Περπατάς γρήγορα, γιατί όλοι περπατάνε γρήγορα. H ζωή τρέχει με χίλια, ειδικά όταν είσαι στο κέντρο που συμβαίνουν ταυτόχρονα πολλά αναπάντεχα πράγματα. Παίρνεις τα φυλλάδια που σου δίνουν γιατί σκέφτεσαι ότι μπορεί μια μέρα να κάνεις εσύ αυτή τη δουλειά. Σκόρπια κορίτσια θέλουν να σε ψεκάσουν κολώνια. Γερμανός δημοσιογράφος ζητάει να σου κάνει μερικές ερωτήσεις. Τραβάς ένα χαρτάκι από δύο κορίτσια. Μόλις κέρδισες ένα μασάζ. Περπατάς στο Σύνταγμα και νιώθεις τυχερός. Βρήκες παπούτσια, μυρίζεις ωραία, ξέρεις πού κάνουν αγγλικά με 70 ευρώ το μήνα και νιώθεις ήδη την πλάτη σου να πονάει λιγότερο.
Μια τέτοια μέρα περπατούσα κάπου στο κέντρο. Βρέχει, η Αθήνα φαίνεται θλιμμένη και θέλω να διακτινιστώ σπίτι μου. Η καθημερινότητα έχει ένα κακό. Συνηθίζεται. Ένας τύπος που έφτιαχνε μουσική με ένα μικρό ενισχυτή και ένα σαξόφωνο, έκανε τη δική μου κινηματογραφική για λίγα λεπτά. Για ένα τσιγάρο που έκανα στο διπλανό υπόστεγο για να τον ακούω. Άρχισα να παρατηρώ γύρω μου ξανά. Κοιτάμε οι άνθρωποι, αλλά δεν βλέπουμε. Το ’σβησα και πήγα να του πιάσω κουβέντα. «Αν σε σταμάτησα με το σαξόφωνό μου τότε πρέπει να σου μάθω μουσική» μου λέει ο Ερνέστο που είναι από την Κούβα και βγάζει μια φανταστική ενέργεια. «Πάρε τα λεφτά σου, άμα θες. Αν όχι σε κερνάω πορτοκαλάδα ή καφέ σε μια πλατεία αύριο». Μπορώ να σε βγάλω μια φωτογραφία; «Ναι, αλλά δεν ξέρω αν θα φαίνεται, γιατί είμαι και κάπως σκούρος». Πού έμαθες να παίζεις έτσι; «Δεν ξέρω, μου βγαίνει. Παίζω και πιάνο και κιθάρα. Μπορώ να σου μάθω, αν θες. Και ισπανικά. Ξέρεις ισπανικά;» Και να ήξερα θα έλεγα και πάλι όχι. «Αυτό το τραγούδι στο αφιερώνω. Buenas Noches, Maria».
Η ζωή σταματάει εκεί που αρχίζει η τέχνη. Κι η τέχνη είναι παντού. Το ίδιο και η ζωή. Αρκεί να κοιτάξεις γύρω σου. Ένα μικρό love story μια μέρα που έβρεχε κι ένα σαξόφωνο. Buenas Noches, Ernesto.
19°
