Σεπτέμβριος του 2013. Τότε ξεκινάει η ιστορία μου. Ένα άλμα από την Ιβηρική χερσόνησο στις ακτές της Ελλάδας. Ένα ταξίδι με σημείο εκκίνησης μία πόλη με λιγότερους από 100 χιλιάδες κατοίκους προς μία άλλη με πάνω από 4 εκατομμύρια, έχοντας στην πλάτη τα μόλις 21 μου χρόνια και μια ολόκληρη πόλη μπροστά μου για να εξερευνήσω. Μια νέα κουλτούρα, μια νέα γλώσσα, ένα τοπίο, όπου τα πάντα ήταν καινούρια για ‘μενα. Στο μυαλό μου το τοπίο αυτό συνέθεταν στιγμές γέλιου, στιγμές χαράς, ευκαιρίας να μάθω, να νιώσω και να ζήσω. Παραδόξως δεν ένιωθα να με διακατέχει φόβος, αλλά μία απίστευτη θετική ενέργεια.
Η ιστορία μου στην Ελλάδα ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν μπήκα στο τέταρτο έτος του πανεπιστημίου ως φοιτήτρια Εράσμους. Δεν είχα ξαναέρθει ποτέ στην Ελλάδα και οι γνώσεις μου για τη χώρα περιορίζονταν σε αυτά που είχα ακούσεις από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα τελευταία χρόνια στην Ισπανία, τα μίντια ασχολούνται συχνά με την Ελλάδα, κυρίως όσον αφορά την οικονομική κρίση. Και όπως είναι προφανές οι μιντιακές περιγραφές για την Αθήνα δεν ήταν πολύ ευνοϊκές.
Όπως συμβαίνει συνήθως όταν φτάνεις σε μία χώρα όπου η γλώσσα σου είναι παντελώς άγνωστη οι ευκαιρίες μου να τη μάθω ήταν πολλές. Έπρεπε να συνηθίσω σε ένα νέο αλφάβητο που μου φαινόταν ακατανόητο. Μετά βέβαια ήρθε και η πραγματική πρόκληση: έφτασε η ώρα που έπρεπε να επικοινωνήσω με τους άλλους. Προς μεγάλη μου έκπληξη οι περισσότεροι που συναντούσα μιλούσαν αγγλικά.Αυτό είναι καταπληκτικό, ειδικά όταν προέρχεσαι από μία χώρα όπου οι περισσότεροι δεν μιλάνε καθόλου. Αυτό λοιπόν, έκανε την καθημερινότητά μου ακόμα πιο εύκολη και σιγά- σιγά ο φόβος μου εξαφανίστηκε.
Είπα μέσα μου λοιπόν: «αν δεν τελειοποιήσεις τα αγγλικά σου, είσαι χαμένη!». Φυσικά, αν χρειαζόταν να μάθω ελληνικά, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα… Αλλά, αυτό το έκανα αργότερα από μόνη μου ως χόμπυ. Γιατί εδώ που τα λέμε, το πιο σημαντικό και υπέροχο απ’ όλη την εμπειρία του να ζεις στο εξωτερικό είναι όταν αρχίζεις να κάνεις σχέσεις με τους ανθρώπους, όταν μοιράζεσαι κουλτούρες, γλώσσες, απόψεις…. Όταν ανοίγεις πόρτες που μπορεί να σε βγάλουν οπουδήποτε….
Για να πω την αλήθεια, η «Αθήνα» δεν ήταν από τις πρώτες μου επιλογές στη λίστα με τα ονόματα που λεγόταν «προορισμοί». Προσπαθούσα να σκεφτώ τα υπέρ και τα κατά κάθε πόλης. Τα «κατά» της Αθήνας προέκυπταν κυρίως από τις αντιδράσεις των γνωστών μου που μου έλεγαν συνεχώς: «πρόσεχε πολύ», «μη πας σε μία φτωχή χώρα», «μη μπλέξεις σε καμία πορεία», «άκουσα ότι τα πανεπιστήμια εκεί κάνουν συνεχώς απεργία»…. και πολλά τέτοια. Όταν έφτασα όμως άρχισα να απαριθμώ όλα αυτά που θα έκαναν τη παραμονή μου εδώ αξεπέραστη: η φιλοξενία του κόσμου, ο υπέροχος, ζεστός ήλιος, η γαστρονομία, τα νησιά και πέρα απ΄ όλα αυτά όλα τα κοινωνικά κινήματα, ο κοινωνικός αναβρασμός που γεννάει καινούρια πράγματα.
Ο ακτιβισμός και η ενασχόληση του κόσμου με κοινωνικά ζητήματα, η δημιουργία δομών αυτοοργάνωσης εν μέσω μίας οικονομικής κρίσης με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Κολλεκτίβες και ανταλλακτικές πρωτοβουλίες…. Όλα αυτά μπορεί σε κάποιους να φαίνονται ίσως ξένα προς την ελληνική νοοτροπία, όμως εγώ τα βίωσα και είναι εμπειρίες που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Πράγματα άξια θαυμασμού, που σε κάνουν να βλέπεις την πιθανότητα μιας καλύτερης ζωής, που έκαναν την παραμονή μου εδώ ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Και μετά απ’ όλα αυτά, φαντάσου, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που με ρωτάνε τι κάνω εδώ.
Ένα χρόνο μετά η ζωή μου έκανε στροφή 180 μοιρών. Κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο να ζήσω ένα χρόνο μακριά από το περιβάλλον μου και τους γνωστούς μου. Αυτός ο τρόπος επιβίωσης ήταν απαραίτητος για μένα. Επίσης, το να σηκώνεσαι κάθε πρωί ξέροντας πως οι δικοί σου είναι 3000 χλμ μακριά είναι ένας ακόμα τρόπος επιβίωσης. Όλο αυτό το διάστημα πολλοί άνθρωποι πέρασαν από τη ζωή μου: κάποιοι έμειναν και κάποιοι όχι. Κι εγώ συνεχίζω εδώ…. Να παίρνω μυρωδιές από την Ελλάδα και τους Έλληνες του σήμερα.
