Οι Αιγύπτιοι μοιράζονται στις περιοχές του κέντρου. Πλατεία Καραϊσκάκη, Ομόνοια, Μεταξουργείο, Αττική, Αμπελόκηποι, Καλλιθέα, Παγκράτι. Συχνάζουν σε πολύχρωμα μαγαζιά που μυρίζουν ένα είδος μπαχαρικού, που αδυνατείς να κατονομάσεις. Η Αίγυπτος ζει στην Αθήνα και έχει άποψη, μια άποψη που δεν περιορίζεται στο ταμπουλέ, το φαλάφελ και το χούμους. Γυρνάει στα σοκάκια του κέντρου επηρεάζει, επηρεάζεται και ψάχνει τη θέση της στην Αθήνα.
«Η Ένωση Αιγύπτιων Εργαζομένων, μία από τις 5 εν ενεργεία αιγυπτιακές κοινότητες στην Ελλάδα, συνεδριάζει σε άτακτα χρονικά διαστήματα και οργανώνει τις δράσεις πολλών Αιγυπτίων που ζουν στην Αθήνα» μου λέει ο ιδρυτής της Ένωσης Γιοσέφ Αζέρ. Θα τους δεις στην πλατεία Βικτωρίας να συζητούν διάφορα θέματα για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους, μέχρι και για την ίδρυση της δεύτερης χριστιανικής εκκλησίας που σκέφτονται να πραγματοποιήσουν. Τους μουσουλμάνους θα τους συναντήσεις στα διάφορα τζαμιά. Πέντε φορές τη μέρα λέει το πρόγραμμα, αλλά μόνο οι υπερβολικά θρησκόληπτοι το τηρούν. Η «κεντρική εβδομαδιαία γιορτή» τους είναι κάθε Παρασκευή. Εκεί θα τους δεις όλους. Προσεύχονται από τις 12.30 μέχρι τις 14.00 και μετά μοιράζουν γλυκά και τρώνε. Διατηρούν κανονικά, όσοι θέλουν, τη νηστεία του ραμαζανιού με αποκορύφωμα το Μπαϊράμι, τη μεγάλη θρησκευτική τους γιορτή.
Το καφενείο El pasa (Αχαρνών 50) είναι στέκι για τους περισσότερους. Εκεί κάνουν ναργιλέ, πίνουν σούμα, κακάο, σαλέπι και καρκαντέ (ένα είδος χωνευτικού κόκκινου τσαγιού). Τα βράδια κρασί και φαγητό. Η τηλεόραση με κλειστό τον ήχο δείχνει αιγυπτιακά κανάλια. Η μουσική που παίζει είναι ανατολίτικη και σε προδιαθέτει να λικνιστείς. Μου περιγράφουν τις συνήθειές τους. Το πρωί καλημερίζονται όλοι μεταξύ τους και λένε τα νέα τους. Ο Φαρούκ αγαπά την ελληνική μουσική, εργαζόταν σε νυχτερινά μαγαζιά για χρόνια. Του αρέσει ο Χρήστος Νικολόπουλος. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν: πολιτικά και κοινωνικά σχόλια, προβληματισμοί, καλαμπούρια. Ο Σαμπάν είναι στην Αθήνα από το 1973, παντρεμένος με Ελληνίδα κι ακόμα δεν έχει άδεια παραμονής. Το μεσημέρι ο Ααμπάρ πάει και παίρνει τα παιδιά του από το σχολείο. «Σήμερα μάθαμε για την Πεντηκοστή» του λέει με χαμόγελο η κόρη του.
Προς το τέλος, με κερνάνε χουρμάδες και καρκαντέ. Αρχίζω να πιστεύω πως τελικά έχουμε πολλά κοινά, όταν μου λένε ατάκες της γιαγιάς μου. «Μα, καλά, 24 και δεν είσαι ακόμα παντρεμένη;»
Ταϊχίρ Χάβεζ
66 ετών, συνταξιούχος, μένει στην Αθήνα από το 1970
Πού μένετε;
Στο Μεταξουργείο, στην οδό Θερμοπυλών.
Γιατί ήρθατε στην Ελλάδα;
Εντελώς τυχαία. Ήμουν μικρός, τότε δεν είχα μυαλό. Είχα μια καλή δουλειά στο Κάιρο, ήμουν τεχνικός σε μια καλή εταιρεία στη χαλυβουργία. Ακολούθησα ένα φίλο μου. Αργότερα, γνώρισα τη γυναίκα μου και έμεινα μέχρι σήμερα.
Πού πηγαίνετε τα Σαββατοκύριακα;
Μαζευόμαστε με φίλους εδώ στη γειτονιά, τρώμε, πίνουμε κρασί, λέμε τα νέα της εβδομάδας, τίποτα το ιδιαίτερο.
Πού τρώτε;
Σπάνια τρώω έξω, δύσκολο να βρεις αυθεντικό αιγυπτιακό φαγητό στην Αθήνα. Το καφενείο «Noura» είναι ένα από τα στέκια μου.
Από πού ψωνίζετε;
Από το μίνι μάρκετ «Αγάπη» στη Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ρούχα και διάφορα προϊόντα από αγορές στην Ομόνοια, στη Σοφοκλέους ή στο Σύνταγμα.
Τι σας στέλνουν οι δικοί σας από την πατρίδα σας;
Δεν υπάρχει κάτι που να μου λείπει. Ίσως ο αυθεντικός παστουρμάς, αλλά μου στέλνουν σπάνια.
Τι σας κάνει εντύπωση στους Έλληνες;
Ποτέ δεν περίμενα ότι οι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι θα είχαν τόσο πολλές ομοιότητες.
Ποιες συνήθειες/έθιμα έχετε φέρει μαζί σας;
Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, τηρώ ακόμα τη μεγάλη μας θρησκευτική γιορτή το Μπαϊράμι και τη νηστεία του ραμαζανιού.
Ποιες νέες συνήθειες έχετε αποκτήσει;
Στο Κάιρο το Πάσχα συνηθίζαμε να τρώμε ένα είδος ψαριού σαν τουρσί. Πλέον τρώω μόνο αρνί το Πάσχα.
Τι έχει η Αθήνα που δεν βρίσκετε στη χώρα σας ή το αντίθετο;
Μπορείς να βρεις τα πάντα παντού. Στην Αθήνα δεν θα βρεις Πυραμίδες, αλλά ούτε στην Αίγυπτο θα βρεις την Ακρόπολη.
14°
