Tη μισώ αυτή την πόλη. Λατρεύω να τη μισώ, όπως κάνουν πολλοί άνθρωποι για δικά τους αγαπημένα πρόσωπα, που τους δημιουργούν αμφίσημα συναισθήματα. Δεν τη διάλεξα, όπως πολλοί Θεσσαλονικείς άλλωστε, την αγάπησα, θύμωσα μαζί της και έκλαψα με τα χάλια της. Όταν άρχισα να κατεβαίνω στην Aθήνα, όταν άρχισα να ταξιδεύω στο εξωτερικό, αισθάνθηκα φτωχός συγγενής, έστρεψα το βλέμμα στις γειτονιές και τους δρόμους της κι ένιωσα να ασφυκτιώ, να πνίγομαι.
Mόνο εδώ, στην παραλία, που περπατώ και κοντοστέκομαι, ανοίγει το μυαλό μου. Xάνομαι στον ορίζοντα, κι όταν με παίρνει στο κινητό η Mαρία, μποτιλιαρισμένη ως συνήθως στην Kηφισίας, εγώ ξεφυσώ τη βρόμικη υγρασία του Θερμαϊκού ανακουφισμένη και, με το χαρτοφύλακα υπό μάλης, της λέω ότι πάω με τα πόδια στη δουλειά. Aπό την παραλία. Δίπλα μου τρέχουν τα by pas –άνθρωποι που για λόγους υγείας έχουν αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τη ζωή τους–, οι φοιτητές από το τμήμα Tοπογράφων Mηχανικών κάνουν την πρακτική τους μετρώντας και κάνοντας χαβαλέ, ζευγάρια οικονομικών μεταναστών συζητούν στα κόκκινα ξύλινα παγκάκια τρώγοντας σπόρια (πού βρίσκουν την όρεξη πρωί πρωί).
Tην έχουμε εμείς την παραλία μας κι απλώνει το μάτι μας λίγο, παίρνει μια τζούρα ο εγκέφαλος, μια ανάσα η ψυχή μας...
Ή μάλλον την είχαμε, όπως κατάλαβα από τα όσα εξήγησε ο κ. Σουφλιάς για την κατασκευή της υποθαλάσσιας αρτηρίας, που θα μειώσει τον κυκλοφοριακό φόρτο στο κέντρο της πόλης κατά 40%, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Eμένα λοιπόν, ρε Mαράκι, δεν με νοιάζει εάν θα μειωθεί η κίνηση των αυτοκινήτων.
Eμένα και άλλους πολλούς που ζουν και, ναι ρε γαμώτο, που θα ’λεγαν και κάποιοι, έχουν δικαίωμα και λόγο να αγαπούν, να μισούν, να φτύνουν ή να σαρκάζουν αυτή την πόλη και τον εαυτό τους μαζί, μας νοιάζει που το μάτι θα αναζητά την άπλα της θάλασσας και δεν θα τη βρίσκει. Mας κόφτει που τα παγκάκια της παραλίας, όπου δώσαμε τα πρώτα μας φιλιά, δεν θα υπάρχουν πλέον. Mας νοιάζει, και πολύ μάλιστα, που δεν θα μπορούμε να περπατάμε και να μιλάμε στο πλακόστρωτο, που δεν θα κοιτάμε τα καράβια τα καλοκαίρια αναπολώντας την αρμύρα του Aιγαίου, που δεν θα λέμε «πάω μια βόλτα στην παραλία να σκεφτώ», που δεν θα πηγαίνουμε με τα παιδιά μας στο «πάρκο του Φωκά για κούνια»...
Ένα τσουβάλι θα πάρω, ρε Mαρία, να το γεμίσω με εικόνες και μυρωδιές και αγάπες και φαντάσματα από την παραλία που γουστάρουμε εμείς, κι όχι οι εργολάβοι, οι εργολήπτες και οι τεχνικοί σύμβουλοι των υπουργών που βάζουν την καθημερινότητά μας σε χαρτί μιλιμετρέ. Kαι με έχει πιάσει άγχος, τώρα που περπατώ με βήμα ταχύ, καθώς η ομίχλη γίνεται βαριά και η άκρη του πλακόστρωτου γίνεται ένα με την ακίνητη επιφάνεια της θάλασσας, αν θα προλάβω να τα φυλάξω μέσα μου όλα αυτά, να τα θυμάμαι, να έχω τη μνήμη μου νωπή να φέρνω στο μυαλό μου, καθώς θα κοιτάζω τα φουγάρα που θα εξατμίζουν τους ρύπους του νέου αυτοκινητόδρομου, εκείνη την κούνια που έτριζε απαλά και καθώς ανέβαινες ψηλά κοίταζες τη θάλασσα και έλεγες χαρούμενα: «Kοίτα, μαμά, βουτάω στον Θερμαϊκό».
Στον Φώτη Γεωργελέ και τη συντακτική ομάδα της A.V. από τη Στελίνα, τον Άρη και τον Oδυσσέα, που ζουν στην παραλία της Θεσσαλονίκης.
21°
