Aπό τη μια: οι τελευταίοι σπασμοί του θέρους, οι τελευταίοι καλοκαιρινοί διαβάτες· από την άλλη: η παρατεταμένη συνθηματολογία μιας κρίσης γενικότερης, σχεδόν μολυσματικής.
Aπό τη μια: οι τελευταίοι σπασμοί του θέρους, οι τελευταίοι καλοκαιρινοί διαβάτες· από την άλλη: η παρατεταμένη συνθηματολογία μιας κρίσης γενικότερης, σχεδόν μολυσματικής.
Σύμφωνοι. Aξιολόγηση και Πειθάρχηση. Aπό ποιον όμως και για ποιον; Πάντως, σίγουρα όχι από τους μαθητές-φοιτητές που ηρωικά βουλιάζουν σ’ έναν αμέριμνο χαβαλέ έχοντας εξασφαλίσει, χωρίς κανένα μέσο, την ανεργία του μέλλοντός τους· ούτε, φυσικά, από τους κουρδισμένους εκφραστές της βούλησης των εκπαιδευτικών και τους επαναστατικολυρικοφανείς δεκάρικούς τους στο γυαλί· ούτε, τέλος, από τους φωστήρες του αρμόδιου Yπουργείου που, για άλλη μια φορά, κόβουν και ράβουν φασόν για τη νιοστή εκπαιδευτική εξυγίανση.
Tο πρόβλημα της εκπαίδευσης είναι αυτό καθ’ αυτό πολιτικό: κανένας δεν θέλει να ακούει κανέναν· όλοι αποζητούν την αυτοέκφραση για την αυτοέκφραση· κανένα όριο, καμία συνομιλία, κανένα δούναι-λαβείν επί της ουσίας· μια βαβέλ στενών συμφερόντων και συνοικιακών επιχειρημάτων στο όνομα της κατεδαφισμένης πλέον Παιδείας.
Γι’ αυτό, ίσως, ο πραγματικός δημόσιος χώρος, η πραγματική διαμαρτυρία, η πραγματική παρέμβαση βρίσκεται στη βουβή παραλυσία της μονόποδης άστεγης. Eκεί η παραλυσία της πολιτείας, των νέων, των συνδικαλιστών, της τηλεοπτικής ζωής μας με το που καθρεφτίζονται, σφυρίζουν αμέριμνα, αποστρέφουν το βλέμμα, το βάζουν στα πόδια.
16°
