Έστω ότι έχεις ένα ποδήλατο και ανεβαίνεις την Κηφισίας τσούκου-τσούκου. Στον Φάρο περνάς πάνω από τη γέφυρα για ευκολία και κάπου μετά τη Shell στρίβεις δεξιά, ανεβαίνεις την Παρίτση για να βγεις στην 25ης Μαρτίου. Διασχίζεις το Κάτω Χαλάνδρι, που είναι το πιο ήρεμο κι ανθρώπινο κομμάτι της ευρύτερης περιοχής. Βγαίνεις Εθνικής Αντιστάσεως και μπαίνεις στο κέντρο του Χαλανδρίου, στην πλατεία μέσα στην κίνηση και τα μαγαζιά. Κάνεις το γύρο και κλειδώνεις το όχημα του μέλλοντός σου κάπου εξω από το Blue.
Στη θέση σου θα έριχνα μια ματιά μέσα στο κλασικό μπαράκι μήπως και δω κάνα γνωστό. Αν δεν, τότε θα πήγαινα απέναντι στο Κομμωτήριο Μπαρ το οποίο είναι μικρό –πολύ μικρό– αλλά οικείο. Τα μαγαζιά τριγύρω είναι φίσκα (εκτός ίσως από το Blue, αλλά ποτέ δεν ξέρεις) κι όμως όταν το Κομμωτήριο γεμίζει αποκόβεται από την Αθήνα και νιώθεις ότι όλα τριγύρω είναι κενός και σκέτος χωροχρόνος. Το μαγαζί το κρατάνε Χαλανδραίοι, από τη παρέα των Vodka Juniors, προκομένα παιδιά, τρελόπαιδα. Από αυτές τις παρέες που κάνουν το Χαλάνδρι αυτό που είναι: Mια πόλη που τη διασχίζει μια ρεματιά, με πολλή βλάστηση και καλό κλίμα, όπου πάντα κάτι γίνεται.
Στο Χαλάνδρι εδρεύουν πολλές διαφημιστικές, εταιρείες παραγωγής και τα συναφή. Κάτι θα λέει κι αυτό, το θέμα είναι πάντως ότι έχει το δικό του vibe που πάλλεται ανάμεσα στα καλλιτεχνικά και τις business. Μοιάζει με τον Χολαργό και το Νέο Ηράκλειο γιατί και τα 3 μαζί χαράζουν μια κόκκινη γραμμή που, αν την περάσεις, βρίσκεσαι και επισήμως πια στα βόρεια προάστεια. Επίσης μοιάζει να είναι το σταυροδρόμι που ενώνει την παλιά ΕΡΤ με το Ολυμπιακό Στάδιο, τον ΟΤΕ και την ΑΕΠΙ με το Πεντάγωνο, τα δυτικά προάστια με τα Μεσόγεια, την Πεντέλη με το κέντρο της Αθήνας.
Εδώ φτιάχτηκαν οι πρώτοι ποδηλατόδρομοι της Αθήνας και μάλιστα πρόκειται να απλωθούν μέχρι το Φάληρο. Προφανώς ζούνε καλύτερα οι άνθρωποι στο Χαλάνδρι απ’ ό,τι σε άλλες περιοχές της πρωτεύουσας κι αυτό όχι επειδή έχουν πιο πολλά λεφτά – δεν είναι και το Κεφαλάρι. Κάτι άλλο θα συμβαίνει.
Μάνος Ελευθερίου
«…Θυμάμαι ακόμη και το μικρό χαριτωμένο σπίτι της Τζίνας Μπαχάουερ, στην οδό Προφήτη Ηλία. Οσάκις ερχόταν στην Ελλάδα έκανε σ’ αυτό λαμπρές συνάξεις. Πλήθος οι πολιτικοί και οι καλλιτέχνες. Όταν πέρασα πριν από καιρό και είδα τον κήπο αναρωτήθηκα πώς στο καλό χωρούσαν τόσοι άνθρωποι. Το σπίτι ερημώνει και στοιχειώνει με τα χρόνια.
Στην Οδό Εθνικής Αντιστάσεως είχαν το σπίτι τους οι αδελφές Άννα και Μαρία Καλουτά, τη “Βίλα Μάννα”, και πολλές φορές τις έβλεπες τα απογεύματα στη βεράντα να πίνουν τον καφέ τους…» (απόσπασμα από το κείμενο του Μάνου Ελευθερίου «Το Χαλάνδρι που γνώρισα», εκδ. Ευριπίδη 2004)
Νίκος Παναγιωτόπουλος
«…Στην πλατεία δεν κατεβαίνει τόσο συχνά, όπως άλλοτε. Όχι ότι είναι μεγάλη απόσταση, αλλά τώρα τελευταία, εκεί που η Μεσολογγίου ανηφορίζει, στην καινούργια αφετηρία των λεωφορείων, νιώθει καμιά φορά την ανάσα του να λιγοστεύει. Σταματάει στο γεφυράκι, όπως του ’χει πει ο γιατρός να κάνει όποτε λαχανιάζει, κι επειδή δεν έχει πού να κοιτάξει, κοιτάει το ρέμα. Στεγνό σήμερα, αλλά κάποτε κατέβαζε πολύ νερό – μια δόση είχε πνίξει και κάτι γέρους, είχε γίνει μεγάλο θέμα. Επειδή δεν έχει πού να κοιτάξει, κοιτάει προς τα πίσω, προς τη δική του αφετηρία, και αναλογίζεται πού τον έβγαλε το ρέμα της ζωής του…» (απόσπασμα από το διήγημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Γράμμα στον πατέρα»)
Ευριπίδης Κλεόπας
«Όταν, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, εγκαταστάθηκαν οι γονείς μου στο Χαλάνδρι, η οδός Ύδρας, όπου έχτισαν τη μονοκατοικία όπου σήμερα ακόμη κατοικούμε, δεν ήταν παρά ένας χωματόδρομος ανάμεσα σε δύο λεωφόρους, που στις πρώτες βροχές του φθινοπώρου μετατρεπόταν σε χείμαρρο, παραπόταμο του γειτονικού μας Ποδονίφτη. Ιδιότητα που τη διατηρεί ως σήμερα…» (απόσπασμα από το διήγημα του Ευριπίδη Κλεόπα «Τα παιδικά μας σινεμά» )
