια πράγματα. Μετά είδες ότι το πράγμα σοβαρεύει και άρχισες να το αντιμετωπίζεις και να δημιουργείς αντανακλαστικά που δεν ήξερες ότι έχεις.
Και τι λες στους νέους; Έχω αποφασίσει πια να μη μιλάω πολύ στα παιδιά. Φροντίζω να μη με βρίσκουν εύκολα. Ένα παιδί κρέμεται συχνά από οτιδήποτε ακούσει και ανάλογα με το πώς θα το χειριστεί μπορεί να ομορφύνει ή να καταστρέψει τη ζωή του. Κι επειδή δεν μου αρέσει να αλλάζω τη ζωή των άλλων, αποφάσισα να μη με βρίσκουν εύκολα.
Ένας τυχαίος, που δεν έχει σχέση με το χιπ χοπ, το συνδέει με την κουλτούρα του δρόμου, βία, ναρκωτικά… Δεν έχει άδικο. Αυτό με το οποίο θα έχει έρθει εκείνος σε επαφή όμως δεν θα είναι το χιπ χοπ ούτε ο κώδικάς του, απλά θα είναι εκείνο το πραγματάκι που σκάρωσε η μουσική βιομηχανία για να το κάνει λάιφ στάιλ. Κι επειδή κι οι ροκάδες γίνανε πολύ προσεκτικοί, κάποιος έπρεπε να είναι απρόσεκτος. Και φρόντισαν να βαφτίσουν κακά παιδιά τους χιπ χόπερ, που τους διακρίνει και μια ευκολία στις μαλακισμένες επιλογές.
Αυτό το τρελοκομείο γύρω γύρω; Μίντια, διεφθαρμένοι πολιτικοί, μια κοινωνία που κατρακυλά… Όταν βάζεις στον κώλο της γάτας νέφτι με την ίδια μπαμπακούρα για χρόνια, στην αρχή θα τρέχει και μετά τη συνηθίζει. Και αν της βάλεις κι άλλο νέφτι θα της κάψεις τον κώλο. Ε, τώρα η γάτα είναι με καμένο κώλο. Δεν τρέχει, δεν σου κάνει τη χάρη να κάνει το παιχνίδι σου και δεν έχεις και με τίποτα άλλο να ασχοληθείς γιατί ο κώλος της κάηκε και έχει πάθει ανοσία.
Έτσι εξηγείς την αποχή στις εκλογές; Κι εγώ απείχα αυτή τη φορά, συνειδητά, και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρούν την αποχή αμήχανη στάση. Αυτοί που βλέπουν τα αποτελέσματα των εκλογών το βράδυ δεν είναι αυτοί που ψηφίσανε. Είναι αυτοί που δεν ψήφισαν. Ας κάνει κάποιος μια έρευνα… Αυτή τη φορά πιστεύω ότι ο κόσμος έκανε τσαμπουκά.
Μετά από 17 χρόνια στο κουρμπέτι, μετράς τρεις γενιές λόου μπαπ. Ξέρεις τι με κάνει να νιώθω περίεργα; Ότι όταν βρίσκομαι εκεί πάνω φτάνει σε μένα μια συσσωρευμένη μαγεία, λες και όλη αυτή που χάσαμε εμείς βρήκε έναν τρόπο να τη συσσωρεύσει ο χρόνος μέσα τους. Την έχουν, δεν την κατανοούν φυσικά, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να τη μοιραστεί το ένα παιδί με το άλλο. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Βλέπω πως πνίγονται. Αλλά είναι γεμάτα ομορφιά και μαγεία και κάποιος πούστης πρέπει να κάνει κάτι για αυτό.
Πώς είναι να παίζεις χωρίς σπόνσορες και μουσικοπατέρες; Όταν ήμουν μικρός και έπαιζα μακριά γαϊδούρα, μου άρεσε να πηδάω πάνω στους μαλάκες ή να κάθομαι μαξιλάρι. Καμιά φορά είμαι μαξιλάρι για να μη χτυπήσει αυτός που πηδάει και καμιά φορά πηδάω και πηδάω με φόρα. Και πάω όπου είναι να πάω αναλόγως με τις δυνάμεις μου.
14°
