Tο άγαλμα του πολεμιστή του 1821 τη δείχνει στο κέντρο του εμπορικού τριγώνου. Και της δίνει το όνομά του. Η οδός Κολοκοτρώνη ξεκινά λίγο πιο κάτω από την πλατεία Συντάγματος, καθώς η Σταδίου αγκομαχά να τελειώσει τη διαδρομή της. Και τελειώνει στο νέο hip κομμάτι που ενώνονται οι πεζόδρομοι της Αιόλου με τη Βορεού (αριστερά «Μαγκαζέ», δεξιά “Trova” και στη μέση Αβραμιώτου, για να συνεννοούμαστε). 65 νούμερα στα αριστερά και 62 στα δεξιά σου (όπως κατεβαίνεις). Πάντα busy και θορυβώδης, πάντα με πολλά διαφορετικά πρόσωπα σε λιγότερο από ένα χιλιόμετρο περιπάτου. Την ημέρα ταΐζει τα νοικοκυριά και ντύνει παραδοσιακά (ή εξεζητημένα) τους Αθηναίους, τα βράδια τούς φορτώνει στα μπαρ της και αποτελεί το μεθυσμένο μονοπάτι που συνδέει την πιάτσα της Καρύτση με εκείνη του Ψυρρή. Και 24 ώρες το 24ωρο αναγκάζει τους ανήσυχους Αθηναίους να κοιτάνε με δέος τα μπαλκόνια από τα υπέροχα νεοκλασικά της, αντιγράφοντας αριθμούς από τα περιζήτητα «Ενοικιάζεται»…
ΣΤΑ ΟΡΕΙΝΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΒΟΥΛΗΣ
H Κολοκοτρώνη ήταν παραδοσιακή έδρα των αθηναϊκών κοσμηματοπωλείων (βλέπε τον ιστορικό «Βερικοκάκη»), τα οποία με την άνθηση του Κολωνακίου μεταφέρθηκαν στη Βουκουρεστίου. Έμεινε ο “Zolotas” να σημαίνει τη έναρξή της (στη γωνία με τη Σταδίου) και με την παρεμβολή κλασικών επωνυμιών –ασημικά «Νησιώτης», “Rolex”, υποδήματα «Καλογήρου»– να οδηγεί προς τη στοά «Κεντρικόν». Εκεί, τον Νοέμβριο του 1896, έγινε η πρώτη κινηματογραφική προβολή στην πόλη, με εισαγόμενο φορητό μηχάνημα Έντισον. Τα ορεινά του δρόμου έχουν μια διαφορετική βαρύτητα επισημότητας. Τα μάρμαρα της παλιάς Βουλής δείχνουν προς την ομώνυμη οδό και τα βράδια ανακουφίζουν τους ασεβείς θαμώνες του “7 Jokers”. Κόσμος μπαινοβγαίνει στο Μετοχικό Ταμείο Στρατού, χαλώντας τη νιρβάνα των προνομιούχων φαντάρων που το φυλάνε. Ο δημοσιογραφικός αέρας του σημείου ξεκινά από τις αναμνήσεις των παλιών γραφείων της «Ελευθεροτυπίας» και ολοκληρώνεται στη Χρ. Λαδά με το ΤΑΙΣΥΤ και την προηγούμενη έδρα του ΔΟΛ. Στη γωνία με την Καρύτση το bar “X-Eat”, έδρα της πιο cool αθηναϊκής milonga. Εναλλακτικές τρύπες, το μικρό μαγαζάκι με καλλιτεχνικά κοσμήματα «Άλλη Πόλη» και το “Eleven Souls”. Ρουχάδικο στο νούμερο 11, ό,τι κοντινότερο αθηναϊκό σε ανάλογα μικρά που ’χεις δει στα ταξίδια σου. Έξυπνα t-shirts, πολλά Fred Perry, αβανγκάρντ φορέματα, λίγα κομμάτια που ανανεώνονται συνέχεια, ωραίες μουσικές και χαλαρή κουβέντα που κυκλοφορεί το αστικό word of mouth.
TO ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΟΥ DOWNTOWN
H καθοριστική διασταύρωση με τη Λέκκα και την Πραξιτέλους επιταχύνει τους ρυθμούς με έμβλημα το φορτωμένο περίπτερο (που πάντως δεν διανυκτερεύει). Πίσω του το “Box Corner” με κάθε είδους συσκευασίες για δώρα, κι απέναντι τα δύο λαμπάδικα με κάθε είδους προβολέα και υπαλλήλους χωμένους κάτω από πορτατίφ. Το γαλακτοπωλείο-εστιατόριο «Το Άνθος» στο νούμερο 10 θυμίζει ασπρόμαυρο σινεμά και σερβίρει σε μοναχικούς παλιομοδίτες μαγειρευτά υπό εξαφάνιση, όπως «πιλάφι με κιμά» και «ρεβίθια γιαχνί». Αντικριστά, η κιτς μοβ ρεκλάμα λέει «Αφοί Γιαννικόπουλοι - Κολώνιες χύμα από πλούσια γαλλικά αρώματα», στη βιτρίνα πάντως έχει παιδικά παιχνίδια. Στη στοά Πραξιτέλους, το “Bartesera” έχει καθιερωθεί ως βραδινή μπάρα - στέκι, αλλά μπορείς να το δοκιμάσεις και για after work ποτό στο ημίφως του αιθρίου (και για μεσημεριανό διάλειμμα με ιταλική πίτα, δηλαδή πίτσα με προσούτο). Τα (όχι πολλά) βράδια που μένει ανοιχτή η κρεπερί «Αισθήσεις» στο απέναντι πεζοδρόμιο ανεφοδιάζει με γρήγορο φαγητό, προκειμένου να συνεχιστεί η παρέλαση του αλκοόλ. Τις ημέρες, το ταχυφαγείο «Το Ελληνικόν» τυλίγει ένα από τα καλύτερα σουβλάκια στην πόλη – από τις 10 το πρωί μέχρι τις 17.30 το απόγευμα. Χοιρινό (με σος μουστάρδα), κοτόπουλο (με πικάντικη μαγιονέζα), σπιτικός ρεβιδοκεφτές (με ταραμοσαλάτα) και μπαλαντέρ το γιαούρτι που χρησιμοποιείται αντί για τζατζίκι. Εκεί κοντά και ο «Ορφανίδης», κομψά casual ρούχα - ωραίες βιτρίνες - τσουχτερές τιμές. Στη συμβολή με τη Λεωχάρους ο αστυνομικός με το αυτόματο επιβλέπει την τάξη των αγχωμένων shoppers και προστατεύει άγρυπνα το Α.Τ. του στενού. Λίγο αστεία εικόνα σε πλήρη αντίστιξη με το παρακείμενο δισκάδικο “Update Records”. Στη βιτρίνα ντισκομπάλα, γραμμόφωνο και το βινύλιο “Maria Magdalena” της Sandra, στο εσωτερικό χαριτωμένη κιτς διακόσμηση και θησαυροί από eurotrash, disco, electropop και πρωτοhouse, φυσικά από τα 80s.
ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ: ΜΟΑΝΑΣΤΗΡΑΚΙ
Περνώντας και τον πεζόδρομο της Ρόμβης (εστιατόριο «Μινιατούρα», περιβαλλοντικό καφέ “Bliss”, μεζεδοπωλείο «Φίλεμα», κι από κάτω το “Pop”), η Κολοκοτρώνη φανερώνει το «σκληρά εμπορικό» της πρόσωπο. Μικρά καφέ δουλεύουν με τους περαστικούς και τους γύρω επαγγελματίες (“Espressaki”, «Σφολιατογεύσεις»), το «Παραδοσιακό Καφενείο» στη στοά Τοσίτσα κρύβεται από τη διαχρονική σκαλωσιά και φτιάχνει ένα - δυο πιάτα την ημέρα, τα υφασματάδικα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αγίου Μάρκου κι Ευαγγελιστρίας, τα πρωινά του Σαββάτου εκατοντάδες νοικοκυρές συνωστίζονται βρίσκοντας «ιδέες και λύσεις για το σπίτι», ενώ το “Ersi shop” (ψιλικατζίδικο νέας γενιάς) κρεμάει τα αθλητικά πρωτοσέλιδα σε κοινή θέα. Φτάνοντας στο διώροφο του “Booze” αντιλαμβάνεσαι ότι πλησιάζεις στο Μοναστηράκι. Βέσπες σε παράταξη έξω, οι δίπλες στον πολυέλαιο αντέχουν μέσα και οι arty φάτσες ανακυκλώνονται. Δεξιά του το “Hotel Carolina”, πάντα με τις σημαίες να ανεμίζουν στον όροφο, πάντα με απορημένους τουρίστες στα σκαλιά του. Αριστερά του, η στοά Κουρτάκη με τα απομεινάρια από τις πινακίδες παλιών καφενείων και κουρείων. Κοστούμια «Μανιάτης» - γραβάτες «Τσίτος» και στοπ. Ήδη ακούγονται οι ήχοι από τα μπουκάλια μπίρας που σπάνε οι πιτσιρικάδες στην Αβραμιώτου και οι ανάσες της Αθηνάς, λίγο πριν πεζοδρομηθεί…
