Ξεκινώντας στις αρχές του ’90 μια δουλειά που είχε σαν άξονα την ανθρώπινη παρουσία σε φανταστικά περιβάλλοντα με έντονο φως-σκοτάδι, προσπάθησα να διαπραγματευτώ την έννοια του αφιλόξενου. Στη συνέχεια προστέθηκαν συνθήματα ή μηνύματα που εκτοξεύονταν στη ζωγραφική σύνθεση, για να γίνει πιο άμεση η προσπάθεια του «μοναχικού» κατουσίαν ανθρώπου να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Σαρκαστική συνήθως διάθεση για να «κουνηθεί» το φράγμα του εγκλεισμού και να επαναπροσδιοριστούν αξίες που λειτουργούν πλέον ως κοινωνικά κλισέ, τύπου: «Ζήτω η Πατρίς», «Νόθο παιδί» κλπ. Πολύ σύντομα οι θεατρικές μου σπουδές τροφοδοτούν την ανάγκη ζωντανής επικοινωνίας με το κοινό και η performance γίνεται συχνά ο αναγκαίος φορέας του «ονείρου». Βίντεο, εγκαταστάσεις, ζωγραφική και ζωντανές δράσεις πλέον είναι αναγκαία εργαλεία για να διατυπώσω το –να μου συγχωρεθεί η έκφραση- καλλιτεχνικό μου αίτημα.
Πώς και πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την ζωγραφική;
Από… τότε που χρειάστηκε να συνεννοηθώ με κάποιους ανθρώπους.
Θυμάστε το πρώτο σας σχέδιο;
Το πρώτο; Μα δεν θυμάμαι ούτε το τελευταίο – ειλικρινά σας μιλώ – διότι αυτόν τον καιρό παλεύω με ένα έργο, το οποίο με παιδεύει σαν να μην έχω σχεδιάσει ποτέ.
Από πού αντλείτε έμπνευση;
Από τα μπαμ-μπουμ που γίνονται στο κεφάλι μου όταν κάτι χτυπάει την πόρτα να βγει από κει.
Το πιο περίεργο υλικό που έχετε χρησιμοποιήσει;
Περίεργο; Κανένα υλικό δεν είναι περίεργο πριν περί-έργου καλείται να μιλήσει.
Με τί ασχολείστε αυτήν την περίοδο;
Είπε κάποιος: «η τέχνη θα σώσει τον κόσμο» και ένας άλλος του είπε: «και ποιος θα σώσει την τέχνη;». Κάπως έτσι αυτήν την περίοδο λοιπόν, κάτι χαρτιά χρυσά προσπαθώ να τα κάνω μαύρα.
Ποιο έργο σας ξεχωρίζετε;
Ξεχωρίζω το πιο ταλαιπωρημένο.
Σε ποιο σημείο της Αθήνας ζείτε και ποια είναι τα τρία πράγματα που αγαπάτε σε αυτήν;
Ζω λίγο «έξω από την Αθήνα, στην περιοχή της Θεσσαλονίκης, στο κέντρο. Τρία πράγματα που αγαπώ στην Αθήνα; Ό,τι βρίσκεται μπροστά μου, δεξιά και αριστερά. Ποτέ πίσω. Πάντα και παντού είναι τρία τα σημεία.
Δύο λόγια για το έργο που φιλοξενούμε;
Αυτό είναι σχέδιο του ’14. Καθώς έψαχνα κάποια λύση, έπεσα πάνω στη φράση ενός Ελληνα: «Πρέπει κανείς να βρει είτε λογική, είτε σχοινί να κρεμαστεί».
Τι σκέψεις κάνατε όταν είδατε το έργο σας τυπωμένο στο εξώφυλλο μιας εφημερίδας δρόμου σε όλη τη πόλη;
Μπα!
Η Ελένη Θεοφυλάκτου τελείωσε τη Δραματική Σχολή της Ρ. Πατεράκη το 1986 και τη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ το 1991. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη ζωγραφική και τις οπτικές θεωρίες στο University of East London. Έχει διδάξει στη Σχολή Καλών Τεχνών και στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ. Εργάζεται ως καθηγήτρια εικαστικών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συμμετείχε σε residencies και ανταλλαγές καλλιτεχνών στην Ολλανδία, Φιλανδία, Γαλλία, Σερβία και Τουρκία.
17°
