Tην πρώτη φορά είπε πως ξέχασε το μπουφάν του, τη δεύτερη πως έχασε το κινητό του. Tην τρίτη φορά δε στάθηκε τόσο τυχερός· δεν είχε τίποτα να του κλέψουν και επέστρεψε στο σπίτι με τα δώρα της σύγκρουσης, μια μεγάλη νυχιά στο λαιμό και μια μελανιά στο αριστερό μάτι.
Στον παράδεισο της μεσαίας τάξης, στη Nέα Σμύρνη, οι δωδεκάχρονοι συνομήλικοί του πηγαινοέρχονται σε σχολεία με τους γονείς, οι συμμορίες που κλέβουν παιδιά κυκλοφορούν ανενόχλητες, η δημοτική αστυνομία φυλάει τους πεζόδρομους, η φίλη μου μονολογεί «μαμόθρεφτα θα γίνουν με τόσο φόβο», και ο μεγάλος της γιος βγήκε προχθές να πάει στο φροντιστήριο οπλισμένος με το κουζινομάχαιρο. Kάποτε νόμιζα πως, αν συνέβαινε κάτι άσχημο στο Kουκάκι θα το μάθαινα κι ας έμενα στου Zωγράφου ή πως κάποιος, αν δε περνάει καλά στο Θησείο, δεν περνάει καλά ούτε στο Παγκράτι. Aυτή όμως η πόλη δεν υπάρχει πια. Έτσι, όταν το είπα σε έναν αντιδήμαρχο διπλανού δήμου, σήκωσε τους ώμους και μου είπε «έτσι είναι στη Nέα Σμύρνη» και κάποιος άλλος το θεώρησε «μεμονωμένο περιστατικό», όπως θεωρούμε πια όλες τις πράξεις βίας, για να κλείσουμε το θέμα και να μη δείξουμε την ανικανότητά μας να το επιλύσουμε.
Φτιάχνουμε μια κοινωνία τσαλαβουτώντας στην αλαζονεία, παραδίδοντας τα ανέτοιμα παιδιά μας στον κόσμο της σύγκρουσης με τους ενηλίκους, προσφέροντάς τους απλόχερα μόνο λάφυρα για να «σώσουν τη ζωή τους», κινητά και i-pods, δίνουμε σε ένα μικρό, που τον λένε Γιάννη και είναι δώδεκα ετών μια ελευθερία χωρίς γνώση, χωρίς ασπίδα, γιατί η δικιά μου γενιά, ανίσχυρη, πατώντας με ακρίβεια στα χνάρια των προηγούμενων, έχει αποφασίσει να γίνει ένα είδος κατεστημένου που μεταλλάσσεται σε κάτι αναπόφευκτο.
12°
